Na een lange, vermoeiende vlucht, ging het vanaf de landing op luchthaven Kathmandu opeens voorspoedig en snel. Ik had het migratiepapiertje al ingevuld, het visum van te voren geregeld. Ik liep als eerste door de douane.
Het was dat de rugzak dan weer wat langer op zich liet wachten, maar al snel (ik had even 50 euro gewisseld), stond ik al te onderhandelen met een aantal taxi chauffeurs.
Ik merkte aan mezelf dat ik moe was. Ik nam al snel genoegen met een prijs die, hád ik wat langer de tijd genomen, nog wel wat aangescherpt had kunnen worden. Maar het was goed. Ik wilde naar m’n hotelletje. ‘Red Planet’.

Het was al donker, maar dat maakte het eigenlijk alleen nóg feestelijker (weer aan te komen). Het is komende week de week die naar Diwali toegaat. Het lichtjesfestival. De voorbereidingen, in de vorm van het ophangen van vele meters gekleurde ‘kerstverlichting’ aan de gevels van vooral bedrijven, zijn al ingezet. Op Diwali zélf (de 29e) zullen het vooral olielampjes zijn. En kleurpigmenten met bloemetjes. Ik verheug me er nu al op. Ik heb er bij het plannen van mijn vakantie ook rekening mee gehouden, juist ten tijde van Diwali in Kathmandu te zijn. Ik heb het één keer eerder mee gemaakt. Ik vond het toen geweldig.

De taxi chauffeur, een eind twintiger met hippiekapsel, is een aangename en erg vriendelijke ‘jongen’. Er staat rustige muziek op: Hindumuziek in een fris jasje gestoken. Hij doet zijn best me zo dicht mogelijk bij m’n ‘thuis voor de komende 14 dagen’ te brengen. Het hotel zelf ligt in een autoluw gedeelte van Thamel.

De nachtportier (een oude Nepalees) van het hotelletje, loopt zich de benen uit z’n lijf om het me zo goed mogelijk naar de zin te maken. Ik voel me in alle opzichten uiterst welkom, een goede start!

Ik gooi mijn backpack op het bed en loop al even een rondje door Thamel. Alsof ik er gisteren nog liep, zo’n vertrouwd maar tegelijkertijd onwerkelijk gevoel. Ik koop een pizza broodje (ik moet nog even in het ritme komen wat het tijdsverschil betreft, ook qua eten) een eerste fles mineraalwater en ‘zweef’ (grotendeels van vermoeidheid) door de straten. Het is 21.30 uur. De jaren70 muziek draagt bij aan het zweven. Met een glimlach om de mond, zoek ik mijn hotelletje weer op. Het avontuur is begonnen. Dat moge duidelijk zijn.

Ik bel even met Peter over de whatsapp. Op mijn kamer heb ik geen Wifi. Ach, eigenlijk is dat wel goed voor me. Ik typ er wel nog even aan m’n verslag. Haha, het lukt nog niet echt het kort te houden.
De weersverwachting (die vorige week nog wat de wensen over liet) wordt steeds beter en vooral stabieler. Maar een slag om de arm houden. Maar het is wel fijn. Ik ben een tevreden mens.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog