Beste mensen die (al dan niet) digitaal met me mee zullen gaan reizen komende 16 dagen. Ik heb de termijn van het blog wat ruimer genomen om een intro en nawoord te kunnen schrijven. Ik zal zoals genoemd 16 dagen weg zijn, waarvan 14 dagen echt in Uzbekistan. Maar, de reisdagen tellen toch heus ook mee. Dat is absoluut deel van de pret. Weten dat je (weer) onderweg bent. Een nieuw avontuur tegemoet.
Voor mij totaal onbekend terrein. Hoewel er voor mijn ogen al veel beelden voorbij gekomen zijn. Ik volg al een paar maanden (watertandend) diverse Facebook groepen over Uzbekistan. Hierbij heb ik me al vergaapt aan de meest prachtige foto’s. Maar er dadelijk daadwerkelijk rondlopen, er deel van uit maken zal toch heus nog een veel intensere beleving zijn.

Waarom Uzbekistan?
Ik dacht:’doe eens gek’. Iets totaal anders.
Het idee is eigenlijk ontstaan vanuit de droom ééns naar Iran te gaan. Een jaar voor Corona stond ik op het punt, maar toen ontstond er een gespannen situatie met de VS. En vanuit de huidige situatie vind ik het moreel niet meer juist te gaan.

Vanuit het gegeven dat Uzbekistan qua uitstraling wel veel met Iran gemeen heeft. En ook wel geïnspireerd door Noël, die alweer een tijd vóór Corona Iran, oa met Uzbekistan (en ik meen Kazachstan en Kirgistan) gecombineerd had. We delen de passie voor reizen en maken elkaar soms echt helemaal gek (op een positieve manier).

Ik had eigenlijk in dit eerste ‘verhaal’ al van alles over Uzbekistan willen delen. Maar het kwam er niet meer van. Ik heb flink hectische weken achter de rug.
Het ADHD-traject dat een week of drie geleden gestart is. En waarin ik het advies kreeg het opstarten van de medicatie vanuit rust te gaan doen. Maar het liep anders.
De Photovoice-expo stond al gepland. En gáf me naast ontzettend veel werk (naast de al snel merkende positieve effecten van de medicatie) ook wel energie. Ik kijk er dan ook met veel trots (op de deelnemers) en voldoening op terug.
Maar tegelijkertijd werd pa ziek en belandde in het ziekenhuis. Een opname van 6 dagen, met veel geren en stress, onzekerheid.
Maar, vandaag mocht hij naar huis. Weliswaar pas om 18 uur, maar de spanning is voorlopig even naar de achtergrond. Ik voel me vrij om te gaan.
Maar gisteren (maandag) kwam na de intensieve weken, toch even de man met de hamer.

Hoewel vandaag weer een stuiterbal op het werk. Maar dat was grotendeels de voorpret voor deze reis. En achteraf ook wel een rebound. Ik was (voor de eerste keer) een tablet vergeten. Het kwartje viel op het werk nog niet. Pas toen ik thuis was, besefte ik dit.
Maar, ik werkte (vooral) met Herman, Lia, Jeroen en (stagiaire) Hijba. Het was een gezellige dag. Waarin ik ook wel door mijn collega’s, de gelegenheid kreeg tussendoor ook een vakantie-overdracht te schrijven.
Zodat ik met een fijn gevoel de ‘boel’ achter me kan laten.

Morgen vertrekken Peter (die nu nog aant werken is) en ik in de ochtend naar het station. Van te voren/on the way, loop ik even langs de meisjes, voordat Mia en Mirre naar school en opvang gaan. Mogen ze oma uitzwaaien en ik hen even goed knuffelen.
Om 9 uur nemen we de trein, naar Peter’s moeder in Castricum. Van waaruit Peter me in de middag met een Greenwheels naar Schiphol zal brengen. Hij gaat later op de dag weer naar Maastricht.
.
Ik zal om 18.20 met Turkish Airlines vliegen. Ik heb net even online ingecheckt.

Het is toch weer later geworden dan gedacht. Ik was tussendoor nog een portie chinees naar mijn vader gaan brengen en afscheid gaan nemen. En ik heb mijn huisje nog even wat toonbaar gemaakt. Peter zal op Wouter passen, er ook geregeld slapen. Zó fijn.
Wouter voelt de bui al hangen volgens mij. De gepakte rugzakken staan klaar in de kamer.
Helaas zie ik ook wat regendagen voor komende week in Uzbekistan. Hopelijk zal tussen de buien door de zon nog/ook schijnen.
De tweede week lijkt stabieler, zonniger te worden. Ach, ik ga er niet heen om te zonnen. Ik heb ook bijna alleen kleding met lange mouwen/pijpen ingepakt. Vanuit respect voor de cultuur. Hoewel Uzbekistan niet stréng Islamitisch is.

Maar voor de foto’s zal een zonnetje af en toe wel fijn zijn. We gaan het zien. Ik ga het beleven.
Nu maar proberen de slaap te vatten. Ik zal vanaf morgen twee nachten onderweg zijn. Eerst de vlucht. En vervolgens in Uzbekistan direct de eerste nacht een treinrit (nachttrein) van 16 uur. Ik verheug me erop. Gelukkig lijkt de kriebel in de keel niet door te zetten. Hoewel ik voor de zekerheid nog snel wat AntiGrippine en keeltabletten ben gaan kopen, in de rugzak heb gestopt. Maar vooralsnog voel ik me weer oké. Gelukkig.
Ik voel me een gezegend mens, dat ik weer op reis mag/ga.
Ik heb geen idee wanneer ik weer in de gelegenheid ben om te schrijven. Om het ‘allemaal’ te delen. Hoewel ik wel voor de eerste keer een plaatselijke sim-kaart wil gaan kopen. En dus meer dan andere reizen, online zal zijn. Hopelijk lukt dat. Zó technisch bén ik niet! Jullie merken het wel.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog