De eerste nacht is wat onrustig in Hanoi. Ik meek vlak voor ik wil gaan slapen, dat mijn hotmail geen berichten meer ontvangt. Ik zit blijkbaar boven een bepaalde limiet, hetgeen nieuw is. Ik had eerder al ‘ns een bericht hierover gehad, maar daar toen niets mee gedaan. Maar dit voelt niet fijn. Zeker nu ik een mail van Singapore Airlines verwacht. Om een lang verhaal korter te maken. Ik heb dan toch maar mijn limiet betaald verruimd. Als ik thuis ben, zie ik wel weer. Dan ga ik er ‘ns rustig voor zitten.

Ondanks de korte nacht, ben ik vol energie. De zon schijnt en het is een perfecte temperatuur. Wat heerlijk om hier zo mijn lange vakantie, af te kunnen sluiten.
Ik gebruik die eerste dag om in de buurt van Long Bien, uitgebreid te gaan shoppen, in en rond de grote markthal. Het is een soort groothandel, met dus ook lagere prijzen. Hoewel ze er heus, als ze zien dat ze met een toerist te maken hebben, nog wat bovenop gooien. Ik voel me vrij om te onderhandelen. Ben helemaal in mijn element.

Vlakbij station Long Bien, in Phung Hung, is een project (in een samenwerking met Zuid-Korea) met muurschilderingen. Onder de spoorbrug. Kunstenaars (de jongere generatie) proberen het verleden en heden samen te brengen. Niet vergeten wat geweest is, maar wel de blik op het nu en de toekomst.

Ik bezoek nog even de Franse kathedraal. Een oase van rust.
En ga bij de (door Peter en mij ontdekte Thai) een zeer smakelijke curry eten. Met als voor mij verrassend nieuwe groente, de Choko’s.
Dan de drukte weer in. Ik word steeds handiger in het me bewegen in de drukte van auto’s en vooral scooters. Die werkelijk overal vandaan komen en staan. Op de stoep kun je echt niet lopen. Die staat vol scooters, eetstalletjes, met bijbehorende stoeltjes en tafeltjes, of zelfs bomen, die in de stoep groeien.
Ik loop dus hoofdzakelijk op straat. Begin steeds meer durf en flair te krijgen. Het wordt een tweede natuur. Het voelt een beetje alsof ik een soort dans uitvoer. Waarbij ik soms zelfs om mijn as draai, als een scooter me toch opeens verrast.
Er zitten zelfs kinderen op scooters, hoewel de leeftijd waarop ze rijden, in Laos nog een stuk lager lag. Daar zag ik kinderen van een jaar of 8 al op de weg. Ze groeien er echt mee op.

De (hoofdzakelijk) vrouwen met hun juk met manden eraan, lijken ook vaak wel te dansen. Ze hebben een soort huppelende loop, om hun vracht in balans te houden. En zigzaggen ook overal om- en doorheen.
Het is superdruk op straat, toch voelt het ontspannen. Alleen het geregeld vragen of je een massage wilt, moet ik ook telkens zien af te wimpelen. Voor de rest voel ik me opgenomen in het geheel. Hanoi staat toch echt hoog in mijn lijstje van favoriete steden.
Juist ook wel omdat Hanoi het oude en nieuwe Vietnam in één is. Een architectonisch kunststukje. En wolkenkrabbers vind je er niet in het centrum. Het heeft een enorme charme.
Geregeld zie je (vooral langs de oevers van het Hoan Kiem of WestLake), mensen Thai Chi doen. Je ziet mensen een soort schaak tegen elkaar spelen. De groep die zich eromheen geformeerd heeft, is mogelijk nog fanatieker. Bemoeit zich met de strategie. En moedigt ook echt aan.

De naam Hoan Kiem betekent trouwens ‘Teruggenomen Zwaard’ en verwijst naar een oude legende. Keizer Lê Loi zou een zwaard uit de hemel hebben gekregen, waarmee hij de Chinezen uit Vietnam verdreef. Toen Lê Loi over het meer voer, kwam hij een schildpad tegen die hem het zwaard terug vroeg. In het meer ligt een eilandje met een Pagode, waar een schildpad in te zien is.

Vandaag loop ik (ik heb het tekort aan slaap ingehaald) nog eens naar de Long Bien markt. Ik ‘moet’ er nog wat kopen. Het vrouwtje van gisteren herkent me meteen. Vertelt dat ze me gisteren alles ‘cheap-cheap’ verkocht had. Maar ze lacht een brede glimlach. En we doen nogmaals goed zaken.
Op de markt, dus ook hier in Vietnam, lijkt iedereen (jong en oud) op de telefoon te ‘zitten’. Hoewel ie ook wel (nuttig) gebruikt wordt om over de prijs te communiceren.
Ik slenter er nog een tijdje rond. Snuif de heerlijke geur van specerijen op. Zie gedroogde zwammen, gepekelde vis. Verse vis. Groentes natuurlijk.
Maar ook kleding, schoenen, tassen. Feestartikelen en artikelen voor tempelceremonies.
Ook de papieren ‘spullen’, die gebruikt worden om te verbranden/offeren. Om zoals eerder al eens genoemd, de goden gunstig te stemmen. De voorouders spullen te schenken,
Ik koop zelf (je kunt ook auto’s, overhemden kopen en veel meer van papier) een stapel nepdollars.
Er hangen Lampionnetjes. Kunstbloemen. Teveel om verder op te noemen.

Buiten de markt worden gekochte spullen bij elkaar gebonden en op karren, scooters of in vrachtwagens geladen. Ik hoor geregeld het (voor mij zo bekende) geluid van brede tape. Het doet me direct aan het DAC denken. Waar Bianca me het foefje leerde om de tape handig af te ‘snijden’. Ik was er zo blij als een kind mee. Ik stond zo vaak te stuntelen met die tape.
Tegenover de Markthal liggen dan weer een paar winkeltjes waar ze alle maten tape en (bubbeltjes) folie verkopen. De cirkel is rond.

Ik koop ‘de’ mand die ik thuis al jaren gebruik om mijn papier en plastic bijna dagelijks in Nederland naar de afvalcontainer te brengen. Ie kwam uit Myanmar, maar viel langzaam uit elkaar. Nu zie ik vergelijkbare manden. Nu nog thuis zien te krijgen. Ie is vrij kwetsbaar. Vanavond ben ik begonnen met pakken. Ik heb hiervoor maar weer een nieuwe (neppe) Northface tas gekocht. Een heerlijke fel-rose. De tijdens de reis gebruikte dagrugzak, gaat samen met nog heel wat souveniers in de flybag, die om de grote rugzak heen gaat. Ik moet met al die spullen op een of andere manier de ruime kilometer naar de bushalte zien te overbruggen!

Maar vanmiddag heb ik, zonder bagage een stevige wandeling naar het West-Lake gemaakt. Waar een heerlijk briesje voor aangenaam vertoeven zorgde. Het Tay Ho Lake is het grootste natuurlijke meer van de stad. Ook localo’s zoeken hier hun rust en ontspanning. Op het meer zorgen waterfietsen in de vorm van zwanen, voor extra sfeer.

Ik bezoek er de Tran Quoc-pagode. Het is de oudste tempel van Vietnam, gebouwd in de zesde eeuw (ook weer) op een klein eiland in het meer. Dus naast het shoppen, toch nog wat cultuur. En ik rond af met een uitgebreide(re) Thaise maaltijd. Twee hoofdgerechten én een glas verse jus voor maar 8 euro.
Tja, het goede leven is bijna gedaan. Vijf weken niet hoeven koken én afwassen, was een enorme luxe. Maar het was goéd, het is ook goed weer naar Maastricht te gaan. Peter. De kids. Mia en Mirre (uiteraard)! Vrienden. Collega’s, cliënten. Het leven weer oppakken.
Weer met mes en vork eten, de stokjes weer in de la. Hoewel, ik heb mijn eigen stokjes waarschijnlijk in mijn favo Vietnamese restaurantje laten liggen. Ik zal er morgen nog ff gaan informeren of ze ze nog hebben!?
Ik heb volgens mij nog nooit in mijn leven op één dag zóveel (verse) knoflook gegeten als vandaag. Zowel aan de Noodle soep voeg ik zelf heel wat sambal (en lemoen) toe. Als in de Morning Glory (spinazie), zat veel (rode peper) met knoflook.

Ik ben zó blij met de keus nog maar drie dagen te werken. Dat maakt dat ik er vooralsnog niet tegenop zie, weer te beginnen. Het brengt me zoveel meer rust. En kans om af te schakelen. Wat ik met deze mini-sabbatical natuurlijk optima-forma heb kunnen doen! Ik ben dankbaar dat ik hiertoe de kans kreeg!!

Ik heb zóveel gezien, beleefd, ervaren. Het zal langzaam moeten bezinken. Ik ben dolblij dat ik mijn eigen ‘avonturen’ nog eens rustig na kan lezen. Het mes snijdt echt aan twee kanten.

Ik zal alles moeten laten bezinken. Gelukkig heb ik de verslagen om alles zelf nog eens lekker na te lezen. Volgens mij ging net ff iets technisch mis, waardoor er n stukje tekst opeens weg is. Ik laat t ff zo, het is laat aant worden. Haal snelheidsfouten er ook nog later wel ns uit, genoeg voor nu.
Ik zal binnenkort nog ff een korte afsluiting schrijven. Nu de foto’s uploaden en dan vlug onder zeil.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog