Na een gehaast ontbijt, de Russische groep vroeg veel tijd en aandacht (jullie merken wel, ik heb t écht niet op ze (en dan laat ik de politiek zelfs nog terzijde)). Ze stellen zich erg luidruchtig en egoïstisch op. Als ze tegen de mensen van het hotel praten, praten ze in bevelen.

Naast me zit een Koreaanse ‘jongen’. Heel bescheiden en vriendelijk. Wat een tegenstelling. En wij maar wachten op ons ontbijt. Wetende dat om 08.30 de taxi komt.
Het bordje fruit dat we krijgen, ga ik nog snel in mijn kamer in een plastic zakje stoppen.
En dan ‘on the way’.
Ik maak kennis met mijn chauffeur, Bogtiar.
Die voorzichtig door de smalle straatjes manoeuvreert. Hij is duidelijk zuinig op zijn auto, houden zo!

Tja, en dan blijkt na nog geen 300 meter, dat ik de taxi toch niét voor mezelf heb

Er komen nog twee mensen mee. Die nog niet klaar zijn.
Ik krijg een flesje water in mijn hand gestopt door de eigenaar van hun hotel (komt overigens wel goed uit, ik kwam door tijdgebrek niet eens toe aan mijn thee) en even later komt de chauffeur met wat snoepjes aan. Zoethoudertje??

Het is een erg vriendelijke, oudere man. Mijn chauffeur. Hij vraagt of ik uit Amerika kom. Als ik zeg dat ik uit Nederland kom, beginnen zijn ogen te glinsteren. ‘Marco van Basten’. Als ik Johan Cruijf noem, komt er nog méér enthousiasme. Hij spreekt de naam op een leuke manier uit. Peter zou genoten hebben. En ja Peter, Korea was er dus inderdaad ook weer bij, vandaag.

En dan, komen de twee andere mensen dan toch. En je raadt het niet. Het is een Russisch koppel. Uit Sint Petersburg. Maar, ze komen aardig over. Ze zijn eens in Nederland geweest. Delft, Zaanse Schans.
Ook juist wel goed voor mij. Daarom hoef ik waarschijnlijk ook niet zo veel te betalen. En, ik was ook wel te veel aan’t generaliseren. Ik weet uiteraard dat ik mensen niet over 1 kam moet/kan scheren.

Er gaat telkens een melding van de snelheidscontrole via de radar. Dan mindert de driver tekens vaart. Erna weer plankgas.

Ook doet de driver alleen zijn gordels om als we een politiecontrole post naderen en belt hij om de haverklap. Maar desalniettemin komt hij wel safe over. Ik geef me er maar aan over.

Er blijkt toch nog wat gletsjer ijs op de bergen te liggen. Ze blijken 3000 meter hoog te zijn. Ik voel het ook wel aan mijn oren, dat we goed stijgen.

We stoppen op een plek waar ooit een indianenfilm is opgenomen. Uiteraard zwerft er uit commercieel oogpunt een verkleedde Indiaan rond.
Het is een landschap met verdwaalde grote zwerfstenen. Je kijkt neer op een mooi meer, met prachtige spiegelingen in het groenblauwe water. Zo mooi, het lukt niet dat echt goed vast te leggen op foto.

Ze zeggen , het gras bij de buren is altijd groener. Nou, hier ís t écht groener.
We maken geregeld een stop om mooie landschapsfoto’s te nemen. Gelukkig is Jifkini ook fanatiek met foto’s maken. Anders zou ik me opgejaagd voelen. The driver is erg geduldig en vriendelijk.

Het koppel is ongeveer mijn leeftijd. Olga 62, maar al met vroegpensioen (in Rusland mogen de vrouwen met 64 met pensioen, de mannen met 65); maar Jifkini was legercommandant (het voelt voor mij wel vreemd, maar ik negeer het maar, wat moet ik?).
Olga spreekt een beetje engels, dat maakt het wel wat makkelijker en gezelliger. De mannen niet. Maar omdat ze in Uzbekistan (ook) Russisch spreken (de gids is bovendien wat ouder dan ons denk ik, in zijn jongere jaren viel Uzbekistan nog onder de Sovjet Unie) en verstaan kunnen de mannen (en Olga) onderling wel spreken.

Als we 20 km van Shahrisabz af zijn, wordt het landschap eerst glooiend, erna weer totaal vlak.
Shahrisabz is de geboortestad van de wrede krijgsheer Timor. In Europa ook wel bekend als Tamerlane. Een bijnaam die de lamme Timur betekende: hij raakte lam door twee pijlen, toen hij een schaap wilde stelen. Ik heb er eerder over geschreven, toen ik zijn mausoleum bezocht. Ondanks al zijn gruwelijkheden wordt hij in Uzbekistan als held en patroonheilige van kunst en atchitectuur.

In Shahrisabz staat een groot standbeeld van hem. En ook in Samarkand bezoek ik er nog eentje.

Ik dacht dat we echt de oude stad gingen bezoeken, maar we rijden nadat we de ruines van ‘The White Palace’ alweer terug.

Dat maakt me ook wel kritisch over de prijs. Ik zou in mijn eentje een taxi met chauffeur voor 600.000 Sum hebben. Het koppel blijkt sámen 600.000 te betalen. Er is mij niets verteld over andere mensen. Hier ga ik zeker over onderhandelen. Ik heb ook nog niet betaald.
Aan de andere kant, het ging me vooral om de rit door de bergen. En die was het zeker waard.

We stoppen even bij kramen langs de weg met bolletjes witte kaas. Allerlei soorten. Heel pittig, een beetje hard.
De driver stopt erna nogmaals langs de weg om rabarber te kopen.

Ik vraag nog tweemaal om een korte fotostop. Vooral Jifkini blijkt (bij navraag) uitgeput te zijn. Die komt de auto niet meer uit. Ik heb vandaag juist te wéinig bewogen. Ik vind het heerlijk even de benen te strekken, te klauteren.

Om 15 uur rijden we als eerste bij mijn hotel voor. Olga had al aangegeven wel te willen helpen met vertalen in de onderhandeling. Ik merk dat zij zich ook wat schuldig voelen, omdat ik niet wist dat zij bij mij aansloten.
Eind goed al goed. De prijs voor mij zakt van 600.000 naar 300.000 Sum. Ik geef de beste Ogtiar 350.000 Sum. Hopelijk iedereen tevreden.

Ik ben het wel. Ik had weer een bijzondere dag. De natuur was wondermooi en na al dat
rondhangen in steden, ook echt weldadig.

Hoewel, als ik terug ben in Samarkand en even tijd neem a cup-o-soup in mijn kamer te maken en erna op het dakterras nog een pot green tea wegslurp, heb ik alweer zin en energie nog wat rond te gaan slenteren. En me weer bij de Koreaan binnen te wippen. Ik word met allure ontvangen. En krijg, als ik weer aan de zit alvast een tip voor een vegetarisch gerecht voor morgen. Ik ga het nog doen ook. Never change a winning team.

Op de terugweg loop ik The Happy Bird galerie binnen. In Bukhara had ik veel miniatuur schilderijtjes op papier gezien. Hier kom ik ze nergens tegen.
Hier heeft een kunstenaar (die inderdaad in Bukhara aan de academie 4 jaar miniatuurschilderkunst gestudeerd heeft) een ateliertje. Ik koop een werkje (echt klein, daar vind ik thuis vast nog wel een gaatje voor) met als afbeelding ‘de’ Bibi Khanum. De vrouw van de Timur.
Timor zou 45 vrouwen en bijvrouwen gehad hebben.
Maar toen Bibi toestond dat de architect, deze was haar moskee aan het bouwen, in de tijd dat Timor op oorlogspad in India was, haar kuste (onder die voorwaarde zou hij zorgen dat de moskee op tijd af kwam). En Timor dit te weten kwam, doodde hij de architect.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog