Na een werkelijk voortreffelijk ontbijt, steken we woensdagochtend met al onze bagage de weg vanuit het hotel over (war de auto staat), om onze tweede reisdag te starten. Er komt direct een mannetje in geel hesje (de gele hesjes zijn dus ook hier actief), op ons afgestoven, die beweert vannacht de auto te hebben bewaakt. Heel nobel (als we hem al geloven), maar om dan weer geld te vragen!? Bij het hotel gaven ze de avond ervoor aan dat parkeren gratis was. Het loopt met wat humor en het geven van een losse munt van 10 Dirham op een sportieve manier af. Dus we kunnen ‘on the road’.

De plannen zijn gewijzigd. We waren oorspronkelijk van plan vandaag naar Zagora te rijden (de volledige Draa-route). We besluiten deze route (langs de oevers van de rivier de Draa, hetgeen voor prachtige oases zorgt) tot halverwege te rijden (we aanschouwen indrukwekkende door erosie gevormde rotsformaties in alle kleuren, tot zwart toe. Dorre bomen en reusachtige Lavendelstruiken) en dan al af te buigen naar de weg naar Erfoud: de Kasba-route.
Op het moment dat we de kleinere ‘provinciale weg’ nemen, hebben we wel al de heel bijzondere Kasba van Tamnougalte gezien. We maken bij uitzondering gebruik van een gids. Hetgeen ook echt iets toevoegt. Ten eerste heeft hij de beschikking over een sleutel, zodat hij ons wat binnen ruimtes (er wonen nog 20 families in de Kasba) kan laten zien. En hij vertelt wat over de geschiedenis. Dat de Kasba oorspronkelijk niet alleen door Berbers bewoond werd. Maar dat er ook een Joods deel, een deel voor de Karavanserai (een veilige overnachtingsplek voor reizende handelaren) en een commercieel deel was. Ieder met een karakteristieke poort.
Deze Kasba wordt beschouwd als een van de mooiste van Marokko. Ie bestaat uit een aaneenschakeling van weelderig ingerichte ruimtes, eenvoudige lemen woningen en gekantelde torens, die rijk versierd zijn met geometrische patronen. We krijgen uitgelegd, dat we aan de versierselen kunt zien, wie er gewoond hebben.

Er zijn verder helemaal geen toeristen. Het is echt een uniek moment. Nog extra bijzonder is de wetenschap dat Bertolucci de Kasba gebruikte als decor voor de film the Sheltering Sky. Ook de English patient en de film Babel is hier opgenomen. De gids zegt hierin nog gefigureerd te hebben.

Na nog een uurtje gereden te hebben pauzeren we voor een lunch in het plaatsje Nebok. Eerst dachten we tot Tazzarine door te rijden om hier te overnachten. Maar de weg is erg rustig en goed berijdbaar. We schieten enorm op. We rijden dan ook door tot het stadje Alnif. Waar we in the middle of nowhere gelukkig wel een hotelkamer vinden.

Het is echt een verstild dorp. Waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. De café’s worden bevolkt door de mannen. Buiten zitten her en der wat groepjes vrouwen bij elkaar, te praten. Er spelen enkele kinderen. In de plaatselijke sportzaaltje wordt Taekwondo-les gegeven. Een gemengde groep kinderen stroomt naar het zaaltje toe. Hier kunnen de ouders wat van leren.

We worden aangesproken door een veertiger, die een fossielenwinkeltje beheert. Anfil is beroemd om z’n fossielen. Maar de man ontpopt zich steeds meer tot een nare, narcistische dwingeland. We trekken onze grens, gaan onze eigen weg.
Wij lopen een rondje door het stadje, eten een Tajine en gaan vroeg naar de kamer.

Internet is erg traag. Via Pindat foto’s opladen, gaat niet lukken. Ik hoop in Erfoud beter internet aan te treffen.
We hebben ook al bij twee achtereenvolgende hotels geen gelegenheid dikke stekkers te gebruiken. De iPhone-opladers lukt (gelukkig!) wél. Maar we kunnen ons spiraaltje om koffie/thee/bouillon te maken niet gebruiken. En ook de batterijen van mijn systeemcamera kunnen niet opgeladen.

Positief is, dat we totaal geen last van ongedierte hebben. We hebben nog geen mug (of kakkerlak) gezien. Heerlijk.
De hitte ìs er, daar kunnen we niet omheen. In de auto zetten we de raampjes goed tegen elkaar open. Als ik uitstap om een foto te maken, lijkt er een enorme warme föhn te waaien. Maar het hoort erbij. Het zal komende dagen ruim 40 graden worden. Maar het is droge hitte.

Vanochtend gaan we wat eerder op pad. Hoewel we maar twee uur hoeven te rijden. De omgeving wordt steeds kaler, je merkt al goed dat je richting woestijn rijdt. We gaan naar Erfoud (deze nederzetting aan de rand van de Ziz-vallei en vlak aan de grens met Algerije, werd in de jaren dertig gebouwd door het Franse Vreemdelingenlegioen) waar we een dag/nacht de woestijn in zullen gaan. Maar vandaag hebben we nog een dag in Erfoud zelf. Van Marylene en Marga kregen we een tip voor een hotel. Dit blijkt werkelijk een gouden tip. We liggen om 11 uur al aan het zwembad. In ons eentje . We genieten van de verkoeling. Het is hier nu 40 graden. Maar ook van de ambiance, de luxe.
Normaal overnachten we altijd low-budget. Dit is toch echt óók wel ns lekker.
Het hotel heet ‘Tafilalet’, genoemd naar een immens palmbos bij Erfoud, dat ook het Mesopotamië van de Maghreb wordt genoemd. Er groeien hier in de omgeving zo’n miljoen (!) palmbomen (met dadels). In de schaduw van deze bomen kweken de Filaliboeren fruit, groenten en gerst. De dadel is het symbool van de Tafilalet.

We boeken in het hotel ook de woestijntour. Ik vrees dat we er veel te veel voor betaald hebben. Op een of andere manier stond ik niet op scherp. We zullen wel al om 09.30 uur (van te voren kunnen we nog een duik nemen) met een 4WD jeep vertrekken. Lunch, dinner en ontbijt de dag erna zit inbegrepen. Én een overnachting in een nomadentent in de woestijn.
Vijftien (waar blijft de tijd) jaar geleden deed ik zo’n tour met Camiel. Toen zat er ook een kamelentocht bij. Dat zou voor Peter (z’n heup en lies) niet te doen zijn.

We lopen anderhalf uur door het stadje, om een beeld te krijgen. Omdat het min of meer op het heetst van de dag is, is er weinig bedrijvigheid. Ik vermoed dat decmeeste mensen siësta houden. Alleen rond de markt is er wat bedrijvigheid. We worden veel aangesproken (ca va? En heel cliché ‘t ‘kijken, kijken, niet kopen), er zijn geen toeristen te zien. Ook wij ontvluchten de felle zon. We gaan weer lekker in de schaduw aan het zwembad liggen. Even een rustdag!

Morgen de woestijn in. We verheugen ons er enorm op.

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog