Tja,

En dan zit je opeens weer op de luchthaven. Dit keer in Vientiane. In dat opzicht zorg ik voor wat variatie.
Maar het betekent hoe dan ook, dat het avontuur in Laos erop zit. En dat mij enkel drie dagen Vietnam rest. Eigenlijk twee volle dagen. Het restje van vandaag nog, ik hoop rond 15.30 uur aan te komen in Hanoi. En zaterdag zal ik me rond 15.30 weer op deze luchthaven moeten melden, voor de uiteindelijke terug reis.

Gisteren heb ik mijn laatste ochtend Vang Vieng eigenlijk nog heel goed weten te benutten. Nadat mijn bagage ingepakt is, ga ik nog lekker een eind wandelen.
Om 08.00 staan ze al uitgebreid worstjes te barbecuen. Ik kan niet zeggen dat het niét lekker ruikt, maar ik laat het bij het ruiken en kijken.
De eerste busjes beladen met kayaks of grote tubes, gaan al de weg op. Vrij ‘bloot’ geklede toeristen aan boord. Ik zie soms jonge meiden met bikini (string) op een scooter rijden. Ten eerste doé je dat niet in een Aziatische cultuur op de openbare weg (bij de Lagoons heb ik overigens zelf wél in bikini rondgelopen. Veel Laotiaanse vrouwen deden dat ook, hoewel een deel ook wel gekleed te water ging).Verder lijkt het me ook een ramp als je een schuiver zou maken met de scooter. De wegen zijn slecht, het is zó gebeurd. Je wil niet weten hoeveel mensen ik niet in het verband gezien heb.

Maar goed, ik zelf even weg in die niet een bepaald doel heeft, júist daarom. Dan kom je soms nét doe verrassende dingen tegen waar je anders aan voorbij loopt.
Dit keer dus toch weer (ik denk de start van) een ceremonie. De straat is voor auto’s, afgezet. Er zijn tafels en stoelen midden op straat gezet. Er staan overal kleine flesjes drinkwater. Toch denk ik dat het een bruiloft is, hoewel ik (nog) geen bruidspaar zie. Het is nog vroeg. Mogelijk komt alcohol later op tafel.

Ik ben aan het proberen, een mooie serie foto’s van de huisaltaartjes te maken. Hierbij neem ik de context ook mee. Zodat het meer een verhaal wordt.
Het is erg broeierig, er hangt wat in de lucht.
Maar voorlopig schijnt de zon nog. Ik voel me verwend. Ik heb er zó lang op moeten wachten. Dit voelt toch nóg meer als vakantie.

Ik ben al uitgecheckt bij het hotel. Ik mag mijn bagage er wel nog laten staan. Ik ga even ergens rustig zitten voor een lunch. Als ik erna vraag of ik nog ergens naar het toilet kan, kan dat niet!?! Ik vind het een beetje een vreemde reactie (ik krijg een beetje het gevoel van ‘het geld is binnen, dan stopt ook de service en goodwill), maar laat het erbij. Gelukkig biedt mijn treinticket/manicure-meisje me direct toilet en een stoel aan.
Omdat de taxi er een kwartier na de afgesproken tijd, nog niet is, belt ze er nog eens achteraan. Hij was al onderweg en ik word dan ook heel snel naar het treinstation gebracht.

Ik zit nog niet in de open truc, of een flinke onweersbui barst los. Het begint ook flink te regenen en waaien. Ik stap vochtig uit. Maar blijkbaar was er na alle hitte en benauwdheid van afgelopen weken een nóg grotere ontlading nodig. Als we netjes gegroepeerd op het perron staan, gaat de regen over in een pittige hagelbui. Wie had nu kunnen bedenken dat ik in Laos de hagelstenen op het perron zou zien dansen!? Ik denk eerst nog dat het een gewone moessonbui is, maar aan de reactie van het treinpersoneel te zien, is het voor hen ook opzienbarend. Wát een timing om nu nét VanG Vieng achter me te laten!?

Het effect op de temperatuur is er direct. Waar het eerst 40 graden was, geeft de digitale info ín de trein, bij wegrijden van het station, 21graden aan. Maar goed, de airco in de trein staat sowieso aan, dus verkoeling had ik hoe dan ook gekregen.
De regen houdt nog een kwartiertje aan, waarna de zon weer doorbreekt. En de temperatuur ook weer omhoog schiet naar 39 graden. Er zijn op dit stuk veel minder tunnels dan op het vorige traject, dus ik kan genieten van het mooie, groene landschap. Wel zie ik inderdaad ook veld/bos waar stukken afgebrand zijn. Naarmate we dichter bij Vientiane komen, wordt het steeds vlakker.
Ik merk dat ik moe ben. Achter me zit een vrouw ruim een kwartier met plastic (etens?)zakken te kraken. Ze blíjft bezig.
En een paar rijen nog vérder naar achteren, zit een man met een heel rare, vervelende (ik weet dat dat subjectief is) stem. Die ook nog doorlopend aan het woord is. Ik merk dat het me irriteert. Voor mij dus een teken dat ik niet uitgerust ben. Gelukkig duurt de rit niet al te lang, met de snelheid van 160 km/uur.

Met de genoemde warmte rijd ik in een lokale bus, sukkelend in een file (het is 17.10 als ik in de bus zit) Vientiane-centrum binnen. De busrit blijkt achteraf bijna even lang te duren als het traject Vang Vieng-Vientiane, met de high speed trein. De stations liggen in Laos, zover ik het nu mee gemaakt heb, telkens behoorlijk ver van de stad af.

Vientiane is de hoofdstad van Laos, met de uitstraling van een provinciestad. Het is in niets te vergelijken met Aziatische hoofdsteden zoals bijvoorbeeld Bangkok of Jakarta.
Dit komt ook wel door de Franse architectuur in de stad, die langs brede boulevards werd gebouwd. Hierdoor wordt het heel overzichtelijk. Er is zelfs een wijk, met franse straatnamen.

Ik heb mijn maps.me-app aan staan en pik een goede locatie uit, om uit de bus te springen. Ik moet dan nog 1,6 kilometer lopen met mijn grote rugzak op de rug, de kleine aan mijn arm bungelend. Maar er is genoeg te zien en voor ik het weet, meld ik me bij mijn hotel. Een meisje dat totaal geen engels spreekt, ze gebruikt een vertaal-app, die ik in het engels in moet spreken. Het is voor een (budget) stadshotelletje best oké. Ik heb zelfs een balkon met zicht op de straat en hiermee ook op een tempelcomplex aan de overkant van de straat.
Dit wordt momenteel als parkeerplaats gebruikt.

In de avond is de promenade langs de Mekong dé plek om te zíjn. Flaneren, shoppen. Maar vooral ook eten. Hele pleinen met eetstalletjes (eigenlijk alleen met vlees- of visgerechten). Echt leuke restaurantjes zijn moeilijk te vinden. Misschien ook wel omdat het bij aankomst ook vrij snel donker (ook hier wordt het uiteindelijk zwaar bewolkt, met een spat regen) was. En ik me nauwelijks heb kunnen oriënteren.
Het komt er eigenlijk op neer, dat ik de minst lekkere warme maaltijd tot nu eet. Totaal niet verfijnd. Op mijn verzoek een vegetarische Summer-roll te maken, hebben ze ‘m met één grote brok koriander vol gestouwd. Zonder andere groente, hetgeen dan toch echt weer too much is.
Ook de night-market valt me tegen. Het is, wat we in Nederland als braderie (vooral véél stalletjes met telefoon-hoesjes en accessoires) kennen. Leuk om even wat sfeer op te snuiven. Maar ik zal nog goed moeten bedenken, waar ik mijn laatste Laotiaans Kip aan ga uitgeven.
Niet aan de bedelaars, die hier (deze reis niet eerder meegemaakt) opeens massaal aanwezig zijn. Ook kinderen, ik vind het altijd een naar gezicht, maar heb al snel tijdens mijn Azië-reizen besloten, het te negeren.

Het is een fijn idee, dat ik vanaf nu, geen kans op een Malaria-besmetting meer zal hebben. Zowel in Vientiane als Hanoi komt de Malaria-mug niet voor.

Ik ben ‘s avonds opeens totaal over mijn slaap heen. Ik zoek wat foto’s uit, app nog wat. En probeer dan toch maar te slapen, ik heb de wekker op 06.15 uur gezet. Zodat ik tóch (ik ‘moet’ rond 10 uur richting luchthaven) nog wat van Vientiane mee kan pikken.

Eerst loop ik op de GPS naar de Patuxai (de letterlijke vertaling is ‘boog’), een soort Arc de Triomphe (Vientiane is erg Frans-georiënteerd). Hij ligt 2.2 kilometer van mijn hotel af. Zwaluwen vliegen op en af. Ik neem aan dat er nestjes zitten, maar word ze niet gewaar.
Waar je niet omheen kunt, is de prachtige plafondschildering. Dat maakt ‘m meteen ook Aziatisch.
De Patuxai is in de jaren zestig gebouwd met cement, dat De Verenigde Staten aan Laos geschonken had om een luchthaven te bouwen.

Daarna bezoek ik nog twee tempelcomplexen. De Wat Si Saket is de oudste tempel van Vientiane, gebouwd in Thaise stijl.
Op één van de terreinen van het andere complex, de Wat Mixay, is een lagere schooltje gevestigd. Ontzettend leuk om te zien. Het begint heel gedisciplineerd, met ook hier weer het keurig opstellen van de kinderen in rijen. Erna wordt ook heel serieus door een aantal kinderen het plein en de klasjes geveegd. Maar als ik later wat rond neus ín de klasjes (de juffen zijn er dan nog niet), zie ik kinderen, zoals kinderen horen te zijn. Ondeugend en spontaan. Met zelfs wat stuiterballen ertussen.
Later zie ik ‘de’ autoritaire juf, volgens mij een groepje kinderen straffen, door ze met de armen omhoog te laten staan!?!

Ik glip even het koninklijk paleis binnen, een poortje staat nét even open omdat iemand met een scooter erin ging. Ik word net zo snel, letterlijk weer terug gefloten, haha. Maar ik wás er wél even.

Het verkeer in Vientiane is een mooie overgang tussen de enorme rust op straat in Luang Prabang, Vang Vieng en de drukte die me in Hanoi weer zal staan te wachten. Ik moet hier al veel beter uitkijken en langer wachten als ik over wil steken.

Ik ben uiteindelijk drie uur onderweg. Ik heb dan al heel wat stappen op de stappenteller staan. Maar nog een lege maag. De winkeltjes zijn hier laat open. Restaurantjes bieden hier (nog) geen ontbijt (met brood of yoghurt). Pas om 09 uur kan ik (dan wel héél lekkere) rozijnen-croissants (het lijkt meer op de cinnamon-rolls uit Kathmandu) kopen. Ik neem er ook alvast wat voor de lunch mee.

Op een gegeven moment hoor ik een raar geluid, als ik langs een tuctuc loop. Ik denk eerst aan een varkentje. Maar het blijken tientallen kikkers te zijn. In een grote bak. Die zullen vanavond wel op de barbecue liggen op de night market!?

Ik neem nog snel een douche en stap om 10 uur in een tuctuc. Ik sta véél te vroeg op Airport Wattay. Ik moet zelfs twee uur wachten eer ik kan inchecken. Ik loop nog maar even met mijn bagage op een kar, wat buiten rond.

Maar, nu zijn we inmiddels aan het dalen. Ik heb in de wachtkamer en nu in het vliegveld het verhaal getypt. Zover de turbulentie (iehhhh) het toe liet. Het is nu 15.15 uur. We zullen goed op tijd in Hanoi landen. Waar ik de procedure van aankomst en de plek van de express-bus kén. Dus ik verwacht ook snel weer in mijn vertrouwde hotelletje te zijn.

Er wordt net omgeroepen dat het in Hanoi 25 graden is. Toch (ook) wel héél aangenaam. Ik ga er nog twee mooie dagen van maken! Als ik met de bus Hanoi (weer) binnen rijd, heb ik voor het eerst het gevoel, dat ik al heel lang in Azië ben. Ik krijg zelfs, heel raar, even het gevoel dat ik in Hanoi woon!?!

Vandaag is het trouwens Queensday in Vietnam! Er wordt gevlagd, voor de rest is er geen vertier. Voor zo ver ik dat zo snel kan zien, in de korte tijd dat ik er ben. Ik arriveer na 17 uur in mijn hostel. De eigenaar heeft het direct over Peter. Dat die alweer twee weken aan het werk is. En mij wel zal missen. En of ik ‘m de groeten wil doen. Zó leuk!!!

Jullie morgen in Nederland een leuke Koningsdag!
Ik zal om te compenseren dat ik er niet ben, hier ook even goed gaan shoppen…..ik heb net een voorzichtig beginnetje gemaakt.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog