My Son, even nu niet refererend aan Camiel (hoewel ie als aanstaande papa wel even een extra hug van zijn moeder verdient op deze plaats), maar aan de oude Chamstad (het Champa koninkrijk strekte zich uit over de centrale en Zuidelijke kuststreek van Vietnam) die tussen de 4e en 13e eeuw centrum van religie was en door de Fransen archeologen herontdekt is eind 19e eeuw. Het koninkrijk werd in 1822 in zijn geheel ingelijfd bij Dai Viet. Dit was in die tijd de naam van Vietnam.

Momenteel zijn er nog zo’n 70 ruines te bekijken, waarvan zo’n 20 in redelijke staat. Dit las ik althans in de reisgids. Zelf vond ik het eerlijk gezegd flinke bouwvallen, waarvan de restauratie ook nog eens hemeltergend slecht gedaan is. Hoewel het een Unesco Werelderfgoed momument is.
Maar de reden dat er nog maar zo weinig overeind staat, is hoofdzakelijk de Vietnam oorlog, waarbij (wederom) de bommen van de Amerikanen bij het Tetoffensief alom verwoestend waren.
Het is ook zaak niet buiten de gebaande paden te treden, in het gebied kunnen nog mijnen liggen.
Naast de bombardementen is er ook veel verwoest en verdwenen door plunderingen.

Toch geeft het complex een goed inkijkje in de Hindoe cultuur. De Chamkunst komt voort uit de Indiase religieuze traditie. Ik zie zeker stijl elementen terug van Indiase tempels (Kajurajo). Ik herken reliefs (in zandsteen) van Hindu danseressen en er staan linga en zowaar een Nandi (de Heilige stier) en Shiva. Maar de kunst heeft ook wortels in maleisië en Polynesië.
De Vietnamezen willen het zelf graag vergelijken met het Cambodjase Angkor Wat. Maar daar komt het bij lange na niet in de buurt. Wel liggen de tempels, net zoals in Angkor Wat midden in de jungle. Maar de kwantiteit en zeker ook kwaliteit van Angkor Wat vind ik hier zeker niet terug.

Ik ben samen op pad gegaan met Marie, mijn ‘buurmeisje’. Een Deense studente van 29 jaar, die haar Bachelor in Vietnam af aan het ronden is. En me bij het ontbijt vertelde dat ze naar My Son wilde, maar dat de taxi-prijs zo hoog was. Omdat ik net gehoord had dat in HoiAn mijn snorkeltour definitief niet door ging, stond ik wel open voor iets extra’s. Dus ik bood aan met z’n tweeën te gaan en de kosten te delen.

Ik maak dien ten gevolge ook kennis met het ‘Grab’-taxi systeem. Ik zag in Hanoi al overal ‘jongetjes’ met scootertjes staan, met een felgroen t-shirt met dit logo erop. Het systeem is in heel Azië gangbaar. Via een app (de Grab-app ) kun je je locatie en het reisdoel opgeven, waarna het systeem contact legt met scooter/taxi-chauffeurs die zich in de buurt bevinden. Je wordt via je telefoonnummer dmv een sms door hen benaderd: je ziet vervolgens hoever weg ze zijn, binnen hoeveel tijd ze bij je kunnen zijn en de prijs waaraan ze zich te houden hebben. Vervolgens kun je al dan niet een deal maken. Die in het algemeen vele malen lager is, dan de straatprijs (niet te verwarren met de PostcodecLoterij). Ik denk dat het een equivalent is van het Über-systeem!?. Ik ben niet zo thuis in deze wereld, maar word zo langzaam een wereldvrouw.

Op deze manier worden we in n time opgepikt door een vriendelijke taxi-chauffeur met een bak van een auto, met airco. Hij is zelfs bereid zonder extra kosten de anderhalve tot twee uur die we bezig zijn met rondlopen, op ons te wachten. Hij zal vast een siësta gedaan hebben.

Voor morgen heb ik ‘Hai’ weer gecharterd. Voor de rit naar Hue, zo’n 122 kilometer van HoiAn.
Ik heb de smaak te pakken. Hij zal tussentijds een aantal stops maken op interssante plekken. We zullen ook de Wolkenpas (Hhai van Pass)over gaan. Waar je een spectaculair uitzicht over de baai zou hebben. Ik ben reuze benieuwd. Blijbaar is deze route ook door Top Gear gedaan. Ik treed dus in de voetsporen van.....en joepie, vanaf de Honda kan ik zoveel als ik wil fotograferen (met de mobiel). Dat belooft wat!!

Vanavond maar proberen een beetje op tijd naar bed te gaan. We zullen rond 8uur vertrekken. Vanochtend stond mijn wekker al om 6.15 uur. Ik ben toen gaan rondslenteren en fotograferen op de vismarkt. Altijd een feestje.

Weer een rijkgevulde dag dus, vanaf morgen nog twee weken te gaan.
Ps: als je op de foto’s onder het verslag tikt, worden ze groter

Geschreven door Yvonnereiskriebels.reisblog