Vanochtend werd ik iets voor de wekker (die op 06.25 uur stond) wakker. Er is veel lawaai buiten.
Ik word zoals gezegd om 07 uur opgehaald, maar de jongen van het guesthouse klopt al om 06.50 uur aan.
De taxi kan niet tot aan het guesthouse komen, we moeten nog even naar de (relatief) grote weg lopen.
Dus maar goed dat ik al aangekleed was. Als (voorlopig) ontbijt heb ik twee Snelle Jelles genomen. Helemaal platgedrukt vanuit de backpack.
Maar ze smaken nog goed en het geeft net genoeg energie voor de twee uur die uitgetrokken is voor de ‘fotoshoot’.

We slaan al snel een zijweg in, waar we hotseknotsend steeds verder richting de woestijn rijden. Er komen ook steeds meer kuilen, dat zou met kameel en kar (wat ik eerst van plan was) nog voelbaarder zijn geweest.
Na zo’n twintig minuten komen we bij een open, wel nog begroeide vlakte aan.
Er staan wat kamelen en over het terrein verspreid wat karren, maar de beloofde 1500 kamelen zijn het zeker niet. Eerder 15. Laat staan de 50.000 die ‘normaal’ aanwezig zouden zijn.

Maar, ik val tóch met mijn neus in de boter. Sowieso is het makkelijker focussen in een kleinere setting. Maar als je ineens oog in oog staat met Floortje Dessing en haar cameraploeg, is het helemaal een feest. Ook zij hebben het goede ochtendlicht uitgekozen. Ook zij zullen veel meer kamelen verwacht hebben. Maar weten er vast het beste van te maken. Ik ben reuze benieuwd. Zó bijzonder en grappig. Mijn grote voorbeeld. Zij is (ook) echt heel leuk met de mensen (zoals je altijd op de televisie ziet).
Stukken leuker dan ikzelf, die de bedelende kids moet zien te omzeilen. Deze vragen constant om geld (zou je niet!?) en gaan met de hand voor de lens staan, als je dit niet wilt geven. Ik zie dat Floortje wat speelgoed aan de kids geeft en ze zullen vast de gezinnen wat supporten!?
Op eerdere reizen nam ik ook vaak kleine dingetjes mee om uit te delen. Daar is de mening over verdeeld. Stimuleer je het bedelen zo niét?!? Ik heb er dit keer gewoon niet aan gedacht.

We lopen met zo’n tien (nog wel fanatiekere fotografen) rond op het terrein. Voor de rest is er, buiten de nomaden/handelaren niemand. We moeten ons best doen om niet te zeer in ons eigen of elkaars schaduw te gaan staan. De schaduwen zijn hard en lang. Het sfeervolle ochtendlicht maakt plaats voor felle zonneschijn. Maar, ik was er ruim op tijd, zelfs nog vóór Floortje.

Janneke kent me goed, die ziet het vast al helemaal voor zich, weet ik eigenlijk wel zeker. Haar moeder als papparazi. Ja Janneke, het ging vanzelf, ik ‘moest’ haar fotograferen. Ik vond het echt zó leuk! Je zult wel blij zijn dat ik vergeten ben een selfie met haar te maken!?! Ik ben ook vergeten effe een babbeltje te maken. Zo beduusd was ik. Maar, ze moesten ook al snel weer verder. Ze zouden ‘de stad’ in gaan.
Ik ga een half uur later ook. Ik laat me door de taxi afzetten aan de grote weg.

Ik zwerf eerst nog wat rond op het festivalterrein, waar ook enkele nomadenfamilies met hun tenten en wat kamelen staan.
Het is stukken drukker dan gisteren. Ik vind de plek waar de mensen massaal door busjes, open auto’s gedropt worden. Vandaar lopen ze in optocht naar het stadje, het Heilige Meer.
Op een gegeven moment, ik was eigenlijk al de weg terug naar Everest Guesthouse aan het zoeken (niet gemakkelijk voor iemand die sowieso al moeite met zich oriënteren heeft). Maar door de massa’s mensen ziet alles er weer helemaal anders uit.
Val ik per ongeluk midden in een échte festival optocht. Veel muziek, veel als Hindoe goden uitgedoste mensen. Ook mijn favoriete Ganesha is er meermaals bij! Pushkar behoort tot een van de heiligste steden in India. Ie dankt zijn status vooral aan het gelijknamige heilige meer. Volgens de legende verscheen het meer toen Brahma er een lotusbloem liet vallen. De stad heeft wel 400/tempels (dat idee krijg ik overigens niet). Veel pelgrims komen hierheen om een van deze tempels te bezoeken, die zich rondom de meren bevinden. Ze wassen zich hier (of dóen hun was). Ook vinden er vandaag extra ceremonies plaats.
De naam Pushkar komt van Pushpa (bloem) en kar (hand), de goddelijke handen van Brahma (de Schepper), waaruit de bloemblaadjes vielen.

Met mijn 5-jaren visum sluimert een reis naar het Ganesha-festival in Mumbai al achter in mijn hoofd rond. Dat is in September. Gezien onze komende reis in maart naar Vietnam, zal ik dit waarschijnlijk doorschuiven naar 2024.

Nu heb ik net nog een verlaat ontbijt op de rooftop gehad. Al even mijn enthousiasme over mijn spontane ‘Floortje-ontmoeting’ met Andrea kunnen delen. Die is altijd vroeg op. Het is hier 4 en half uur later, maar ook Peter die gisteren een late dienst had, heeft waarschijnlijk mijn appjes horen binnen komen. Die reageert heel nuchter, haha.

Ik had voor de eigenaar van het guesthouse een pak stroopwafels meegenomen. Niet eraan denkende dat in Pushkar juist omdát het een heilige stad is, strict vegetarisch gegeten wordt. Zelfs het eten van eieren is hier verboden. En laat dát nu juist in de stroopwafels zitten. Hij heeft ze aan zijn nichtjes gegeven, zegt hij als ik ‘thuis’ kom.

Vlak voor ik (na nog even naar het meer te zijn gelopen om de toegestroomde mensen bij de ghats te kunnen zien; maar het is werkelijk té druk. Ik besluit uit de massa weg te gaan) weer in het straatje naar het hotel ben, kom ik een groep vrouwen tegen die ik vanmorgen uitgebreid gefotografeerd had. Toen hadden ze er al lol aan, nu is het hilariteit al om. De plekken waar we elkaar zien, liggen zo’n twee kilometer uit elkaar. Ja, ik loop veel. Zweet ongemerkt ook veel. Ik doe even een handwas, douche me en voel me direct weer helemaal fris en fruitig.

Rond 3 uur ga ik, na wat rust (dit typen, haha), toch weer de straat op. Shoppen bewaar ik tot morgen. Dan zal het vast weer minder druk zijn. Janneke herinnerde me eraan dat tegenwoordig invoerrechten betaald moeten worden op pakjes naar Nederland toe. Dus, een pakje sturen, wordt ‘m waarschijnlijk toch niét.

Net als gisterenmiddag, hoor ik het chanten van vrouwen. Het is echt vlakbij het guesthouse. Ik vraag het als ik het guesthouse verlaat aan iemand bij de entree. Die laat me via de achteruitgang een steegje in. Daar zitten in een nisje inderdaad vier vrouwen, waarvan eentje letterlijk de boventoon voert. Ze heeft niet echt een mooie stem, een beetje schril zelfs. Maar dat maakt het juist heel natuurlijk en puur. Tijdens het zingen van de mantra zijn ze vanuit een grote pluk wol, kleine bolletjes aan het draaien (en groentes aan het klein plukken). Op mijn vraag waar het toe dient, hoor ik dat de wolbolletjes gebruikt worden tijdens een puja (offerritueel). Ja, inderdaad, nu ik het weet, herken ik het ook. Ik ga er even bij zitten. Leuk om dadelijk als ik weer aan het werk ben, aan de deelnemers van de ontspanningsgroep te vertellen. Daar heb ik de laatste keren ook een mantra mee gezongen,

Ik dwaal weer wat rond over de ghats, waar het nog altijd druk is, maar niet meer zo over the top. Wat me opvalt is, dat er stukken minder apen zijn, dan eerdere keren dat ik er was. De grijze eekhoorntje die je eerder overal tegen de muren en bomen zag wegflitsen, zie ik helemaal niet meer. Vreemd.

In een straatje (het snackstraatje, in grote wokachtige pannen worden diverse snacks gefrituurd), liggen een stuk of 10 honden letterlijk te liggen. Ze lijken al behoorlijk op leeftijd en ik heb de keren dat ik er doorheen kom, nog geen blafje gehoord. Relaxed. In het guesthouse hebben ze een witte Golden Retriever, die ook heel sloom is.

Ik begin langzaam mijn weg te vinden. Verdwaal niet meer constant. Heb mijn oriëntatiepunten inmiddels en word al herkend en begroet in mijn buurtje. Ik voel me er thuis.
Ik heb nog geen supermarkt gezien, sinds ik in Pushkar ben. Wel in iedere straat wel wat mini winkeltjes, soms maar enkele vierkante meters groot (klein). Het dichtsbijzijnde winkeltje heeft mij ’geclaimd, toen ze hoorde dat ik om de hoek bij ‘Everest’ verbleef. Om bij haar mijn water te kopen. Geweldig toch. Ik haal er ook een minizakje waspoeder. Voor de rest heb ik nog ff niets nodig.

Tijdens het eten van een heerlijke Curry op de rooftop, is internet opeens heel langzaam. Ik denk eerst nog dat het veroorzaakt wordt omdat er inmiddels meer gasten zijn. Er mogelijk meer gedownload/geupload wordt. Maar even later valt ie helemaal weg. Tja, ook dat is India. Ik was al verbaasd, dat de electriciteit zo stabiel is. Later zal blijken, dat de internetkabel door een aap kapot is gebeten. Pas de volgende dag na 09.00 uur zal ie gemaakt zijn. Maar goed dat ik dat nu nog niet weet.

Ik ga lekker vroeg slapen . Om 22 uur ben ik onder zeil (een laken). Het is een prima temperatuur, de fan is niet nodig. Ook niet voor de muggen. Die heb ik nog niet gezien.

Bij het opstaan, moet ik als een oud vrouwtje zijwaarts het bed uitrollen, om mijn rug te sparen. Ik heb nog een hele dag, eer ik weer met de rugzak op pad ‘moet’. En het is meer preventief.
Mijn hielspoor is wel weer ietsje toegenomen. Op de ghats moet je met blote voeten lopen (uit respect). En dat is nu juist niet bevordelijk. Ik zal de voorgeschreven oefeningen maar weer op gaan pikken. Die waren eerlijk gezegd hier ook wel uit mijn systeem.
Ik hoop werkelijk nog jaren als backpacker op reis te kunnen gaan. Een rolkoffer past toch werkelijk niet bij mij!

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog