Dit wordt het blog van gisteren. Lekker verwarrend, maar gisteren had ik even niet meer de puf foto’s bij het ‘verhaal’ te voegen. Zeker omdat het uploaden ook zolang duurt. Dat heb ik dus vanochtend gedaan, terwijl ik wat baantjes was aant trekken.

Hoewel ik gisterenavond pas laat sliep, ben ik toch vroeg mijn bed uit gesprongen.
Al voor het ontbijt heb ik anderhalf uur gesnorkeld, op zoek naar de zee schildpad. Die ik niet ‘ tegen kwam’. Maar ik heb wel weer àndere vissen gezien dan gisteren.
De Mureen (ik ben echt mét snorkelmasker op, naar beneden gedoken, waar twee exemplaren in een ‘ grotje’ zaten; ik kwam vlakbij). Hoorde later dat ze flink kunnen bijten.
De Schorpioenvis (met dank aan Pieter). Een zeenaald. En scholen héél kleine visjes. En toch wat dieper in zee, ook wat grotere exemplaren.
Geregeld bevind ik me echt ín zo’n school. Soms zwemmen de vissen even weg, om snel terug te keren, hun weg weer te vervolgen.
Op een gegeven moment is er zelfs een zwart-wit gestreept visje dat me echt óp zoekt. Telkens weer. Het lijkt werkelijk alsof ie me aan kijkt en contact zoekt. Bijzonder.

Ik begin ‘de weg’ onder water al wat te kennen. Grappig/bizar om dit te zeggen misschien. Maar het ís wél zo. Op sommige plekken ben ik al ‘ns/meermaals geweest. Ik kan de zee aan het land koppelen (ik, die me altijd zo slecht kan oriënteren). Ik ben één met de zee aan ‘t worden. Ik ben meer ín dan buiten het water.
Ik voel me als een vis in het water. Ik buitel rond mijn as, om de juiste compositie voor een foto te kunnen nemen. Ik moet soms echt om mezelf lachen.
Tijdens het snorkelen komen er telkens metaforen omhoog. Mooie gedachten. Soms ook in combi met het fotograferen.

Ik durf het niet te zeggen, maar ik heb vandaag zelfs meer foto’s dan gisteren gemaakt. Ik zal proberen wat te selecteren.
Gisteren was ik vergeten de camera opnieuw op te laden. S.G. op mijn werk zou zeggen: ’stupid woman’.
Vandaag was ik bijna vergeten het SDkaartje erin te doen. Ja, vakantie is nog hard werken.
Maar, het ‘echte’ werk is mijlen ver weg. Heerlijk.

Peter moet vaak lachen dat ik altijd ‘alles’ mee neem. Maar ik ben blij dát ik oogdruppels bij me heb. Onder het snorkelen begonnen mijn ogen al wat te prikkelen. Waarschijnlijk zonnebrand in mijn ogen gekregen. In combi met het zoute water, het felle licht en de wind!?

Én, ik spotte toenet de eerste kakkerlak in mijn kamer. Iehhhh. Het is me gelukt ‘m te vermorzelen (ik heb écht geen medelijden met ‘m). Heb een mottenbal in de afvoer gelegd. Een klamboe ophangen is hier technisch niet echt mogelijk. Bovendien is het er veel te heet voor.

Mijn lievelings jurk uit India, die al slecht/dun was, begint op meerdere plekken in te scheuren. Ik hád ‘m al achter willen laten. Dit is een teken dit écht te doen. Voor de rest heb ik nog niet veel kleding aan gehad. Dat is het voordeel van het constante snorkelen. Ik heb dus ook nog bijna niets hoeven wassen. Als ik terug kom van de zee, ga ik met mijn (snorkel)kleding en al onder de douche staan. Ideaal.

Ik was vandaag ook (in de tijd dat de camera aan de stroom lag) nog even naar een luxe resort gelopen, hier zo’n 2 kilometer vandaan. Van afstand lijkt het een schattig dorpje, rondom een haventje. Als je er rond loop, is het allemaal té keurig en strak. Wat ben ik blij, dat ik juist meer charme ervaar in eenvoudige onderkomens. Het was echt over the top. Ik heb snel rechtsomkeer gemaakt.
En heb op mijn eigen stekkie een eenvoudige tonijnsalade met brood genomen. Nadat ik eerst zelf a cup-o-soup gemaakt had. Even vocht aanvullen.

Vanaf zondag of maandag gaat het een paar dagen bewolkt worden. Dan ga ik een dagje naar Aqaba zelf, denk ik.

Maar nu eerst proberen een goede nacht te maken.
Wat morgen komt, zie ik morgen.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog