Nou, het uploaden van mijn verslag, nouja het zít ‘m in het uploaden van de foto’s, was gisteren wel een crime.
Nu zul je zeggen:’maak dan minder foto’s, of zet er in ieder geval minder in het verslag.’
Maar foto’s maken is nu eenmaal mijn lust en mijn leven (zoals ik net al zélf in de reactie’s van gisteren schreef, heb ik echt de illusie niet, dat ze technisch zo super zijn, maar ik wil gewoon mijn indrukken vást leggen); net zoals ‘dingen’ delen mijn passie is. Dus zowaar een crime passionel.

Het wílde maar niet met het internet (op mijn telefoon heb ik een simkaart, mijn iPad heeft wifi nodi, ik was om 02.00 uur nóg wakker). Toen heb ik dan toch maar de beslissing genomen, om het tot de ochtend te laten wachten.

Toen lukte het in ieder geval wat beter, dus ik laat ‘het uploaden van de foto’s lopen’, terwijl ik voor mijn beloofde ontbijt op zoek ga naar het moederbedrijf van mijn hotel. Onderweg kom ik langs een Pandal, waar ze in reuze pannen staan te roeren. Ze maken de maaltijd klaar, die de lokale mensen zullen ontvangen na het bezoeken van de Pandal.

Ik krijg ook wat aangeboden, maar laat het passeren en gebruik mijn Maps.me om mijn ontbijtplek te bereiken. Het blijkt zowaar een vrij chique ‘tent’. Waar het personeel haast op het overdrevene af, z’n best doet om me te ‘behagen’. Het zijn net knipmessen. Waardoor het komisch wordt.
Er is een buffet, ernaast wordt er toast geroosterd en een ommelet met ui en rode peper (a little bit) voor me gebakken.
Er blijkt genoeg keuze in het buffet, zowel de Indiase (warme) keuken als continentaal. Er is ook lekker fruit.
En curd, als ik erom vraag. Cornflakes met koude of warme melk vind ik niet lekker.
Dit (ontbijt) voegt dus heus veel toe.
Zeker omdat ik een banaan en een soort croissantje voor de lunch mee mag nemen.

Ik ga weer even terug naar mijn kamer. Waar het uploaden van het verslag weer gestagneerd is. Maar we kómen er wel.
Ik krijg een reactie op de mail die ik naar Budgetair gestuurd had, omdat door mijn ervaring met de overstap op de heen reis, ik toch heus inschat de overstap op de terugweg onmogelijk te kunnen halen.

Ze bieden me als vervanging van de vlucht van London naar Brussel, er eentje een dag later aan. Zondag de 13e oktober.
Na enige twijfel accepteer ik die. Ben ik van de onzekerheid af. Eventuele kosten/compensatie, dat zie ik erna wel weer.
Ik heb de mailuitwisseling telkens ook CC gestuurd naar Peter (en de kids). Dat kwam in me op. Om een signaal af te geven dat ik niet naïef ben. Of is dít juist een gekke gedachte. We gaan het zien!?

Ik ga op pad naar Churchgate, een treinstation ruim een kilometer hier vandaan. Een mooi doel voor een wandeling.
Ik weet (van jaren geleden) dat hier rond lunchtijd de Dabbawallahs (dabba betekent keteltje/trommeltje, wallah is persoon) de, door moeder-de-vrouw met liefde bereidde lunchpakketjes in van die typisch Indiase lunchtrommeltjes ontvangen. En deze genummerde trommeltjes worden door een groep mannen gesorteerd. En dan door een nog grotere groep, met een kar of fiets (dus hier is de oorsprong gelegen van de huidige fietskoeriers!), langs de kantoren gebracht, waar manlief z’n dag slijt.
Dit is een ingenieus code-systeem dat al heel lang bestaat. Maar ik vermoed dat door de concurrentie van moderne lunchzaken, fastfoodketens, dit systeem, fenomeen zodra deze oudere werkgeneratie met pensioen is, zal verdwijnen. Uitsterven.

Ik zie over het hoofd dat het zaterdag is, ik krijg te horen dat ze vandaag dus nauwelijks werk hebben. Morgen is sowieso een dag dat ze niet werken. Dinsdag is een/dé feestdag, dus maandag wordt de dag waarop ik zal zorgen hier iets na 11.30 weer ter plekke te zijn.

Ik zie het zeker niet als verloren tijd. Juist het rondwandelen an sich ís al de beleving. Je komt ogen en oren te kort.
Zeker na mijn korte nacht, vallen mijn ogen nu dan ook dicht.
Ik ga eraan toegeven, ik ga een siësta doen. Om erna het terrein te verkennen, waar ik de 17e september naar toe wil voor ‘de grote finale, de klap op de vuurpijl’.

Naar de kust dus. Ik ga me vooral oriënteren op hoe ik op de juiste plek kom. Het is te lopen, dus eigenlijk ook lekker nu de zon niet meer te fel is. Vanochtend was het écht zweten. Nog tot een half uur nádat ik alweer goed en wel op mijn kamer was, liep het zweet mijn nek in.
Ik smeer me consequent voor vertrek uit mijn hotel goed in. Zowel zonnecrème als DEET, muggenbescherming. De laatste tijd is er extra veel Dengue geconstateerd, vooral hier in het ZuidWesten van India. Dat DEET drijft dus lekker mee, met mijn zweet.

Gelukkig heb ik voldoende kleding bij me. Ik was constant, vooral mijn bovenkleding. Al was het maar ter verfrissing.
De hoteljongen biedt me geregeld nieuw toilétpapier aan. Ik blijf zeggen, dat ik er nog lang niet doorheen ben. Tja, ze zijn mannen gewend!?
Vanochtend gaf ie er twee pakken tissu’s bij. Dat is dan wel weer handig, met al dat zweten. Toch een goed invoelend vermogen, zo in een hotel zonder single vrouwen!?!

Als ik weer aan de wandel ga, vragen de groente/uiensnijders die op de binnenplaats bij het hotel iedere dag zitten te werken, zélf om op de foto te mogen. Ik zwaai altijd vanaf mijn galerij op de tweede verdieping naar hen; van waaruit ik inderdaad ook van bovenaf al een foto maakte.

Ook mooi fotogeniek zijn de notaris en advocaten ‘for free’, die op de stoep zich mét typemachine en stempels hebben geïnstalleerd. En hier de groep mensen die normaliter geen gebruik kunnen maken van hun diensten, toch de gelegenheid geven tot hulp.

Ik kom langs een Bioscoop, waar de popcornlucht tot op straat hangt. Ik passeer een Cricketshop, waar, cricket is tenslotte Indiaas nationale sport, een foto van de bats wil maken. Ik fotografeer ze door het raam. De verkopers in de winkel, spelen t ‘spelletje’ mee. Ze poseren voor me, quasi met de bat slaande.

Ik krijg bij een Pandal weer een banaan, als dank voor mijn bezoekje. Op deze manier hoef ik niet te lunchen.
De Ganesha die er staat, is tot nu toe de grootste die ik gezien heb, een staand beeld. Met een pijl en boog. Een van de mensen weet me te vertellen, dat de(ze) grootste beelden de rij van de processie dinsdag zullen sluiten. En rond 15 uur bij zee zullen aan komen. Het gaat dus van klein naar groot. Deze Pandal ligt natuurlijk ook niet zo ver van de zee af.

Ik loop door een klein steegje. Er is in deze stad soms een enorm contrast in bouwstijl. Tussen oud en nieuw. Traditioneel en modern. Maar India is natuurlijk bij voorbaat een land vol contrasten.

Een oudere man wijst me de route, via het station naar t strand. ‘God bless you’, enjoy Mumbai and take care!

Ik maak een serie foto’s langs de kade van MarineLine; met grijpers worden grote bazaltblokken als dam opgeworpen. Ik mag er eigenlijk niet staan om te fotograferen. Ik zie er (écht) het gevaar niet van in. Dezelfde man die me telkens streng met een fluitje sommeert weg te gaan, vraagt erna of ik de bestuurder vd kraan wil fotograferen!?

Chowpatty beach, waar het spektakel dinsdag zal plaatsvinden, bestaat in feite maar uit een klein strookje strand; hoe moeten hier al die mensen (met Ganesha’s) in godsnaam hun weg vinden?
Maar ter plekke, helemaal aan het uiterste einde van het strand, zie ik dat ze bezig zijn met het bouwen van tribunes. En dat er een speciaal vak zal zijn, waar Foreigners kunnen plaatsnemen.

Gelukkig heb ik goede conditie en bouw ik deze dagen nog meer conditie op. Kan ik me dinsdag, snel, soepel en behendig over ‘het speelveld’ bewegen.

Ik amuseer me nog een tijdje met het observeren van mensen op het strand, bij ‘zonsondergang’; dan wordt het snel donker en besluit ik, na het drinken van een vers glas juice (no sugar, no ice) aan de terugweg te beginnen.

Maar al snel (werd het dáárom opeens zó snel donker) kom ik terecht in een enorme moessonbui.
Ik ben nog drie kilometer van ‘huis’. De elektriciteit valt overal uit. Alleen sómmige winkels , uiteraard de meer luxere, hebben blijkbaar aggregaten. Dat is het licht in de duisternis.

Ik besluit toch te lopen als de regen bijna weg is. De afdakjes/daken druppen meer dan dat de regen me nat maakt. Het schept een gevoel van gemeenschappelijkheid. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.

Ik kom langs een kleine drogisterij. Ik koop er een mini tubetje Himalaya, puryfying facewash. Door het vele insmeren met zonnebrand is mijn huid wat vet geworden. Ik had al eerder gezocht naar de producten van het merk Himalaya. Hier koop ik in India en/of Nepal vaak verzorgingsproducten van.
Het blijkt uiteindelijk een straat met vele drogisterijtjes te zijn. De ene na de andere. Goed dit te weten.

Het is een leuke, levendige straat om te lopen. De kilometers gaan ongemerkt voorbij.
Ik kom nog langs verschillende Pandals.
Helaas heb ik, zoals de meeste Indiërs, géén slippers aan. Dus moet ik telkens weer mijn Assics sportschoenen uit en weer aan doen. En zeker met nátte schoenen, wordt dat steeds lastiger. Maar, je moet er wat voor over hebben.

Ik krijg ergens een klein aluminium schaaltje met geraspte kokos. Dit haalt net mijn toch wel opkomende honger weg.
Nog 2,5 kilometer naar t gebied rond mijn hotel. Het is nu 20.30 uur. hopelijk zijn de eettentjes daar nog open.
Het is zaterdag, dat scheelt misschien.
Ik maak speciaal voor Daksha een filmpje bij een Pandal waar een muziekvoorstelling is. Kan ze toch voor haar gevoel een beetje in Mumbai zijn.

Even later het eerste avontuurtje.
Ik loop op t trottoir, goed uitkijkend voor de nattig-en gladheid.
Opeens komen er blijkbaar van links uit n klein steegje, ruziënde mannen.
Mijn telefoon wordt uit mijn hand geslagen. Die zit gelukkig aan een koord, dat gaat dus goed.
Maar ik ontvang puur willekeurig ook een klap.
Wel grappig, ik begin spontaan in het engels (dankje Duolingo) hem op zijn nummer te zetten.
Met name, om toch mijn eigen Adrenaline even kwijt te kunnen, vermoed ik.
Maar in de vuur van het gevecht, pikt ie dit maar een fractie van een seconde op.
Erna krijgt een jonge man, die dus het échte doelwit is, weer de volle laag.
Ik ben uiteraard direct uit de vuurlinie weggelopen. Ik vermoed dat het een (winkel)dief betrof?

Er zijn veel katten op straat. Ik zie wel geregeld dat iemand voer en melk in bakjes gooit. Ze worden niet aan hun lot overgelaten. Ik begrijp dat Wouter het goed ‘doet’. Peter stuurt geregeld (hoewel ik pas weg ben) een foto. Die oude rakker.

Telkens weer zie ik een zijstraat, waarvan de versiering aan het begin aangeeft dat hier ook weer een Pandal is. Maar het is inmiddels al 21.12 uur. Ik moet ergens een keer stoppen.

Op de kleine zoete hapjes, die ik overal na het bezoeken van een Pandal toegestopt krijg, kan ik net genoeg energie putten om het stuk te lopen. En natuurlijk uit de sensatie van al dat moois en bijzonders. In gedachten ben ik het Ganesha fotoboek al aan het maken. Maar ik moet wel nog even ergens ‘normaal’ eten,

Ik zie een groot Iraans restaurant, niet heel ver (een kilometer) van mijn hotel. Het is helaas al dicht. Even onthouden. Dan ga ik er komende dagen eens heen.
Schuin ertegenover ligt een grote Kino: dat zou een mooie combi zijn !! Een echte traditionele, Bollywoodfilm is altijd genieten.

‘Mijn’ restaurantje is te vol, het wordt me te laat. Ik besluit dan toch maar naar huis te lopen. Ik neem wel wat noten en een banaan voor 1 keertje.
Nog nét de laatste drie minuten, krijg ik op de valreep nog een super korte moesson bui letterlijk op mijn pet.
Maar hoé mooi is het Victoria Station in het donker, met de spiegeling in het natte wegdek!

Mijn schoenen zijn nat. De blouse en sokken moesten tóch in de was. Dus dat handwasje doe ik dan ook maar direct. En ik ga de foto’s uitzoeken. Het wordt toch weer te laat om het verslag nog op tijd te versturen. Ik loop nog altijd een dag achter.

Ik begin wel nog met anti hielspoor oefeningen. Dat begint in z’n voorstadium op te spelen.
Ik heb het met deze oefeningen eerder weg kunnen krijgen. Maar het beste van hopen.

Mijn hotelkamer is veel minder een chaos en puinhoop. Het wordt nog wat met mij.
Ik val weer in een diepe, verkwikkende slaap. Het lawaai dat er heus is, gaat compleet langs me heen.
Zozeer ben ik al één met India. Ik voel me helemaal thuis in Mumbai.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog