Vanochtend om 08.15 uur rijden Peter en ik samen met de auto naar Avis, om de auto in te leveren. We hadden ‘m gisteren al wat gepoetst van binnen en we hebben geen problemen gehad. Dus dit kon snel afgehandeld.

Daarna vergezel ik Peter nog even naar de fietsenverhuur, om hem (als hij omgekleed is in wielertenue) uit te kunnen zwaaien. Ik vind dit best spannend. Ik heb deze vakantie wat kleine brokken gemaakt, maar Peter kan er ook wat van.

Maar, mijn zorgen zijn voor niets. Hij vertrok om 09.09 uur. De klim van ongeveer 28 kilometer naar de top van de Pico Arieiro, zoals gezegd.
Bij vertrek is het nog goed zonnig. Na een kilometer of 22 komt hij in de wolken terecht. Maar net zoals tijdens onze autoritje hier naar toe voor onze trail, komt hij vlak voor de top weer úit de wolken, de zon in.
Wel was het erg koud, maar daar had hij zich op gekleed.

Ik loop via een klein vissershaventje naar Funchal (de vissers zien dat ik foto’s wil maken en roepen me binnen in de open hal, waar de vis gesorteerd wordt.

Erna loop ik door het moderne Funchal naar de Zona Velha, de knusse oude wijk. Liepen we eerder langs het fort af. Nu breng ik er een bezoekje aan. Vooral het mooie uitzicht is de moeite. Dit wordt nog overtroffen als ik even later (ik las deze tip voor vertrek op internet) de rooftop op klim van een klein museumpje annex restaurant. Het dakterras bevindt zich midden in de stad en wordt aan alle kanten omgeven door huizen. En je kijkt zo in de gondels van de kabelbaan naar Monte

Als laatste staat de Farmersmarkt (de overdekte versmarkt Mercados dos Lavradores). Je vindt er veel exotisch fruit (bizarre prijzen), veel bloemen, kruiden en ook in de kelder een grote visafdeling. In een aantal kramen hebben de verkoopsters traditionele kleding aan. Ik vind het er eigenlijk een beetje clownesk uitzien.

Zoals ik eerder al zei, ben ik toen op het terrasje neergestreken om het verslag van gisteren te typen. Onder het genot van een glas verse jus d’Orange en doppinda’s.

Dan is het goed geweest en vang ik de terugweg aan. En net als ik weer vlakbij de fietsenverhuur ben, krijg ik een appje dat Peter daar gearriveerd is, het is dan 13.45 uur.
We nemen samen de bus terug.
Peter doet een powernap. Ik zak de trappen naar het strand af (dat betekent erna ook weer een goede klim óp) en ga een meegebracht tijdschrift lezen, tussen de grote stenen.

Inmiddels zitten we samen aan de keukentafel. Maar we gaan zo toch effe een hapje buitenshuis eten. Voor de laatste avond.

Ik ben blij dat ik het blog geschreven heb. Ondanks dat het veel tijd kost. Het past wel bij mij om te delen. Maar ik merk ook, dat de vakantiedagen tot 1 groot avontuur zijn samengesmolten. Als ik me bedenk dat we de eerste dag de Botanische tuin hebben bezocht, lijkt dat al heel lang geleden. Maar vooral de details zijn aardig weggezakt. Door het te hebben vastgelegd, kan ik er nóg beter van na genieten. Krijg ik het weer makkelijker voor ogen en in mijn geest (geheugen).

Het waren 11 ongecompliceerde dagen. Met heel veel geniet momenten.
We zijn lekker actief geweest. Maar er was ook zeker variatie. Niet alleen omdat iedere wandeling weer totaal anders was. Maar ook omdat we natuur, stad en strand konden afwisselen. Het was niet écht strandweer (vandaag verdween de zon bijvoorbeeld ook al rond 10 uur en heeft zich hierna niet meer laten zien).
Maar het was zeker ook geen slecht weer. De tijd van in de zon bakken is voor mij sowieso voorbij. Inmiddels zijn we wijzer.
En omdat het niet zo extreem warm was, was het zeer aangenaam wandelen.

Het enige dat wat tegen viel, was de mogelijkheid om echt makkelijk en ook veilig te snorkelen. De zee was (her is natuurlijk ook nog geen zomer) net wat te ruw en door de beperkte zon, was het zicht ook eigenlijk niet optimaal).
En van het dolfijn spotten had ik me ook net wat meer voorgesteld.
Maar we hebben eigenlijk alles om weten te buigen naar positieve ervaringen.

Dus morgen vlieg ik helemaal tevreden terug.
Nog lekker een weekend voor me om bij te komen van de vakantie, haha.
En natuurlijk zaterdag Mia en Mirre (en Camiel n Esther natuurlijk ook) weer zien en knuffelen.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog