Namaste, vanuit Bundi.
Waar ik vanmiddag rond 14 uur al aankwam. In tegenstelling tot de geplande 23 uur.
Ik heb dus inderdaad de al geboekte treintickets laten schieten (dan heb ik ‘t over nog geen tientje) en heb de bus gepakt.
Hiervoor heb ik achtereenvolgens 20 roepies (rit van een half uur) en 135 roepies (rit van 5 uur) betaald (0,24 en 1,65 euro).

Ik was (ga ik vanuit) de verwachte drukte vóór. Zeker het eerste stuk van Pushkar naar Ajmer was het busje niet eens vol.
Ik kom tussen een stel twintigers te zitten. Eén van hen vraagt heel gemeend:’ you are/ sit comfortable’? Zó wil je toch je dag beginnen?!

Op het busstation vertellen ze me dat de bus naar Bundi vanaf perron 13 zal vertrekken. Ach, de dag van gisteren ligt achter me. Ik heb er vertrouwen in. Nu kén ik mezelf ook weer. Volop genieten van het onderweg zijn!

Ik ga nog even op een lekker goor toilet plassen (met volle bepakking). Wat een geluk is, want de komende 5 uur is er géén plaspauze. Niet dat de bus nooit stopt. Dat doet ie namelijk om de haverklap. Maar dat is alleen om te ‘laden en lossen’.

Ik heb me lekker gesettled met grote en klein backpack en nog een losse tas. Ik neem in eerste instantie 2 plekken in beslag. Hetgeen oogluikend wordt toegestaan. Maar op een gegeven moment voelt dat niet goed meer. Het wordt voller en voller. De rest van de reis hangen er constant op elkaar gepropt mensen in het gangpad. Ik sjor mijn spullen dusdanig, dat er toch een (half)plekje gecreëerd wordt. Waar een alleraardigst meisje dwars op gaat zitten.
Wat aanvankelijk bedeesd begon, groeit uit tot een gezellig, aandoenlijk samenzijn. Ik laat via de telefoon wat foto’s zien en met handen en voeten begint ze steeds enthousiaster te worden. Tot ze ‘verjaagd’ wordt door een andere passagier. En ze bij een broertje op schoot belandt. We kijken elkaar spijtig aan. Dit zijn pareltjes van korte ontmoetingen.

Ik doezel wat in slaap. Ik zal, (dankzij mijn travelkussentje) best veel slapen onderweg. Ondanks dat de bus werkelijk constant over verkeersdrempels dondert. De bus rijdt denkelijk gemiddeld zo’n 55 à 60 kilometer/uur. Soms haalt ie even de 70 km.
Ik vind het eigenlijk wel relaxed zo. Gezien het Indiase verkeer.
De rit duurt op deze manier natuurlijk wel langer. Over de ruim 170 kilometer zullen we zo’n 5 uur doen. Maar ik heb hoe dan ook een halve dag winst. Ik heb dus feitelijk tijd gekocht.

Gelukkig word ik na dit eerste dutje, van de herrie in de bus wakker en zie de familie (van ‘het’ meisje) net nog naar me zwaaien. Ze waren op de plaats van bestemming gearriveerd.

Ik zie tussen de dutjes door het landschap aan me voorbij schieten. Veel vrij dorre velden, maar toch ook af en toe watertjes. Waar het op het eerste stuk vooral rotsachtig terrein was, met koraalvormige cactussen.
Geregeld een stadje, met de gebruikelijke bedrijvigheid en chaos vaak.

Ik arriveer voor mijn gevoel nog best snel in Bundi. We rijden langs het meer en het fort, nog een stuk door naar het busstation. Zodat ik weer zo’n anderhalve kilometer terug moet lopen
Wat me meteen opvalt, zijn de vele zwijnen en zwijntjes op straat. Terwijl de runderen ook al niet ondervertegenwoordigd zijn.
In gezamenlijkheid wroeten ze in de overal aanwezige vuilnis op straat.
Bundi komt op het eerste gezicht wat armoedig en onderkomen over. Ze mogen wel wat aan onderhoud/schilderwerk doen. Anderzijds komt het daardoor ook wel minder gelikt en heel puur en authentiek over.

Maar, vanaf het dak van mijn guesthouse (de rooftop zélf is vrolijk en verzorgd; yess, ik zie een eekhoorntje wegflitsen en diverse apen achtervolgen elkaar over de daken) kan ik ook niet om het verwaarloosde van de gebouwen in de naaste omgeving heen.
Ik ga ervan uit dat het paleis en het fort, de schilderingen (waar Bundi van bekend is) qua schoonheid (hoewel ook oud en niet meer strak in de verf), veel goed zullen maken.

En trouwens. Ik kom in een heel bijzonder guesthouse terecht. Bij een jonge familie. Die veel warmte uitstraalt.
Ze gaan op een heel bijzondere manier met hun 7-jarige dochter om. Ik moet direct aan Camiel en Esther denken. Mooi om te zien.
Toch, schuilt er achter het masker van vrolijkheid van vader naar dochter, veel zorgen en onzekerheid, depressie blijkt later, als we aan de praat raken. De Covid laat hun bestaan wankelen. Deze oprechtheid en wanhoop, maar ernaast ook hun gastvrijheid, raken me.

En laten me beseffen hoe rijk ík ben. In geld en mogelijkheden.
Ik maak met een tevreden gevoel mijn kamer gezellig en eigen/persoonlijk. En ga na de voor mij gemaakte Thali nog een rondje lopen. Rondom Nawal Sagar Lake. Het is een kunstmatig aangelegd meer waarin zich een half ondergelopen tempeltje bevindt, dat gewijd is aan de god Varuna, een oude Hindoegod van de hemel, regen en de oceanen.
Het meer straalt magie uit, omdat de lichtjes van de omgeving en het paleis op het water weerspiegelen.

Morgen dus naar het paleis en het fort. Ook het fort blijkt niet in de beste staat te zijn. Rond 1948 werd het door de plaatselijke koninklijke familie verlaten. Momenteel wordt het bewoond door hordes apen, die best agressief kunnen zijn. Het fort zou trouwens een van de plekken zijn geweest die Rudyard Kipling (lees ik net) hebben geïnspireerd voor zijn Junglebook. Ik kreeg net de tip van de eigenaar van het guesthouse vooral de apen niet aan te kijken en juist niet te slaan met mijn wandelstok (zoals ik van plan was in ‘nood)’. Maar er evt lawaai mee te maken (op de grond te slaan).
Het beste is volgens hem om, in dit geval, toch effe ’een mannetje’, dat zich vast aan zal bieden, mee te laten lopen, de weg omhoog naar het fort.

Janneke was er in 2019, die werd vergezeld door een meelopende hond, die haar ‘beschermde’, de apen (onbewust) op afstand hield.
Het schijnt een flink steil en glad pad te zijn (door een stukje jungle met struiken met lange doornen) dus mijn meegebrachte wandelstick zal sowieso behulpzaam zijn.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog