Het ene moment hoor ik me nog zeggen, dat ik zo gezond ben. En het verslag is nog niet ‘de deur uit’, of ik voel een licht misselijk gevoel opkomen. Tja, het is natuurlijk ook de goden verzoeken. De Vietnamese om meer specifiek te zijn.
Ach, het blijft gelukkig bij een wat slap en rillerig gevoel.
Een blikje cola als ontbijt voelt al helpend. En ik neem ook direct hét middeltje waar ik bij zweer: de groene aarde van de reformwinkel op de Wijckergrachtstraat.
Het bouwt sowieso mijn weerstand weer wat op voor de rest van de reis (hopen we dan maar). Peter en ik hadden van te voren hetzelfde gegeten. En normaal ben ík degene met de ijzeren maag.
Ach, na precies 24 uur voel ik me weer tip-top.

We besluiten de maandag ochtend toch met de fiets op pad te gaan.
Eerst naar Hang Mua-cave, cq het Hang Mua Viewpoint. We hebben dit bewust zondag overgeslagen, omdat we er hevige drukte verwachtten van de Vietnamezen zelf.
Dit blijkt een goede zet, want het weer is ook (iets) beter vandaag. Bij het beklimmen van de ruim 600 trappen breekt de zon wat flauwtjes door. De top biedt al een spectaculair uitzicht. Maar uiteraard geeft het aarzelende zonnetje nét nog wat beter zicht. Het is van korte duur, maar het voelt als een beloning. We worden gedragen door het intense genieten. De trappen naar beneden lijken opeens nauwelijks moeite te kosten.

We laten de cave achter ons. De cave, die trouwens nauwelijks een grot te noemen is. Meer een inham in de rotsen waar een beeld van een tijger staat. Die ook niet veel indruk maakt.
Dan zijn de kitscherige, Efteling-achtige beelden in aanloop naar het begin van de trappen, nog aantrekkelijker.

Maar goed, we fietsen door naar de Hoa Lu Ancient Capital. Gesticht in 968 door keizer Tien Hoang, de stichter van de Dinhdynastie. Hoa Lu was eens de keizerlijke hoofdstad van het Dai Co Vier koninkrijk. Het gebied wat nu Noord-en Centraal Vietnam is.
De strategische ligging van het paleis en de citadel tussen de bergen maakte dat deze stad moeilijk binnen te dringen was voor vijandige troepen.

Om wat energie op te doen, gaan we na het kopen van het toegangsticket, eerst wat eten. Ik probeer een lichte tomaten-ei soep. Het vult in ieder geval het vocht aan, dat ik verloren ben door de inspanning van het fietsen.
En, ook hier beklimmen we weer zo’n ruim 350 trappen naar een (voor al die moeite wat tegenvallend) uitzichtpunt, met een soort altaar. Dus maar weer naar beneden om er wat rond te slenteren.
We raken gecharmeerd van waarschijnlijk (zo ziet het uit) de generale repetitie van een dansuitvoering van een grote groep, ik schat 8-jarige kinderen. Die in een tent die op het terrein staat, plaatsvindt.
Een mix van discipline en speelsheid. En dat letterlijk in een kleurrijk jasje.
Peter vindt het helemaal geweldig, maar ik probeer hem er weg te trekken. We willen immers nog naar de Bai Dinhn Pagode.

Het is nog zo’n half uur fietsen en het begint al wat later te worden.
Maar goed dat we er de vaart in hebben gezet, want het blijkt een enorm tempelcomplex te zijn. Je zou hier makkelijk een hele dag kunnen rondslenteren.
Gelukkig kun je het eerste stuk vanuit de entrance overbruggen met elektronische karretjes. Want dat was niet te lopen geweest. Ik begin nu ook wel te merken dat ik niet helemaal fit ben.
Maar hetgeen we te zien krijgen is zó overweldigend, dat ik als vanzelf weer in mijn energie kom.
We vergapen er ons aan eindeloze rijen met stenen standbeelden, van Archats (verlichte boeddha’s), het blijken er 500 te zijn. De wand erachter bestaat zelf ook weer uit gouden Boeddha’s in nisjes achter glas. Het is echt de overtreffende trap.

In de Pagoda staan we opeens oog in oog met een enórme goud uitziende Boeddha. Het blijkt brons te zijn en wel 91 ton te wegen, lees ik later. Om de schaal ervan wat te verduidelijken, gaan we ernaast op de foto staan. Immens. En zeer indrukwekkend, met name ook door de hele entourage van de Pagode. Het complex is vrij nieuw, het is in 2010 gebouwd, maar dat zou je niet zeggen. De uitstraling van de Boeddha is blijkbaar tijdloos.

Om 17 uur moet iedereen het park uit. We schuiven het electronische karretje in en komen achter een groepje Vietnamese dames te zitten, die ons spontaan mee laten genieten van hun verse Cashewnoten. Ik heb altijd al heel erg van cashew’s gehouden, maar deze zijn extra groot en enorm smakelijk.
Weer even een basis om de 25 kilometer op onze fietsen terug te rijden.
Ik zet er flink de vaart in. Heb zijn om een goede maaltijd te eten (een goed teken) en dan ‘plat te gaan’. Het was een intensieve dag.

Peter heeft de berekening gemaakt: we hebben vandaag 45 kilometer gefietst en zo’n 1000 trappen beklommen (en weer afgedaald).
In de avond begint het weer te miezeren. We hebben welgeteld 5 minuten zon gezien die maandag.

Maar vandaag een nieuwe dag, met nieuwe kansen. Ik ben weer fit. Maar we besluiten rustig aan te doen vandaag.
Relatief rustig, want we beginnen met dé boottocht in het Kartslandschap.
We zijn één van de eersten. Er vallen wat spetters, misschien houdt dat veel mensen tegen?
Wij genieten van de enorme rust en de flarden van wolken die om de toppen van de rotsen hangen.

Wij hebben een enorm leuke bootsman (en ja, ook hij roeit met zijn voeten).
Hij brak het ijs door Peter te vragen waar we vandaan kwamen. ‘The Netherlands’. Waarna hij naar zichzelf wees en ‘me Vietnam’ zei. Peter houdt wel van zo’n droge humor. En hoewel de man nauwelijks engels spreekt, is de positieve toon gezet.

We varen door het wondermooie landschap. En gaan met het bootje (búkken), door drie lage grotten. Magistraal. Het bijzondere eraan is ook wel dat gisteren vanaf ons viewpoint óp dit gebied úit(neer)keken. We zagen de bootjes van bovenaf door het lint van de rivier varen. Nu zitten we ín dit landschap, zitten we ín zo’n bootje.

Op een gegeven moment komt er een vrij moderne vrouw in een bootje op ons afgeroeid. Of we op de foto willen?!? Ja, net zoals bij Stiphout weten ze overal een slaatje uit te slaan. Want uiteraard worden we benaderd door enigszins opdringerige vrouwen in bootjes die drinken en versnaperingen willen verkopen. En als je dan ‘neen’ zegt, gaan ze op het sentiment spelen, door te zeggen dat de roeier dorst heeft. Het is vlakbij het einde van de tocht. Dat stukje trekt ie vast nog. En we maken het als we uitstappen goed met een stevige fooi.

We houden even een uurtje siesta. Althans Peter. Ik probeer flink wat foto’s van mijn iPhone áf te gooien. Want, ie begon vanmorgen ‘gek’ te doen, alsof ie ieder moment kon crashen. Ik gooi er dus ook onnodige apps af en maak de chatgeschiedenis deels leeg. Ik ben pas op de helft van mijn vakantie! Hellup.

Vanmiddag fietsen we wat rond, in de buurt van TamCoc. Zonder duidelijk doel. Juist het een beetje (ver)dwalen op het platteland is zo ontspannend.
We zien weer buffels, voor Vietnam zo karakteristiek. Dus ik kan ze van mijn lijstje afvinken. Ik, die in de Vietnamese (Chinese) astrologie een Buffalo bén.
Peter is een tijger, ja die hadden we vanochtend (gezien)!

Omdat het rijden in minuscule regendruppeltjes in de namiddag over is gegaan in een heuse motregen, besluiten we te gaan Poolen. Althans, ik doe een poging ertoe.
Ik moet me er even toe zetten, maar krijg er dan lol in.

Thuis in Nederland komt ik er, na mijn werk ook nog altijd niet aan toe om nog iets leuks te gaan doen. Echt voor mezélf. Ik kom dan niet over de drempel heen. En kan me nog steeds niet concentreren op een boek.
Ik ben voor de vakantie met Sandra bezig geweest met het aanvragen van een stagevrijstelling van haar studie. Toen merkte ik al tot mijn vreugde, dat dit naast dat het natuurlijk energie kostte, ook wat opleverde. Ik had er lol aan en voelde me voldaan.

Nu merk ik dit ook met het schrijven van het blog. Het helpt me te focussen en door te zetten. En zo was het ook met het Poolen. Zodra ik bezig ben, valt de moeheid weg.
Dit is iets om mee naar huis te (proberen te) nemen!

Maar, ik mag nog even.
Morgen de laatste dag TamCoc. We zullen naar een vogelreservaat fietsen. We zijn benieuwd. Het valt ons júist op, dat we in (Noord)Vietnam zo weinig vogels zien!? Spannend dus.

We hebben vanmiddag het busticket (van deur tot deur) gekocht, voor de reis van donderdag (11 uur) naar Hanoi.
Dan nog een dag samen. En dan scheiden onze wegen. Haha, hoe dramatisch klinkt dát!?!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog