Eindigde ik mijn vorige reisblog (van mijn Vietnam-reis) met de conclusie dat ik in deze vakantie helder gekregen had, dat er 'iets' moest veranderen wat mijn werksituatie betrof!?
Blijkbaar heeft 'zoiets' tijd nodig. Is het een proces, dat zijn tijd nodig heeft. Maar deze week is dan toch (na alweer constant op mijn tenen lopen in mijn werk) eindelijk de kogel door de kerk. Ik ga stoppen al Persoonlijk Begeleider. Een functie die naar mijn idee steeds verder van de cliënt af komt te staan. En steeds meer achter de computer uitgevoerd wordt.
Waarin een/mijn stuk nabijheid naar de cliënt toe op een dusdanige manier bediscussieerd wordt, dat ik voel dat ik als persoon niet meer uit de verf kom. Ik niet meer kan zijn, wie ik ben.
Zo kan ik dus niet meer werken. En zo wil ik ook niet meer werken.
Hoe dan wel?
Ik heb een start gemaakt met een loopbaancoachingstraject. Het resultaat van het daarbij behorende Assessment heb ik afgelopen woensdag besproken. En dit zal de basis zijn van het zoeken naar een nieuwe functie. Waarin ik me weer wél fijn ga voelen. En waarbij ik vooral het opgejaagde gevoel dat ik constant had in mijn huidige functie los kan laten.
Vandaag had ik nog een vroege dienst. Het was de afgelopen 3 dagen niet prettig werken, met de wetenschap dat mijn cliënten nog niet (mogen) weten, dat ik weg ga. Maar dat ze wel praten over het moment dat ik weer na mijn vakantie op de werkvloer zal zijn. Dat voelt een beetje alsof ik ze aan het 'bedonderen' ben. Onbedoeld uiteraard, maar toch.
Ik voel me dus raar in deze situatie. Maar tegelijkertijd opgelucht dat ik eindelijk een beslissing genomen heb. Want ondanks dat er wel een Arbo deskundige en P&O bij betrokken waren. En uiteindelijk mijn huisarts me het duwtje heeft gegeven, voelt het toch alsof ik eindelijk de regie weer in eigen handen heb weten te nemen. Hoe moeilijk ook.
Ik kreeg gisteren een appje van Marion binnen, die het mooi en treffend verwoordt: het is misschien dus nu wel juist goed om even uit de situatie te zijn.
Om tijdens mijn reis het vertrouwen terug te krijgen, dat het uiteindelijk wel weer goed zal komen.

Vandaag dus nog tot 15.15 uur gewerkt. Toen vlug naar huis, waar de rugzak al helemaal ingepakt klaar stond. En mijn reiskleding op de stoel op me lag te wachten.
De kattenbakken nog even schoongemaakt. De voerbakjes van de poezen gevuld. Ze nog even geknuffeld en toen met de rugzak op de rug (en de dagrugzak op de buik) op weg naar Peter, om daar samen te eten.
Peter is om 18 uur gaan werken. Ik zal zo naar het station lopen en om 20 uur de trein naar Schiphol nemen.

Morgen moet ik al rond 06.00 uur inchecken voor mijn vlucht via München (het zou daar -9 graden zijn) naar Delhi. Ik overnacht dus 'gewoon' op Schiphol.
Ondank het aanbod om in Zaandijk te slapen. Maar wetende hoe onrustig ik afgelopen weken geslapen heb, denk ik dat ik qua slapen, hier geen winst uit zal halen. Bovendien zou Ilonka super vroeg het bed uit 'moeten' om mij naar Schiphol te brengen. Gezellig zou het zeker geweest zijn. Maar er zal vast een volgende gelegenheid komen.

Het is goed zo. Het past wel bij mij, om het op deze manier te doen. Lekker primitief.
Het zal zeker helpen om 'de boel' los te laten.
In mijn volgende verslagen dus geen werk gerelateerde overpeinzingen meer.
Maar een impressie van een reis, die volgens mij heel bijzonder gaat worden (haha, dat zeg ik bij iedere reis die ik ga maken).
Maar, het feit dat ik Janneke ga ontmoeten en met haar nog een week India ga beleven, ontroert me nu al.
Janneke, die via Delhi, Jaisalmer, Jodhpur en Pushkar, vanmorgen met een bus naar Bundi in Rajasthan is gereisd.
Ik kreeg op mijn werk de eerste foto's al binnen. Van een prachtige hotelkamer, helemaal Rajasthan-stijl.

Janneke zal via Agra naar Varanasi komen: ons meetingpoint, zoals eerder gezegd.
Ik kom er, als alles goed gaat woensdagochtend (de 6e) in alle vroegte aan. Janneke de dag erna.
Het lijkt nu nog heel abstract voor mij. Maar vanavond, als ik Schiphol oploop, zal het besef denkelijk wel binnen komen.
Het wordt een relatief korte reis. Dus er zullen niet heel veel verslagen komen. Bovendien, mijn hoofd zit knotsjvol van afgelopen periode.
Dus, ik volg mijn gevoel. Heb ik minder/geen zin in schrijven, dan volg ik dit gevoel.
Maar foto's zullen er zeker komen. Ik verheug me er waanzinnig op, om met mijn fototoestel in de aanslag, over/langs de ghats te struinen.

Ik houd jullie op de hoogte, veel groetjes. Ik ga langzaam richting station: het feest kan beginnen!!
Yvonne

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog