Gisterenavond even geprofiteerd van het feit dat we nog even een dagje een auto ter beschikking hebben. Na het eten dus hiermee naar de grote Kasba in Ouarzazate gereden. De Taourirt Kasba. Met voor deze streek heel karakteristieke versieringen op de gevel.
We ontkomen niet aan een gids, omdat sommige delen ook al museum in gebruik zijn. De gids die ons door de Kasba leidt, heeft geen uitstraling en is vreeslijk monotoon. Ik vind ‘m zelfs vervelend. De jongen (zelf een Berber met Joodse roots) die een rondleiding geeft in het Joods museumpje, doet het wél leuk. Maar ik ben erg moe, m’n hoofd zit vol. Alle info die hij kwijt wilt, gaat er niet meer bij. Op een gegeven moment moet ik dan ook gewoon stoppen. We geven ‘m uiteraard wel een fooi.

Vanochtend redelijk op tijd aan het laatste stuk ‘auto’ begonnen. We dubbelen de route van Ouarzazate naar Marrakech. Op een of andere manier lijkt het een totaal nieuw stuk weg. We verbazen ons allebei over dingen die we op de heen reis niet gezien hebben. We genieten van de prachtige uitzichten en de rust op de weg. Zelfs de wegopbrekingen lijken een stuk minder talrijk dan een week geleden. Er zijn (ook afgelopen dagen) veel politie controles. Maar voor ons géén bekeuringen meer.

Op de heenreis maakten we nog een ‘rare’ situatie mee. Dat op een bepaald moment terwijl we langzaam ergens langsreden, een man ‘in paniek’ vanaf de berm naar onze auto toe kwam rennen, om hulp schreeuwend. In eerste instantie, heb je dan inderdaad de neiging om te stoppen en hem te hulp te schieten. Maar op een of andere manier hadden Peter en ik er plotseling een slecht gevoel bij. We keken elkaar in een flits aan en seinden met de ogen ‘dóórrijden’. Het voelde als toneelspel, in scène gezet, we vertrouwden het niet.

Dit keer geen verrassingen.
Als we terugkijken op een week door Zuid-Marokko rondrijden, is alles helemaal goed verlopen. Geen pech, geen schade. Op dan toch die bekeuring na, haha.
Eigenlijk was het laatste stukje Marrakech, op weg naar de Avis autoverhuur nog het spannendste, in het drukke middag verkeer. Gelukkig kan ik Peter met behulp van mijn Maps.me-app door het verkeer dirigeren. En vinden we een parkeerplek vlakbij het filiaal.
We krijgen de borg terug. En ook (dat hadden we van te voren goed afgesproken) de ene dag, die we de auto minder hebben gebruikt dan de reservering van acht dagen.

Ik slaak toch wel een zucht van opluchting. Veilig weer ‘thuis’ (in Marrakech)!
We lopen direct (we mogen de grote backpacks even bij Avis laten staan) naar het station om alvast de treintickets voor Fes te gaan kopen, voor morgen.
Om 11.50 uur zal de trein via Casablanca en Rabat (een hele omweg dus) de afstand naar Fes, in 6 en half uur gaan afleggen. Hier in Fes zullen we een aantal dagen blijven, om even wat rust in de reis in te bouwen.
We zullen weer naar een vertrouwd plekje ‘van mij’ gaan. Het guesthouse, waar ik anderhalf jaar geleden vier dagen in mijn eentje, maar mét Abdul (een soort hotelbeheerder) verbleef. Een bizarre situatie destijds. Abdul werkt er niet meer (liet ie me een half jaar geleden weten via een appje). Maar ik ben er van overtuigd dat we ‘m vast ergens tegen het lijf gaan lopen. Dan kan ik hem ‘my husband’ showen.

Maar nu zitten we (nog) op de rooftop van ons hotelletje in Marrakech. Na een lekkere avondmaaltijd (de lunch hadden we overgeslagen) en wat shoppen, zijn we neergestreken op de lounge banken naast ons romantische kamertje, op de rooftop.
Heerlijk in een verfrissend windje. Een miniwasje hangt aan de waslijn te wapperen.
De oproep voor het avondgebed schalt en galmt over de daken (van alle kanten). We zijn onherroepelijk in Marokko. Op de helft van ons avontuur.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog