Nou, daar zit ik dan, in mijn sjofele hotelletje, op mijn bed, met twee kussens (het is een tweepersoonskamer) in mijn rug, tegen de afgebladderde muur aan. En toch voel ik me er thuis. Dit is lowbudget backpacken, dit past bij mij.
Dit maakt me happy.

Na in eerste instantie ‘opgeschrikt’ te zijn geworden van de oproep tot het ochtendgebed, ben ik weer even in slaap gesukkeld. Maar toch ben ik vóór de wekker uit mezelf weer wakker geworden. Mooi toch!?!

Ik kan hier pas om 8 uur aanschuiven aan het ontbijt. Dus tijd om ff te schrijven. Want verder hoef ik niets te doen.
Ik heb de backpacks vannacht op de grond naast het bed gezet. Heb er alleen even mijn tandenborstel en tandpasta uitgevist. Heb een heerlijke douche genomen en ben erna als een blok in slaap gevallen.

Het was dan ook een lange reisdag geweest gisteren.
In Maastricht stond gisteren mijn wekker op 5 uur. In de trein zat ik vol Adrenaline, dus daar kwam het niet van slapen.
Het vliegtuig had ruim anderhalf uur vertraging. Maar, de twee stoelen naast me bleven vrij. Dus hier heb ik languit wél een uurtje slaap kunnen ‘pakken’.

Het was een rustige vlucht. Altijd fijn.
Maar de afhandeling van het visum duurde vrij lang. Dit was ik eigenlijk ook wel zelf schuld.
Ik was van te voren al ‘even’ geld gaan wisselen. Een beetje met een duf hoofd. Pas toen ik met mijn Jordan Dinars in mijn hand richting douane liep, realiseerde ik me wat voor miserabele wisselkoers ze hanteerde.
Dus terug, ja heus. Ik heb ze gewoon weer terug laten omwisselen en ben wat eerste geld gaan pinnen. Dat voelde beter. Maar het had wel als gevolg dat ik achter aan de rij van het visumloket moest aansluiten.

Maargoed, uiteindelijk sta ik dan toch buiten. Ik ben in Jordanië. Het vliegveld ligt een kilometer of 25 van Amman af.

Van mijn plannetje om een bus te nemen of een taxi te delen met iemand anders, komt niets terecht. Al in het vliegtuig was duidelijk dat veel mensen in groepsreizen op pad waren. Die werden dus netjes door een eigen busje opgehaald.
De mensen dié ik aansprak gingen naar het moderne deel van Amman. Terwijl ik naar het historische Downtown moest. En het was inmiddels al 23 uur (het is hier een uur later). En ik merk dat ik door vermoeidheid me niet meer goed kan concentreren, chaotisch ben.

Ik besluit dan toch maar zélf een taxi te nemen. Een dure grap, maar ach, met de winst van het met korting reizen bij de NS, gun ik me dat.

Het is een electrische, luxe taxi. Dit komt zo uit. Via een loketje, waar je een ticket koopt, word je aan een chauffeur gekoppeld. Dus niet zo als in India of Nepal, waar honderden oude barreltjes met druk gebarende (smekende) ‘mannetjes’ op je af stormen.
Ach, eigenlijk wél zo veilig. Bovendien ‘controleer’ ik de chauffeur met mijn eigen gps, via Maps.me.

Hoewel, mijn slecht Engels sprekende chauffeur, met een komisch scheve lach en (echt) kromme neus, wel ff wennen is. Uiteraard vraagt ie om mijn telefoonnummer, misschien wil ik morgen nóg een rit maken?!? Uiteraard geef ik hem mijn nummer niet.
Hij zet me gelukkig braaf pal voor mijn hotelletje af.
Dit na een heel relaxte rit, van zo’n dik half uur.
De man rijdt rustig, het verkeer is op deze tijd rustig. De weg is goed.
De auto glijdt haast geluidloos over de weg. Het lijkt wel slowmotion. Het is onwerkelijk. Maar waar.
Om klokslag twaalf uur (ik moet direct aan Mia denken, die dol is op het sprookje van Assepoester) ben ik op mijn hotelkamer.
Ik neem dus een snelle douche.
En nu zit ik hier rechtop…de cirkel is rond.

Aan het ontbijt vertelt een oudere Francaise me (als ze hoort dat ik Nederlandse ben), dat ze een stukje met Gordon heeft mee gereisd. Die nu weer naar Dubai is gevlogen. Hilarisch.

Aan de overkant van mijn hotelletje staat ‘toevallig’ een taxi. Die voor een ‘normaal’ tarief bereid is me naar het busstation te brengen. Een leuke, wél goed engels sprekende man. Vlot, no noncense. Gezellig. Hij stelt voor, we zijn nog vroeg, me nog even naar de grootste moskee van Amman te rijden. Hij weet dat er een achteringang is, waar ik een paar passen naar binnen kan lopen.
Mooi toch om zó je dag te beginnen.
Ik voel me perfect, het loopt inmiddels op rolletjes.

Om 09 uur heb ik de (Jett) bus naar Aqaba. Het avontuur kan nu echt beginnen!!

Ik zit in de bus (op stoelnummer 13) naast een Australische Zwitser. Ik mag zijn hotspot even gebruiken om het verslag te sturen.
De bus is op tijd vertrokken. Voor een rit van zo’n 4 uur. Zeer comfortabel. Airco. Haast té perfect, haha.
Ík voel me ook perfect.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog