De laatste nacht in Amman slaap ik erg goed. Ik hoor zelfs niet eens de oproep tot het ochtend gebed. Een goede basis dus ook voor de terug reis.
Mijn bepakking staat al min of meer klaar. Alles bleek uiteindelijk makkelijk in de backpack te pakken. Hierin meegenomen dat de Bedouïnen kussens en de wierook op het vliegveld nog in de flybag erbij gestopt kunnen worden. Die flybag heeft me al vaak gered.

De laatste keer ontbijt.

En dan moet ik mijn instapkaart nog ergens uit zien te printen. Ik had gehoopt bij de receptie. Maar die hebben helaas geen printmogelijkheden. Tja, dat zit erbij ingesloten als je kiest voor low-budget reizen en een eenvoudig hotel.
Ze helpen me wel op weg. Er schijnt redelijk dichtbij een boekenwinkeltje te zitten, waar wél geprint kan worden.
Maar, als ik de straat op ga, blijkt van het merendeel van de winkeltjes de luiken nog gesloten.
Dus überhaupt het winkeltje als boekwinkeltje herkennen, is al niet mogelijk.

Mijn oog valt op een printer bij een wisselkantoortje. Nee heb je, ja kun je krijgen.
En het wordt een ‘ja’. Ik mail de kaart naar hun emailadres (hiervoor moet ik dan wel weer even terug lopen naar mn hotelletje, om internetbereik te hebben). Als ik weer arriveer bij het kantoortje, rolt de print net uit de printer.
Ik hoef niets te betalen, krijg zelfs een kopje koffie aan geboden. Maar dát drink ik niet.

Ik ben nu extra blij dat het hotelletje zo enorm centraal ligt.
Ik kan makkelijk nog een rondje langs mijn favoriete plekjes maken. Dat doe ik eigenlijk altijd wel op de laatste dag op mijn reizen. Even heel bewust afscheid nemen van het land, waar ik toch een paar weken te gast ben geweest.

Ik wandel nog even naar de Al Husseini Moskee. Duik alhier de souks nog weer even in. Maak wat laatste snapshots (ik heb deze vakantie relatief veel ‘gewoon’ met de iPhone gefotografeerd’) van het dagelijkse leven. Het opstarten van de dag. Het is overal nog erg rustig.

Het oversteken van de overvolle wegen, ging me de afgelopen dagen goed af. Een kwestie van even een gebaar met je hand maken, na oogcontact met de chauffeur te hebben gezocht. Dat was eigenlijk altijd wel genoeg, om auto’s te laten stoppen.
Vanochtend is dit niet eens nodig.

Ik beklim nog eens de trappen naar de citadel. Kijk hier in een prettig ochtendzonnetje de laatste keer uit over Zuid-Amman.
Een stad, waar ik een paar ontspannen, prettige dagen gehad heb.
Een mix van een Arabische sfeer, oude monumenten, gecombineerd met leuke alternatieve plekjes.

Net zoals ik dus een goed gevoel overhoud aan héél Jordanië. Met z’n enorme gevarieerdheid en de vriendelijkheid van de mensen.
Minder opdringerig dan in Azië (hoewel dit wel erg generaliserend klinkt).
Maar ik heb totaal geen ervaringen gehad deze reis, van ‘mannen’ die me echt vervelend benaderden.
En als ze dan wel eens, bijvoorbeeld iets wat fanatieker wilden verkopen, werd een ‘neen’ ook direct geaccepteerd.
Zo hield ik goed de regie, wat direct ook een gevoel van veiligheid met zich mee bracht.

Weliswaar minder kleurrijk dan India en/of Nepal. Anders. Daarom juist wel weer extra boeiend, interessant. Jordanië zit in mijn hart.
En laat ik eerlijk zijn. India blijft altijd enorm aan me trekken. Máár, naar India toe, heb ik ook wel een beetje een haat-liefde verhouding. Want sinds ik er de eerste keer kwam, is er ook wel weer steeds meer naar boven gekomen, dat dus echt niét ‘klopt’. En in het reizen is het ook een stuk intensiever. Omdat je er toch soms ‘agressiever’ bejegend wordt.
Maar goed. Ook in de Arabische wereld zullen ‘dingen’ gebeuren, die niet kunnen. En die ik als ‘gewone’ toerist niet doorzie. Mede ook, omdat ik eigenlijk niet eens zoveel kennis heb van de geschiedenis, (politieke) actuele situatie.
Maar vrouw-onvriendelijk, ík heb het totaal niet ervaren.

Ik moet lachen als ik bepakt en bezakt bij het hotel weg ga. De eigenaar kent me (drie dagen) langer dan vandaag. Híj zegt lachend dat ik heus een taxi ‘moet’ nemen naar busstation Noord, op zo’n dikke 7 km afstand van het hotel. En niet moet gaan lopen.
Ik beloof het. En weet ook snel een taxi te ritselen.
Foto’s van het driejarige dochtertje van de taxichauffeur, (Ik schat hem op rond de dertig) (ik moet direct aan Mia denken) komen (uiteraard op de telefoon, tijdens het rijden) tevoorschijn. Ik mag als ik weer ns naar Jordanië kom, in zijn huis (bij zijn vrouw, kind en ouders) komen overnachten. Dat wordt natuurlijk lastig zonder contactgegevens. En hoeveel toeristen heeft hij dit niet al aangeboden!?

Er staat al een busje klaar met:’Airport-Express’. Het klinkt veelbelovend. Ik vraag toch maar voor de zekerheid of dit busje óók pas vertrekt als het volgestroomd is? Maar, ie blijkt op tijdsschema te rijden. Dus, dat geeft houvast.
Bovendien is het nog erg rustig op de weg. Ik hoef niet te vrezen voor opstoppingen.

Als ik dus ruim op tijd bij het vliegveld aan kom, kan ik buiten nog even op een bankje gaan zitten. Ik zal lang genoeg het mondkapje op moeten.
Bij het binnen komen van de vertrekhal, wordt de bagage direct door de X-ray gehaald. En ja hoor. Iedereen mag door lopen, alleen ík word eruit gepikt. En werkelijk: álles wordt uit mijn kleine rugzak gehaald. En naast elkaar uitgestald op de tafel, naast het röntgen apparaat. Alle naden van mijn stoffen zakjes (waarin ik alles zo systematisch en zorgzaam heb ingepakt) worden minutieus onderzocht. Met een soort lakmoespapiertje worden spullen bestreken, waarna dit papiertje (op drugs???) wordt gecontroleerd. Ik heb dit werkelijk nog nooit eerder mee gemaakt.
En het bizarre is, dat ik uiteindelijk bij de ‘echte’ douane-check er wéér uitgehaald wordt. En dan gaat de controle mogelijk nóg uitgebreider.
Maar, ze hebben me verkeerd ingeschat: ‘ ik ben totaal onschuldig’. Alleen, het water in mijn Dopper had ik inderdaad proberen mee te smokkelen. Dat wordt dus voor mijn ogen leeggegooid.
Ik heb gelukkig nog wat JD’s over om wat drinken te kopen, ná de douane.

De wachttijd gaat gelukkig snel voorbij. En dan zit ik dan toch opeens in het vliegtuig. Naast twee flink snotterende jonge gasten. Die met mondkapje nauwelijks adem kunnen halen. Dus de halve tijd hun kapje omlaag doen. Ik heb geen zin om me maandag op mijn werk direct ziek te moeten melden, dus houd mijn kapje dus netjes op.

Als ik aan kom, duurt het nog vrij lang eer ik de aankomsthal inloop. Waar Peter me staat op te wachten. Mét een flesje Pepsi-Max. Met een overvolle blaas rijden we naar Maastricht waar we rond 0.15 aan komen. Kat Wouter, die me intens miauwend begroet, cq om eten vraagt. Vlaggetjes die me welkom heten in de woonkamer. Een rij vakantiefoto’s, die Peter had laten afdrukken en die in de slaapkamer een vlaggenlijntje vormen. Hóe lief en verrassend! Dit is pas thuiskomen.
Hoewel ik in de auto al uitgebreid mijn verhalen gedeeld heb, zit mijn hoofd nog erg vol. Het is dus tweeën eer ik in slaap val.
Wouter tegen me aanplakkend. Hij heeft afgelopen weken veel aandacht gehad. Maar is toch wel erg aan me gehecht. En mist Guus waarschijnlijk nog altijd.

Ik zal niet direct wéér een reis boeken. Ik wacht toch nu eerst maar ns de ontwikkelingen rondom Corona af. Want heel relaxed waren afgelopen maanden niet. Lange tijd de onzekerheid of India wel of (dus) niet door kon gaan. Het ticket van SwissAir naar Delhi dat ik nog terug moet zien te krijgen. De spanning van de verplichte PCR-test. Ik had van te voren de impact hiervan (op mij) niet in weten te schatten.

Anderzijds heb ik ook weer géén spijt.
Ik had heerlijke weken. Eenmaal op de plaats van bestemming, valt alle spanning ook wel weer van je af. En, het reizen zit gewoon ín me. Onderwég zijn, maakt me gelukkig en geeft me energie. Een leger hoofd.
Loskomen van werk en van in de wereld speelt. Normaal check ik geregeld het nieuws op mijn telefoon. Nu deed ik dat alleen ‘s avonds even snel. En dat beviel me wel.

En natuurlijk het verkrijgen van veel dierbare herinneringen. Die ik lang hoop te kunnen koesteren.

Inmiddels alweer twee dagen thuis.
De was zal al wel weer gedroogd zijn op het wasrekje.
De ‘woestijnjurk’ (die ik oorspronkelijk voor onze geplande Iran reis gekocht had), die ik zowel in Petra droeg als in Wadi Rum, heb ik op de hand gewassen. De onderrand was rood gekleurd door het woestijnzand. Het is er niet helemaal uitgegaan. Het zal dus altijd mijn woestijnjurk blijven. Mooi toch!?

Ik heb gisteren Mia en Mirre (en Camiel en Esther) geknuffeld. Heerlijk hen weer te zien.
En ben bijgeslapen. Hoewel ik in Jordanië geen moeheid voelde, waren de nachten daar, wel vaak toch vrij kort. De (gezonde) moeheid, die er waarschijnlijk toch wel was, kwam er nu even uit,

Vanaf nu is Peter drie dagen vrij. Dus kunnen we gezellig mijn vakantie samen afronden.
Te beginnen met dadelijk een pizza bij Napoli op de Markt in Maastricht.
Back home!!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog