Na zo’n geweldige eerste tour dag, zou je haast bang zijn dat de tweede dag tegen gaat vallen.
Het weer werkt in ieder geval helemaal méé, wat hébben we geluk. Want de weersvoorspelling was/is erg wisselvallig. Nu hadden wel tegen elkaar gezegd: ’we nemen ‘t zoals het komt’.
Maar als het dan zo’n heerlijk weer is, zie je het toch allemaal letterlijk in een ander daglicht.
Ik dacht dat ik mogelijk spierpijn zou hebben van gisteren, maar dat is gelukkig niet zo.

Zaterdagochtend alweer, 1april. Ik begin dan ook met de 1-aprilgrap dat ik er vandaag eigenlijk helemaal geen zin in heb, dat ik niet vertrekken wil. Peter kijkt me even bezorgd aan, dus ik help hem snel uit de droom.

Deze tour ís een droom(tour)!

Vandaag dus richting Chinese grens. Je kunt er niet helemaal komen, je ziet alleen wat hekken op zo’n 50 meter afstand. Maar de Vietnamezen hebben iets er vandaan een soort uitzichttoren/monument gebouwd.
Waar tientallen Vietnamezen, veelal in een Vietnam-tshirt en dito petje op af komen. Het lijkt echt een dagje-uit voor hen. Er worden uitgebreide foto-sessie’s gehouden. Ik ben er niets bij. Ik mág er wél bij (zie foto)!

Ik vraag een van de drivers, hoe ie ten opzichte van China staat. Hij antwoordt aarzelend negatief. Alsof ze het niet mogen uitspreken.
We zien geuniformeerde mannen van een jaar of 70/75. Zouden die in de Vietnamoorlog of tegen China gevochten hebben?!?

De Chinees-Vietnamese oorlog (1979) (de derde Indochina-oorlog) was kort, maar bloedig geweest. Het was een represaille van China omdat Vietnam Cambodja was ingevallen. En China wilde kost wat kost voorkomen dat Vietnam een grootmacht werd. Ook nu zijn de verhoudingen nog niet echt geweldig. Vietnam probeert hierin assertief te zijn, maar toch ook wel on speaking terms te blijven.
Een Vietnamees mag bij een bezoek aan China maar 24 uur daar verblijven.

We eten even wat verse Ananas (lekker zacht en zoet) en stappen dan weer op de motor.
We rijden door een (weer) telkens veranderend landschap. Soms zorgt de warmte zelfs voor wat warmte-nevel. De rijstvelden zijn niet frisgroen, maar het kleurenspel en de terrassenbouw zorgt toch voor prachtige uitzichten. De steenpartijen veranderen ook telkens van kleur.

En in deze prachtige natuur, speelt het leven op het platteland zich af. Boeren die op het land werken. Soms met hun buffels. Veelal vrouwen die met manden vol hout, rietstengels of groentes rondsjouwen.
Toch hebben we het idee dat de man-vrouwverhoudingen hier heel gelijkwaardig zijn. Je ziet families ook veel sámen doen. Je proeft echt gemeenschapszin!

Als we met de motoren door dorpjes rijden, zie je veel babietjes die gedragen worden. In draagzakken, maar ook op de arm. Ze worden echt gekoesterd. Door moeders of grotere zusjes/broers.

Wat ons ook opvalt is, dat er veel gesport wordt. Gewoon langs de kant van de weg, waar in de stadjes veelal sporttoestellen geplaatst zijn. Jong en oud zie je hierop bezig. Of je ziet mensen badmintonnen, volleyballen en/of hardrennen. Een of ander Vietnamees behendigheidsspel om ern soort shuttletje omhoog te houden in een groep. Je ziet nauwelijks dikke (of zoals in Roald Dahl gecorrigeerd is, enorme) mensen.

Er wordt ook ontzettend gezond gegeten. Weliswaar echt Aziatisch, meerdere keren per dag. Maar heel veel verse groentes worden erin verwerkt en weinig vet.
Wij genieten volop.
We ontdekken telkens nieuwe ingrediënten. Bij de lunch de Eggplant, een heel aparte, beetje zure, frisse smaak. Veelal zijn het ook ons onbekende, lokale groene bladgroentes.
Wel bekend is de Paksoi. En de Tempeh.

Wat je je in Nederland niet meer voor kunt stellen is, dat fietsen, brommers niet op slot hoeven worden gezet. Ook de helmen en been/armbeschermers blijven gewoon op de motor achter.

Ook als we een boottocht gaan maken blijft zelfs de bagage op de (alle) motoren zitten!?
De boottocht is een verrassing. We wisten er niets vanaf, maar het zit blijkbaar bij de tour inbegrepen. Ook nu weer wordt er uitgebreid geposeerd (je kunt er zelfs traditionele kleding voor huren). We doen er maar in mee. Part of the family.

Erna is het nog een half uur rijden naar het hotel in Meo Vac. Waar we een mooie, ruime hotelkamer krijgen.
Blijkbaar deden de andere tourdeelnemers een 2-daagse tocht. We zien ze niet meer terug. De drivers slapen (waarschijnlijk in een kleine eenvoudige kamer) in hetzelfde hotel.
We gaan samen eten. Ze kiezen een uitgebreide vegetarische maaltijd voor ons uit.
Bij iedere slok (Saigonbier, ik verse Pineapplejuice) wordt er geklonken (ze leren Peter het Vietnamese proosten). Komisch.

Na de maaltijd lopen Peter en ik nog even door het (weer uitbundig verlichtte) stadje. We ontdekken een drietal tandartsen, waar je zo in de behandelstoel kunt kijken.

Morgenvroeg rijden we om 07 uur naar een grote regionale markt, die hier iedere zondagochtend gehouden wordt. De eerste marktlieden zullen er al om 04 uur zitten. Dát is ons toch iets te vroeg.
Erna zullen we dan ontbijten en de motortocht met een laatste dag afsluiten.
Maar, eerst morgen dus nog. Ik zie er enorm naar uit!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog