Vanavond, ben ik al op de helft van mijn reis. Nu is (ruim) twee weken natuurlijk ook niet zó lang. Maar dat het zó snel voorbij zou vliegen is niet te vatten.
Het is uiteraard ook óm te draaien. Er zijn nog acht dagen over. Een heerlijk vooruitzicht.

Ik heb vanochtend met Peter gebeld. En hem via het videobellen mijn verblijf kunnen laten zien. Zelfs oma en peuter Madjonna (fonetisch) kwamen even ‘dag’ zeggen.

Wat ís de wereld toch veranderd. Toen ik mijn eerste reizen maakte, moest je echt op zoek naar een telefooncel of internetcafé. En dat wás toen al een hele vooruitgang.
Of niet natuurlijk. Als je júist even alles écht los zou willen laten.
Maar, ik vind het wel gezellig om geregeld wat te delen. Dat past ook wel bij mij, denk ik.

Met Peter en kat Wouter is alles helemaal goed. Hoewel ik de kop van Wouter wel echt oud vind worden. Hij wordt natuurlijk ook binnenkort 15. Voor een kat toch al een flinke leeftijd. Het blijft leuk, dat hier best veel katten rondlopen. Niet zoveel als in Marokko. Maar dat is écht een kattenland.

Alleen daarom zou ik wel naar Instanbul willen, dat ook echt bekend staat om z’n (honderdduizenden) vrij los lopende katten.
Ik heb destijds de film ‘Kedi’ bij Lumière gezien. Dan maakt het cirkeltje rond, zodat we weer uitkomen bij Peter en Wouter.
Sowieso een goede motivatie om toch telkens weer dat vliegtuig terug te nemen. En vergeet de (klein)kids niet. En mijn lieve collega’s.

Maar vooralsnog ben ik nog ‘on the move’.
Morgen om 14.34 uur de hoge snelheidstrein naar Samarkant. Waar ik dan om 16.17 uur zal aankomen. Mooie tijd om me dan in mijn kamer te gaan installeren en nog rustig een restaurant te zoeken.
Samarkant zal de locatie zijn, waar ik het grootst aantal nachten zal verblijven. Een lekker rustpunt, bewust zo gekozen.
Hoewel ik ook wel plannen heb om van hieruit de natuur in te gaan.
Maar ik loop op de zaken vooruit.

Vandaag heb ik nog een heerlijke dag in de volle zon in Bukhara rondgelopen.
De ochtend niet té vroeg opgestaan. En ook op mijn gemakje om 09 uur ontbeten.
Ik had eergisteren een appje van de manager gehad, of alles naar wens was.
Daar heb ik eerlijk op geantwoord dat ik afgaande op wat ik op Booking.com gelezen en gezien had (foto’s van ruim gedekte ontbijttafels) het ontbijt (omdat ik tijdens vakantie hoofdzakelijk vegetarisch eet, vielen de worstjes af) wel erg karig vond.

Over de rest van mijn verblijf kon ik oprecht lovend zijn. Ik ben helemaal happy in mijn kamer. Alles is goed hygiënisch en ruim. Ook is er geen overlast. Er zijn 6 kamers maar verder geen gasten.
Ik ben echt een leuke band op aan het bouwen met de drie vrouwen die het hotel ter plekke runnen. Drie generatie’s.
Ik heb vanochtend mijn vakantie-notitieboekje laten zien. Waar ik altijd wat foto’s in plak van Peter, Camiel, Esther en Janneke en Mia en Mirre. Dat bindt vaak ook. Zeker wij als twee oma’s hebben geen woorden nodig.

Nou, de ‘manager’ heeft er wel iets mee gedaan. Vanochtend was het ontbijt toch heus uitgebreider en gevarieerder.
Met een goede basis kon ik dus op pad.

Op internet kwam ik gisterenavond bij het googlen, een lokale bazaar tegen. Ruim 4 km lopen vanaf mijn thuisbasis.
De weg was niet bijster interessant, maar ik maak een lekker tempo. En voor ik het weet ben ik er al. Mijn conditie krijgt op vakantie altijd een flinke boost.

Er worden in de overdekte bazaar met name kleding, veel stoffen en schoenen verkocht. Ik had meer op kruiden, groente, fruit, vis, vlees gehoopt. Nu ik de foto’s terug kijk, zié ik dat dit er in de minderheid ook wel wás. Maar het is sowieso altijd leuk dit eens te zien. Zeker omdat er ook geen andere toeristen rond liepen. Je écht ziet hoe het er aan toe gaat.

Ik koop er voor Madjonna een zak met boerderijdieren. Ik heb het idee dat ze nauwelijks speelgoed heeft. En ook wat kleertjes betreft, loopt ze constant in dezelfde outfit rond. Had ik dit geweten dan had ik wat kleding kunnen mee nemen die Mirre niet meer pasten. Maar wie denkt hier nu aan?!?
Oma geeft me (ik maak even een sprongetje in de tijd) een dikke knuffel, als ze ziet hoe blij het meisje ermee is.

Ik neem vanuit de bazaar ook redelijk op goed geluk een bus terug. Ik moet een kilometer van het hotel af eruit, dan buigt de bus weer af. Maar dat is perfect.
De chauffeur zat al tijdens het rijden op de telefoon in een vertaal-app in te toetsen óf ik het erg vond wat te moeten lopen?!? Ik had hem op een plattegrondje laten zien, waar ik naar toe moest. Blijkbaar viel het kwartje bij hem pas tijdens het rijden.

Het meest saaie stuk heb ik niet (nóg eens) hoeven lopen. Ik betaal 2500 Sum voor het ritje. Omgerekend 18.5 eurocent. Ik stap uit bij de universiteitsgebouwen. Ja, je merkt het aan veel dat Uzbekistan echt een land is, dat in de lift zit.

Ik ga mooie houten deuren fotograferen in de buurt van de Synagoges. Bij de deur van de eerste Synagoge (waar ook een museumpje bij hoort; in Bukhara blijken nog 300 Joden te wonen) staan twee agenten nonchalant wat te kletsen. Pas als bij de tweede (gesloten) kleine Synagoge óók twee bewapende agenten zitten, daagt het me. Blijkbaar houden ze rekening met een mogelijke aanslag in verband met de oorlog!?
Alsof het zo moet zijn, zie ik erna telkens duifjes. Mooie, ranke tortelduifjes. Vredesduiven, denk ik dan maar.

De eerste dag was ik al bij de kleine Minor Moskee geweest. Nu in de stralende zon, loop ik er nog eens heen. Ik was er echt van gecharmeerd geraakt. En onder een blauwe lucht, ziet alles er nóg mooier, frisser uit.
De moskee blijkt dichter bij het hotel te liggen dan ik dacht. Vorige keer ben ik blijkbaar met een flinke omweg erheen gegaan.

Ik vind het een heel leuke plek, juist omdat het er zo klein en intiem is. En echt in een eenvoudige woonwijk ligt.
De moskee staat op de voorkant van de Lonely Planet van Centraal Asia. Daar lijkt ie best groot. En in een zandvlakte te liggen. Voor Noël was het dan ook 7 jaar geleden even slikken toen hij ‘m écht zag. Dit appte hij me vanmiddag. Ik kende deze connectie nog niet. Dan bekijk je het met frisse/andere ogen. Het blijft leuk dat Noël en ik telkens zoveel herkenning hebben en ervaren. Zo inspireren elkaar ook altijd wel wat betreft het kopen van souvenirs.

Vanmiddag dacht ik (even) mijn slag te hebben geslagen.
Ik had al eerder erg mooie deurhangers gezien.
Nu informeer ik toch maar eens voorzichtig naar de prijs. Die me érg meevalt. Ik zoek op grond daarvan, nog wat mooie, van zijdedraad geweven spullen uit. Waaronder drie prachtige ceintuurs. Ze worden al ik een smaakvolle plastic zak gestopt. Als opeens duidelijk wordt, dat de verkoper al die tijd over dollars praatte, waar ik uitging van Uzbeekse Sum. Tja, we zijn per slot van rekening in Uzbekistan.
Dat maakt de zaak dan ook totaal anders. Dan zou ik voor 300 dollar gekocht hebben, terwijl ik dacht voor 300.000 Sum. Misschien ook wel héél erg naief van me.
Maar de man is zo sportief toe te geven dat ik niet de eerste was, waar dit misverstand (ooit) ontstaan was.
Alles weer uit de zakken (sorry Peter voor de moeite hiervoor extra de breedte van mijn deuren te hebben opgemeten), maar ik niét platzak dóór voor een lekkere, vroege maaltijd.

Nu ga ik iets eerder op pad, voor het zien van het dalen van de zon bij de stadsmuren. Het blíjft toch altijd een feestje. De mooie, oranje gloed. Ik geniet.

Mijn nieuwe Smartwatch geeft telkens de melding over het doen van een workout. Zo heb ik ook constant het gevoel dat ik goed bezig ben.
En ook op het gebied van shoppen, weet ik me tot op heden, ongekend te beheersen. Ik heb hier in Bukhara gewoon zelfs nog niéts gekocht.
Hoe simpel kan het leven zijn!?!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog