Weer een hoofdstuk (bijna) afgesloten. Het hoofdstuk Udaipur.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik hier een fantastische tijd gehad heb. Ik heb me de stad echt eigen gemaakt. Ik vond er al snel en voor mijn doen relatief makkelijk de weg. Hoewel de GPS altijd handig voor achter de hand is.
En ik ook de Dazer wel een paar keer in mijn handen gehad heb. Als ik van het gebaande pad af ging, waar honden geen toeristen gewend zijn. Ik gebruikte ook maar het foefje voor/tegen de apen. Niet aankijken, mijn blik quasi op de gps-app gericht.
Ik heb trouwens ontzettend veel gemak van het koord aan mijn telefoonhoesje. Ik draag de foon dus om mijn nek, maar heb ‘m meestal ook in ‘n hand. Het voelt heel veilig en is reuze makkelijk.
Op mijn werk zal ‘t anders, mogelijk minder handig zijn, maar voor hier is het perfect. Bedankt voor de tip, Janneke.

Ik had hier mijn eigen adresjes. Fruitbar Pap’s Juices (het verzoek ‘no ice, no sugar’, is omgebogen tot ‘only ice and sugar’), waar werkelijk onovertroffen sapjes werden gemaakt.
Maar vooral ook restaurant Yasmine, waar ik alle vier de avonden gegeten heb. Zoals ook een uurtje geleden.
Ik heb ze nog even op de foto gezet en aller hartelijkst afscheid genomen.
Leuk als je ergens je footprint achter laat. Als mensen ook in je hart zijn gaan zitten. Misschien wel júist door de eenvoud. Maar het o zo lekkere eten.

Zelfs het hotel bleek minder onpersoonlijk dan dat ik op het eerste gezicht dacht. Toen ik net afrekende, waren ze erg vriendelijk. Omdat ik morgen al zo vroeg weg zal zijn, maken ze me vanavond in de keuken vlak voor sluitingstijd een ontbijtje. Dat ik bij de receptie op kan halen.
Ik twijfelde even of ik hier de meegebrachte houten klompjes achter zou laten. Maar, toen ik het uiteindelijk toch deed, waren ze er eigenlijk het blijste mee van alle plekken tot nu toe (real traditional Dutch wooden shoes!).

De laatste dag is misschien nog wel sneller voorbij gevlogen dan afgelopen dagen.
Vanochtend al snel na het ontbijt de weg op om een tuctuc te vinden naar Lake Fateh Sagar, naar de plek waar het bootje zal oversteken naar Nehru Park.
Ik ben (weer) de enige tourist. En dat zal ik weten. Hoewel er maar 1 bootlichting op het eilandje is, word ik werkelijk door iedereen aangesproken en gevraagd voor een selfie. Op een gegeven moment pak ik mijn grote camera. Waarschijnlijk een duidelijk signaal. Ik vind mijn rust.

Het is een piepklein eilandje. Behoorlijk onderkomen (ik doe er vandaag trouwens wat foto’s bij van achter het hotel, waar ik vanuit mijn raam op uit kijk). Maar er staan wat bloemen en scharrelen wat vogels rond.
Als je goed luistert, hoor je van ver weg wel nog het getoeter vanuit ‘de stad’.

Door de dag, pak ik al telkens een deel van de rugzak in. Zodat ik het niet op het laatst in stress moet gaan doen.
Ik haal geld uit de ATM. Ga inderdaad lekker shoppen.
Ik word inmiddels een stuk minder ‘lastig gevallen’ door de verkopers dan de eerste en tweede dag. Ze weten inmiddels wie happen en wie niet. Ze hebben de moed al opgegeven. Wel roepen ze geregeld ‘Holland’, als ik langs loop. Ze onthouden alles.

Ik kom toevallig bij een Tibetaanse markt uit. Geen Tibetaanse spullen trouwens, maar alleen ‘normale kleding’. Ik duik nog even een (Krishna) tempel in. Waar een zestal dikke muizen naar alle kanten weg glippen.
Ik geniet van de heerlijke geur en het kleurrijke op straat (na het eten, toen ik nog even de Main Ghat op liep, was er een adembenemende zonsondergang. De lucht kleurt diep oranje, bijna paars. Wat een timing). Dit zijn cadeautjes.
Het hotel ligt trouwens op ik schat zo’n 120 meter van deze ontmoetingsplek (vandaag staan er wel honderd brommers, is het erg druk, zaterdagavond!?). Ook ideaal.

Ik maak dus weer wat foto’s en zoek op mijn kamer de foto’s van de dag uit. Zet de foto’s van de camera over op de iPad. Gelukkig (voor jullie) niet zo veel als gisteren. Dat was wel effe heftig (veel).

Op een gegeven moment valt de stroom uit. De aggregaat hoor ik snel opstarten. Ze zijn het gewend. Dat is dan weer het voordeel van zo’n groter hotel. Als de benzine van de bus morgen maar niet op is (of een lekke band, zoals ‘ik’ wel vaker heb gehad op reis), vind ik het goed.
Ik loop zo nog even rond. Bewust afscheid nemen. En dan morgen op weg naar Jodhpur, de blauwe stad. Ook hier heb ik zin in!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog