Vandaag was een zeer goed geplande dag. Hierdoor erg effectief en rijk aan ervaringen.

De dag ving aan, met wederom een net zo’n rijk ontbijt. Helma’s tip om boterhammenzakjes mee te nemen, om het restant van het ontbijt voor de lunch mee te nemen, kwam dus goed van pas.
We zouden de hele dag op pad gaan, dus konden wel wat extra proviand gebruiken.

Het avontuur begon met de local bus, die al klaar stond, toen we vanuit de kronkelstraatjes op de grote weg die om de Medina heen leidt, uit kwamen.
Met de bus naar het station, hetgeen ons maar 2,5 Dirham per persoon kostte. Zoveel geluk als we hadden bij aanvang van de reis, zoveel pech hadden we met de trein. Deze reed net een minuut voor onze neus weg. En, de frequentie van de treinen naar Meknes, is maar 1 trein/uur. In eerste instantie was het dus wel even balen, want het was pas 9 uur, dus er was nog niets open in de stationsbuurt. En we hadden juist lekker vroeg in Meknes willen zijn.
Maar opeens kwam ik op het lumineuze idee om alvast de bus tickets voor de reis naar Chefchouan van aanstaande maandag te gaan scoren. Via internet is het niet te doen om kaartjes te boeken, met Europese bankgegevens. Dus je zult naar de busmaatschappij toe moeten. Daar was dit verloren uurtje uitermate geschikt voor.

We vonden een zeer aardige taxichauffeur, die al snel instemde met een zeer schappelijke prijs.
Er stond geen rij voor het loket, dus we hadden snel onze tickets. En konden net nog in dezelfde taxi springen, weer terug naar het station. Waar de trein inmiddels klaar stond. Dus geen gehang.
Het is een rit van 40 minuten. Met mooie natuur en een aardig koppel uit Fes tegenover ons in de coupé. Dus voor we het wisten stonden we in Meknes.

Het plan was om van hieruit eerst naar Volubilis (op 30 km afstand) te gaan, hetgeen met een shared taxi zou kunnen. Ware het niet dat we na wat afdingen een redelijke prijs voor elkaar wisten te krijgen met een ‘eigen mannetje’. Mét een prachtige, 34 jaar oude Mercedes. Die zuchtend en steunend de heuvels naar Moulay (waar Volubilis vlakbij ligt) op tufte. Ik had van te voren de chauffeur ingefluisterd ‘lentement’ te rijden. Maar dat was dus niet nodig.

We hadden een uur om bij Volubilis, de oude Romeinse stad rond te kijken. En dan vooral de prachtig bewaarde mozaieken te bewonderen, die hier tussen de ruïnes te vinden zijn. Deze ruïnes bestaan uit een flink aantal zuilen, met vaak los hiervan geplaatste Capitolen. Overblijfselen van huizen, thermen, een bakhuis en een ruimte met een oude olie pers. Verder staat er nog een grote, nog goed intacte Triomfboog uit het jaar 217. Naast al deze ‘dode materie’, ziet Peter tussen de stenen opeens een klein schildpadje. Ook is er weer een ooievaar (onderweg in de Mercedestaxi zagen we in het landschap een grote paal, waar wel 10 nesten (met ooievaars) op zijsteuntjes aanwezig waren).
We sluiten het bezoek met een glimlach af.

Vanuit Volubilis dus naar Moulay Idriss. De chauffeur zegt de panoramische weg te zullen nemen. Die waarschijnlijk 5 minuten extra tijd kost. Omdat we ook even uitstappen om wat foto’s te nemen van het zicht op het stadje dat tegen de heuvels op ligt. Tussen de Olijfbomen en de vele cactussen en Cypressen.
De chauffeur vertelt, dat Moulay Idriss vooral als bedevaartsoord gebruikt wordt als alternatief voor de hadj naar Mekka. Omdat vele mensen zich de kosten van zo’n reis naar Mekka niet kunnen veroorloven. Zeven keer naar het Heilige Moulay Idriss gaan, staat gelijk met 1 pelgrimstocht naar Mekka.
We krijgen vanaf de berg, de bijzondere, groene minaret aangewezen. Deze is vooral zo bijzonder omdat ie rond is, met kalligrafische versieringen.
Peter had eerder al ‘in onze ‘eigen’ tijd een foto van mij geschoten bij een cactus. Dit vooral omdat ik vandaag mijn ‘cactusjurk’ droeg. En het foto moment op de top van de heuvel lukt snel.

Maar de gids begint als we Moulay Idriss binnen rijden, te ‘zeuren’, dat hij ons al op de heuvel tijdens de korte break, genoeg over Moulay heeft verteld, en dat de tour er dus op zit. Wij geloven onze oren niet. En dat maak ik hem dan ook wel duidelijk. We hebben van te voren afspraken gemaakt. We zouden anderhalf uur de tijd krijgen om te voet in het stadje rond te lopen. Daar heeft ie zich aan te houden. Geen onzin. Het mannetje bindt in en lacht zelfs vrolijk, als we heel sportief netjes op tijd weer bij de Mercedes aan komen.
We hebben dan inmiddels spierpijn van het beklimmen van de vele trapjes, de klim (langs het Mausoleum van Idriss de Iste af) naar het uitkijkpunt. Van waaruit we de moskee met de glimmende groen geglazuurde daken onder ons zien liggen. Terug lopend naar de taxiplaats, kruisen onze wegen zich af en toe met een ezeltje. De enige manier om materialen hier de steile paadjes op te krijgen. Het is het ultieme ezelstadje. Waar we dus na ruim een uur afscheid van nemen.

We rijden terug naar Meknes, met nu een pittige snelheid. Ik maak er eenmaal een opmerking over, maar bedenk me dat z’n Mercedes hem veel te dierbaar is. Die zorgt wel dat hij (en wij dus ook) weer heelhuids terug komt.
Onderweg had de chauffeur iets gemompeld dat de winkels in Meknes dicht zouden zijn. Waarvan wij dachten dat het een smoes zou zijn, om het een of ander. Maar her blijkt dus écht zo te zijn. Tja, het is vrijdag, dus dat hadden we ons te gast in dit Moslimland zelf ook kunnen bedenken.

We beperken ons bezoek aan Meknes dus tot het (toch nog) gebruiken van een lunch op het centrale plein. Het bewonderen van de prachtige grote poort en fontein. En een korte wandeling in de verlaten, gesloten Medina. Hetgeen toch ook een bijzondere gewaarwording is. Erna wandelen we (toch ook nog zo’n drie kilometer) naar het station. En sluiten terug in Fez deze fijne dag af bij ons vaste restaurantje. Waar rondom ons ‘de mannen’ op enthousiaste wijze de verrichtingen van het Marokkaanse voetbalteam tijdens de Afrika cup volgen.
We voelen ons thuis in deze buurt. We zullen hier ook nog twee volle dagen blijven. Onze kamer is heerlijk, het hotel is uitzonderlijk gastvrij. Na twee weken ons flink verplaatsen, doen we het de laatste week wat rustiger aan.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog