Beste volgers,

Ik zal toch nog naar gisteren terug moeten. Pindat staat maar 1 verslag per dag toe. En ik had gisteren in de bus onderweg naar Aqaba mijn verhaal al gestuurd. Vandaar. Gelukkig maak ik soms wat notities op mijn telefoon. Anders had ik het niet eens meer geweten. Amman lijkt alweer zó lang geleden, bizar. Ik leef mijn dagen intens. Op vakantie heb ik altijd wél energie. Hoewel ik gisterenavond wel (na 2 korte nachten) al voor 22 uur sliep.

Maar goed. De reis vanuit Amman naar Aqaba.
Naast die aardige jongen, die me de hele reis op zijn simkaart/internet liet ‘mee liften’. Maar voor de rest nauwelijks iets zei. Toen ik na verloop van tijd vroeg of ie ICTer was, bleek dat een schot in de roos!?!

Ik was de woensdag ochtend begonnen met een ontbijt. Dit zou om 8 uur klaar staan. En mijn bus zou om 9 uur vertrekken. Écht rust in mijn kont hád ik niet. Terwijl de jongen van het hotel meermaals zei dat ik het makkelijk zou halen.
Maar ik moest ook nog een stukje met een taxi.
Laat er nu toevallig eentje tegenover het hotelletje klaar staan. Ach, het wemelt in Jordanië van de taxis. Iedereen maakt er gebruik van. En ver lopen met zo’n zware rugzak (en daypack) is ook niet echt een optie.

Ook de taxichauffeur (Rami, die goed Engels spreekt) geeft aan dat we nog ruim in de tijd zitten. Hij vraagt of ie niet even langs de King Abdullah Moskee zal rijden!? Die ligt op de weg naar het busstation.

Het is erg rustig op de weg. De 27e september is de Holiday (verjaar)dag van Mohammed, de profeet. Vooral overheidsinstellingen zijn gesloten.
Ideaal. Het wordt zo een zeer voortvarende start van de dag. Mijn eerste dag écht in Jordanië.

Het is een lekkere temperatuur, de lucht is strak blauw. En ik ben dus inderdaad goed op tijd op het busstation. Ik had via 12-Go online al het busticket betaald, maar er moet alsnog een nieuw exemplaar uitgeprint.
Ik krijg plaatsnummer 13, ach ja. De Zwitser is de enige andere Westerse toerist in de bus. Ze zullen gedacht hebben:’ zet die twee maar naast elkaar’!?!

Het is een rit van 4 uur (Jordanië is niet zo groot); omdat we wat oponthoud hebben bij de customs (Aqaba is een belasting-vrij ’staatje’), wordt het uiteindelijk bijna 5 uur. Alle bagage moet hier weer uit de bus, door de scanner en een stuk verder weer in geladen.
Maar de bus heeft airco. En alles is perfect geregeld. Eigenlijk haast té perfect (als je India gewend bent). Het is ook nooit goed, haha.

We rijden over the ‘ Dessert High Way’. Het is geen spectaculaire weg. Maar dan júist, maken de kleine dingen het leuk. De schattige kleine moskeetjes (Jordanië is voor 90% Moslim) langs de weg. Allemaal weer nét even anders. Soms is er geen huis in de omtrek te vinden.
We rijden veelal door vlaktes van zand en stenen. Soms wat laag groen. Het hééft wat.
Af en toe rijden we door een residental area. Het mag meestal geen naam hebben. Wat blokkige, platdakige, leemkleurige huizen, bij elkaar gedrapeerd in deze droogte.
Af en toe zie je toch groepjes mensen op het land werken. Het is haast niet te geloven dat er überhaupt iets kan groeien.
Aan de einder zie je soms wat stoffige heuvels. Of een verlaten tankstation.
Ik zie de eerste kamelen, in de verte. Ik heb de camera net niét in de aanslag. Het foto’s maken vreet de accu van de telefoon leeg. Ach, er zullen er (kamelen) nog meer komen.

Het is écht een direct-bus. Met maar één (echte) stop. Ik klets wat met een Syrische familie, die asiel aan aan het vragen is in Amerika. Als we weer vertrekken draaien de dochters (tieners) zich (ze zitten een paar banken vóór me), telkens om om even naar me te zwaaien. Het jongere broertje komt me met een gulle glimlach, een snack brengen.

Mijn buurman blíjft een man van weinig woorden. Ik ben natuurlijk Peter gewend. Maar ik mag aan het raampje zitten de hele rit. Jammer alleen dat de zon aan de verkeerde kant staat.

De heuvels worden langzaam grover, ruwer. We rijden door het gebied waar ook Petra en Wadi Rum liggen. Hier zullen we ná Aqaba met de huurauto heen gaan.

Rond 13.45 komt de bus in Aqaba aan. Ik had eerst nog wat rond willen slenteren. Maar met alle bagage in de hitte kom ik hier op terug. Ik onderhandel stevig over de prijs van een taxi. Van de oorspronkelijk gevraagde 12 JD, weet ik iemand te vinden die me voor 5 JD naar mijn resortje brengt.

Heerlijk. Hier zal ik dus 6 dagen blijven. Even helemaal mijn rust vinden, hoop ik.
Hoewel. Als ik koud (warm dus) gesettled ben, ga ik direct voor de eerste keer snorkelen.
De Rode Zee ligt op nog geen 100 meter van het resort.
Met lange legging en t-shirt met lange mouwen, snorkelmasker en flippers, stap ik het water in.

Het valt in eerste instantie wat tegen. Er staat best veel wind, hetgeen het fotograferen en manoeuvreren in het water wat moeilijk maakt. Het zicht is ook wat minder dan wat ik me van twee jaar geleden herinner.
Maar het blíjft een sensatie. Het koraal begint vaak al op 10-15 meter afstand van het strand. Je ‘hangt’ hier vlák boven. Vissen schieten voorbij, schieten weg, groeperen zich weer.
Dit keer mis ik de zee egels, met de enorme stekels. Waar je twee jaar geleden écht voor moest uitkijken, er niet op te gaan staan.
Ik hoor al, dat het (ook) niét het seizoen is van de zeepaardjes. Helaas. Ik had me er op verheugd.

Na vandaag bijna een héle dag te hebben gesnorkeld (ook) nog geen zeeschildpad gezien.
Wel héél veel moois. Het water is later op de dag wat rustiger, ik word handiger.
Ik word helemaal gelukkig van de ervaring, het bezig zijn, de foto’s. Waar ik wel nog een poos mee bezig ben, om ze te bewerken. Maar, ik heb een tafeltje bij het zwembad. Ideale ‘werk’omstandigheden.

Ik loop ook veel op het strand. Van de ene snorkelplek naar de andere. Als ik ergens vraag waar een locatie die op mijn kaartje staat, te vinden is, word ik door 2 jongens/mannen uitgenodigd een kop thee te drinken. Er volgt een mooi gesprek (van hen uit) over het veroordeeld worden (in de wereld), als je Moslim bent. Het komt er kort gezegd op neer, dat ze het missen, dat niet naar ieders persoonlijke gedrág gekeken wordt.

Wat me ‘thuis’ niet lukt, gaat me hier zó vanzelfsprekend af. Actief zijn. Mijn hoofd wat stil zetten. Ik geniet.
Ben niet aan ‘t overleven, maar intens aan het ‘leven’.
Ik verheug me er enorm op om Peter hier maandag te ontvangen. Om sámen nog even van de onderwater wereld te genieten. Van het lekkere eten. En het leuke resort.

Ik kom net nog (het is 21 uur) van het strand. Het is er zo ‘s avonds een heel levendige boel. Hele families zitten, liggen op het strand. Ik houd mijn hart vast over de kindjes die in het donker nog in zee spelen. Er wordt gebarbecued, waterpijp gerookt, gezongen.
Ik maak makkelijk contact. De mensen zijn erg open. Kleine contact momentjes. Die ik vaak beëindig met: ‘I love Jordan en the Jordan people’.
Ik ben helemaal in mijn element.

Ik zit in een heel andere wereld. Die me érg bevalt!!
Ik besef dat ik hélemaal los ben gegaan met m’n foto’s. Ik vrees dat ik de hele avond bezig ben met uploaden. Het internet is erg traag.

Snuffel er maar wat in, scroll er maar wat doorheen. Alles zien is niet te doen. Sórry. Maar ik bewaar ze ook voor mezelf.
Komende dagen zal ik er niet meer zoveel sturen, haha.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog