Ik kan niet anders zeggen, dan dat vandaag een rijk(e)gevulde dag was!
Madeira wordt (in mijn ogen) steeds mooier.
We zijn lekker Funchal uit geweest. Zóveel moois gezien, beleefd en ervaren.
En: succesvol gesnorkeld.

Maar we begonnen met een wondermooie wandeling. Zo rustig als het eerdere dagen op ons pad was, zo druk was het vanochtend. Het was een populaire trekking. En hoewel we al om 08.15 uur weg reden bij ons appartement, stonden er al een aantal auto’s bij het startpunt. Ponta de São Lourenço. Aan de Oostkust van Madeira, op een schiereiland.
Een heel ruige kuststrook, laat ik daar nu net van houden. Helemaal goed dus.
Zelfs het feit dat we bijna constant ‘in een treintje’ liepen, deerde niet eens zo.
Op het pad kropen ontelbare klein duizendpootjes. Ik vrees dat er veel vertrapt zijn.
Verder vliegen er eigele kleine vlindertjes, vaak in groepjes. Ze zijn me te snel af, als ik ze wil fotograferen.
Gek genoeg zien we nauwelijks vogels rond de kliffen.

Zoals altijd ben ik beter, sneller met klimmen. En Peter juist met dalen. Ieder z’n specialiteit.
Een van mijn wandelstokken heeft het mogelijk begeven. Ie ligt nog in de auto, morgen nog maar eens naar kijken.
Mijn bergschoenen zijn inmiddels wat smerig. Maar dat voelt eigenlijk wel oké. Het is net als met een nieuwe auto. Daar kan maar beter de eerste kras opzitten!?
Onze huurauto heeft nog geen kras/deuk opgelopen en rijdt prima, ook de steile bergweggetjes op. Vaak bevat een route een flink aantal (kilometers) tunnel. Dat scheelt dus in klimmen/dalen, maar zeker ook in kilometers. Gelukkig is de benzine hier minder duur dan in Nederland.

Het strandje waar we na de 3uur durende wandeling neerstrijken, ligt maar op een paar kilometer van het start/eindpunt vandaan.
Het zwarte zandstrandje van La Prainha, alwaar het me zonder kleerscheuren lukt te snorkelen. Tja, een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen!?
Hoewel de stroming niet helemaal afwezig was. En ik ook flink moest trappelen met de zwemvliezen om niet weer tegen de rotsen aan te komen. Want juist dààr zwemmen de vissen.
Minder kleurrijk dan in Jordanië. Ook minder helder het water. En veel minder variatie aan vissen. Maar juist het wat onrustige water, geeft de foto’s een heel speciale dynamiek. En ik geniet er enorm van zo in het water bezig te zijn. Voor het eerst sinds lang, voel ik weer inspiratie. En voel ik me op zo’n moment intens gelukkig.
Vanavond heb ik de onderwater foto’s wel wat moeten bewerken, om ze wat contrast rijker te krijgen. Maar ook daar had ik erg veel lol aan. Het bloed stroomt weer wat meer door mijn aderen.

Tijdens zo’n vakantie heb ik ook veel energie. We maken na het strandbezoek zelfs nóg een wandeling van bijna twee uur. De Boca da Risco. Bij Porto da Cruz.
Weer heel anders dan deze ochtend. Ánders mooi, indrukwekkend. Soms doet het me zelfs wel wat aan Halong Bay in Vietnam denken.
Die reis met Peter, nadat ik er eerst in mijn eentje was geweest, ging in april 2019 in verband met Corona niet door.
Gelukkig is het reizen nu weer mogelijk. En kunnen we nu (samen) op pad. In het onbekende.
We hebben het fijn samen, genieten enorm.

Ps: er ging iets mis met het uploaden van de foto’s. Hierdoor kunnen foto’s dubbel zijn. En t waren er al zoveel. Ik kan niet kiézen, sorry. Ik zal er later nog ns naar kijken en evt opnieuw selecteren.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog