Als ik dit typ, zit ik in ergens op een bankje in een van ruimtes van Schiphol.
Ik ben hier al vroeg aangekomen, ik was er al om 9 uur. Hetgeen betekent, dat ik dus écht vroeg vertrokken was uit Maastricht (Peter was meegelopen naar het station en heeft me uitgezwaaid, hoe lief!).
Om zo vroeg al weg te gaan, was niet persé noodzakelijk, maar als ik voor 06.30 zou inchecken, zou ik nog net met de 40% korting kunnen reizen. En ik zou Yvonne niet zijn, als ik dit niet even in mijn zak zou steken.

Om 14.30 uur gaat mijn vlucht pas. Dus ik moet wat uren om zien te krijgen. Je ziet, het opstarten van mijn nieuwe reisblog is hierin een nuttige bezigheid.
En, ‘Schiphol loves to see me back’ (zie foto). Ik happy, zij happy!

Ik moet toegeven. Zodra ik met de roltrap de luchthaven binnen rolde, was het net alsof ik er ‘gisteren’ nog was. Zó raar, hoe (het) tijdsbesef werkt. De laatste weken leken te kruipen. En nu denk ik:’ het lijkt zó kort geleden dat ik hier vanuit Laos/Vietnam eind april landde. Vijf maanden zijn er inmiddels verstreken. En weer springt mijn reizigershart op, nu ik voel dat ik weer een avontuur mag/kan beginnen.
Ja, het voelt heus als een voorrecht dat ik weer in de startblokken sta. Maar eerlijk gezegd. Ik denk niet dat het verlangen naar (verre) reizen al snel af zal nemen. Voor de rest zal ik keurig proberen om (zo goed mogelijk) milieuvriendelijkheid /bewust-bezig-zijn in mijn vaandel te houden.

Maar vanavond hoop ik Amman binnen te rijden, via de toegangsweg geflankeerd door Jordaanse vlaggen. Althans, dat beeld kan ik me nog voor ogen halen, als ik in gedachten terug ga naar 2021, toen ik ook in Jordanië aan kwam. Destijds alleen.
Nu zal Peter zich op dag 6 bij me voegen. Ik wilde hem Jordanië laten zien. Het heeft me twee jaar geleden écht bekoord. Dat wil je toch delen!?!
Ik zal de hoogtepunten weer opnieuw doen. Maar, we zullen ook nieuwe dingen ondernemen. En dat zal ‘m vooral zitten in een 3-tal trails. Niét zitten dus, maar flink in de benen, actief. Maar dat pást ons wel.

Toch zal ik mijn reis deels relaxed beginnen. Na vannacht een hotelletje te hebben genomen in Amman (de stek waar ik twee jaar eerder ook was), zal ik om 09 uur morgenvroeg, een bus naar Aqaba pakken. Om, als alles volgens plan gaat, rond 13 uur in deze havenstad aan te komen.
Vandaar zal ik nog een afstand van 12 km moeten overbruggen om in het kleine resort te komen op South Beach. Ook daar ben ik bekend. Ik kwam er vorige keer toevallig, op de bonnefooi terecht.
Ik heb een stuk Old Amsterdam en een pak stroopwafels voor de eigenaar meegenomen. Toen ik in 2021 zei dat ik terug zou komen, vroeg ie hierom. Hoe leuk, dat ik dat dan ook daadwerkelijk gedaan heb!?!

Mijn rugzak is er niet lichter op geworden. Ik heb oa ook mijn eigen snorkelmasker en zwemvliezen bij me. Én, de onderwatercamera. Hier verheug ik me misschien wel het meeste op. Op het vastleggen van de prachtige onderwaterwereld in de Rode Zee.
Uiteraard zal ik ook deels zónder camera gaan snorkelen. Om het nóg intenser binnen te laten komen.
Ik heb hier 5 volle dagen, wát een vooruitzicht. Maandagavond zal Peter met een huurauto ook in Aqaba aankomen. Hij zal niet de gangbare High Way nemen. Maar een weg meer Oostwaarts, echt door de woestijn. Om daarna toch ook nog een duik in the Japanese Garden (de plek van mijn eenvoudige, kleine resort) te nemen.

Maar, ik loop al veel te ver vooruit.
Over een uurtje of 4 zal ik vliegen. Een vlucht van 4.40 uur.
Als dát niet even afstand van alles nemen is!?
Het, met de Photovoice-groep fotograferen van de schildpaddenopvang bij Vijverdal lijkt alweer lang geleden.
Dan eindig ik, met de hoop in de Rode Zee ook een zeeschildpad te spotten. Een mens mag dromen, niet?!?

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog