Vannacht een heel goede nacht gehad én de wekker stond wat later. Dus dubbel goed uitgerust.
Ik was vannacht blijkbaar de enige gast, er was alleen voor mij aan het ontbijt gedekt.
Omdat het wat later is, dus ook geen ochtendgebed in de receptie. Wel een gezellig praatje.

Ik heb van tevoren mijn plan voor vandaag bedacht en op de plattegrond erbij geschreven.
Ik maak de hele tijd ‘lijstjes’, vaak in notities op de telefoon. Ik merk dat dit me rustig(er) in mijn hoofd maakt.
Ik pak vandaag dus ook de plattegrond erbij, om wat gerichter te lópen. En niet zo als een kip zonder kop, zoals gisteren. Ach, het heeft allebéi iets!

Mijn ‘hoofddoel’ voor vandaag (en ik hoef er gelukkig géén Smartdoel van te maken): proberen zónder gids, maar mét mooi zonlicht het/een uitkijkpunt te bereiken waar ik ‘The Treasury’ van bovenaf kan zien en fotograferen.
De wandeling door de kloof is al in veel beter licht dan gisteren. Ik ben er rond 08.15 uur.
En ook de tempel staat al deels in de ochtendzon.
Ik kreeg gisteren een goede tip, hóe er op eigen kracht te geraken. Maar dit te vinden, lijkt me toch niet te lukken.

Dus nadat ik eerst alle potentiële gidsen afgewimpeld had, ga ik dan toch maar in onderhandeling met eentje.
Verrassend snel zakt ie van 15 naar 10 JD. Erna via 7 naar 5. En ik ga uiteindelijk voor 3 JD naar boven.
De jonge(man), die de onderhandeling deed, draagt me erna over aan zijn jongere broer, (volgens is hier alles/iedereen elkaars broer) van 17 jaar. Met (net zoal veel jongens hier in het Petra- complex) zwarte Kohl om zijn ogen.
Ik hoor wel twintig keer uit zijn mond, dat ik ‘a strong woman’ ben. Dus alleen dát al, is die 3 Dinar waard. Dit klimmen zou een goed idee zijn, als teambuidlings-activiteit. Want heus, ze zeggen dat (natuurlijk) tegen iedereen, die stuntelend omhoog probeert te komen. Deels langs smalle richels. Ik moet zeggen, de gids voegt echt wat toé. Hij geeft soms een hand om juist tegendruk (vooral later bij het afdalen) te geven, zodat je niet voorover kukelt.
Het feit dat ik dit nu schrijf (ik zit voor de laatste keer in mijn favoriete restaurantje), is hét bewijs dat hij dit goed gedaan heeft.

Nog een voordeel is dat hij, als ik aan de rand van het plateau op een Oosters kleedje ga zitten (op commando), hij een aantal foto’s kan maken. Deels met zijn eigen schaduw erop. Maar het gaat om het idee en er blijven er genoeg over.
Ik ben trouwens dolblij met mijn nieuwe zonnebril op sterkte (en zelfs multifocaal). Ik had echt een nieuwe bril nodig, ik zag niet goed meer. Ik kreeg er ‘gratis’ de zonnebril bij. Voor de zekerheid ligt de normale nieuwe bril nog thuis, voor na de vakantie. Maar de zonnebril is mee. De wereld ziet er nóg kleurrijker en zachter mee uit!

Zeer tevreden daal ik dus uiteindelijk na een poosje boven van het uitzicht en sfeer te hebben genoten, weer af naar beneden. Ik vind dalen altijd nóg lastiger dan stijgen. Maar, de dag kan al niet meer stuk. Dit zijn de momenten dat ik me zielsgelukkig en tevreden voel.
Als ik weer op het grote plein sta, staat de tempel er nóg kleurrijker bij dan toen ik mijn klim begon. De ochtendzon strijkt er nu totaal over heen.
Nagenietend slenter ik via het Theater naar The Royal Tombs. Waar ik zelfs óók weer naar boven klim. Ik wil nogmaals genieten van de prachtige kleuren en het vormen/lijnenspel in de rotsen, caves. Op zo’n verbluffende wijze dat je vanzelf stil wordt.Pure schoonheid, gecombineerd met grilligheid. Een waar feestje (voor het oog).

Ik blijf dus intens genieten. Ook bij het derde punt op mijn lijstje, de Byzantijnse Kerk.
Je zou ‘m uit de verte niet herkennen als een kerk. Maar dat had ik van tevoren al gehoord.
Dus ik loop er straight op af.
Ook hier weer mozaïeken. Wat dat betreft dus voor mij al bekend.
Maar het begon leuk en interessant te worden toen ik de beheerder vroeg, of ik niet even over het koord mocht stappen, dat er als bescherming hing.
Ik moest uitleggen waarom, maar waarschijnlijk voelde hij zich gewaardeerd toen ik zei dat ik een mozaiëkliefhebber was. En het totaal even op de foto wilde zetten.
In eerste instantie gaf hij nog vrij aarzelend een voorzichtige ‘ja’. Maar erna was hij niet meer te remmen. Hij haalde alles uit de kast om mij en een drietal toeristen, die inmiddels er bij waren gekomen een mooie ervaring te geven. Hij haalde een bezem om het erop gewaaide zand deels van het mozaiëk te vegen. En vroeg of iemand water bij zich had. Daar offerde ik graag mijn half litertje mineraalwater aan op.
De man gooide voorzichtig wat water over telkens een ander stuk mozaïek en voor onze ogen veranderde zo’n tafereel van een vaag beeld in een mooi contrastrijke ‘tekening’.
De beheerder keek soms wat schichtig om zich heen. Dit was duidelijk niet gebruikelijk. Wij bedankten hem dan ook uitbundig.

Wat ik gisteren nog niet gevonden had, was The Lion Triclinium (geen idee waar dat voor staat).
Die blijkt dan ook verscholen langs een zijpaadje te liggen. Je moet echt even door een stukje ‘bush’ en wat klauteren over dikke keien. Maar het is een juweeltje.
Als ik terug loop naar het hoofdpad en hier even wat ga zitten eten en drinken, vangt mijn oog opeens een klein felblauw vogeltje dat aan de overkant over de grote stenen scheert. Het lijkt zowaar een ijsvogeltje, maar ook weer niet. Ze delen hoe dan ook het kleine formaat, de blauwe kleur, hun pracht en het snelle vliegen.

Het woord dat ik vandaag het meest gehoord heb?
Donkey, donkey, donkey (Ferrari, Lamborghini)?? Camel ride?? No worry!
‘No, I don’t need and I don’t wánt a donkey of camel. I prefer to go by foot’.
Hoewel ik het, uiteraard toeristisch ingezet, wel wat vind toevoegen aan het geheel. Zeker ook het ‘geblaf’ van een dromedaris. Een zeer apart geluid, dat geregeld opklinkt.

De Dazer heb ik nog niet nodig gehad. De honden zijn helemaal gewend aan al die mensen op hun pad. Dit voelt ook wel rustig.
Ik heb het normaal niet zo op honden, als ik in Azië ben.
Af en toe schiet een kat voorbij. Dan denk ik even aan Wouter. Maar die is in goede handen. Peter heeft de honneurs waargenomen. Wouter krijgt veel aandacht, knuffels en eten.

Naast Wouter (en Peter natuurlijk), waren mijn gedachten ook even helemaal bij kleine Mirre.
Ik loop langs een mooier/aparter kraampje, dan al diemstandaard kraampjes, met de cliché spullen.
Hier liggen oa edelstenen, Amber en dus Mirre uitgestald. Mijn hart maakt een sprongetje. Dít is een leuk, symbolisch cadeautje/souveniertje voor Mirre (Esther dus uiteindelijk).
Mirre, zowel in vaste vorm, als brokje dat gebrand kan worden. Maar ook in vloeibare vorm (olie), in een piepklein flesje. Het ruikt nú al heerlijk. Soms komen dingen toevallig op je pad!

Het is vandaag erg rustig in het tempelcomplex. Als ik uiteindelijk, wat vroeger dan gisteren (ik heb toch nog ruim 6 uur rond gelopen) door de kloof terug loop, ben ik zelfs met stukken helemaal alleen. Ik loop met een
energiekere tred dan gisteren door dan kloof.
Op de achtergrond fluitende vogeltjes. Ik zie ze niet, maar ze moeten er dus wel zitten. Hun concert is niet te missen.
Ik ben ondanks mijn energie, blij met een lift van een jong Frans koppel, met huurauto.
Ze droppen me ruim over de helft van het stuk naar m’n hotel.
Ruim tijd dan ook voor weer een handwas, die ik op rooftop in de zon op ga hangen.
En ook alweer na een uur af kan halen, op 1 broek na. Op de grond ligt een briefje:’broek niet vergeten’.

Want morgen ga ik op weg naar Aqaba. Relaxen, snorkelen, onderwaterfotograferen. Ik voel dat ik even, ondanks alle geweldige ervaringen (of juist door deze intensiteit) pas-op-de-plaats nodig heb.
En alleen heb je natuurlijk de regie helemaal in eigen hand.

Ik zit hier nu mijn verslag te typen in het restaurant.
Weer een mix-vegetarische maaltijd (voor de veiligheid om geen darmklachten te krijgen; hoewel ik besef dat ik hierdoor ook iets/typisch Jordaanse gerechten mis).
Vooral the grilled egg-plant (een Humusachtige substantie) van Aubergine met sesam en knoflook is heerlijk. De Tabulah smaakt nog lekkerder dan de andere keren. Hier zit een tevreden mens!

Ps: omdat m’n Bluetooth niet door het netwerk ondersteund wordt, ‘moet’ ik de foto’s van mijn iPhone naar mn iPad mailen. Dit deed ik om het sneller te laten gaan, op een kleinere bestandsgrootte. Dit maakt dat als de foto’s in het verslag opengeklikt worden, ze niet scherp lijken. Maar als klein formaat geeft het dus hopelijk ook/toch ‘een beeld’ van mijn belevenissen. Ik zal proberen er rekening mee te gaan houden, maar ga het in de vorige verslagen niet meer aanpassen.
Door het combineren van foto’s van iPhone en systeemcamera, zijn ze ook totaal door elkaar gehusseld. Het gaat van hot naar haar. Ach, misschien past dat ook wel bij me.
En omdat ik twee dagen die gekleurde rotsen heb gefotografeerd, er helemaal lyrisch van ben, zit er vast wat dubbeling met gisteren. Ik weet ook niet meer goed wat ik wel/niet geselecteerd had. Dat pastmook bij me.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog