Dag: 31
Gefietst: 882 km
Hoogtemeters: 8537 m


Gedurende de eerste etappe na León komt de voorspelde regen gelijk met ons aan in de Albergue van Villamanín. Dat is boffen. Het is pas half drie en we kunnen pas om 17.00 uur inchecken. De albergue ziet eruit alsof er eigenlijk nooit meer iemand komt. Wel wordt er op dit moment een cursus gegeven aan een groepje bergwandelaars; rugzakken en loopstokken staan in het voorportaal en diverse van de cursisten blijven ook in de albergue logeren.
De receptie wordt als opslagplaats gebruikt. Er blijft ons niets anders over dan maar tot vijf uur te wachten. Dat doen we in het cafetaria aan de overkant. Het is er druk. Kinderen maken een hoop herrie in de ruimte waar de akoestiek toch al dramatisch is.
We bestellen een hamburger met friet. Een man, één van de cursisten, nodigt ons aan zijn tafeltje. We hebben al gesproken met hem, of eigenlijk hij tegen ons, en voor ons is dat wel genoeg geweest. We vertellen hem dat in deze akoestiek en met ons gebrekkige Spaans we liever even alleen zitten.
Voor hem geen punt. Maar een paar tellen later pakt hij z’n glas en schuift bij ons aan om ons vervolgens al zijn familiekiekjes te showen, met bijbehorend verhaal natuurlijk. Gelukkig begint, na een pauze van drie kwartier, de cursus weer, en hij spoedt zich naar de overkant. Ook alle ouders met kinderen vertrekken, en zo keert de rust in het cafetaria terug.
We bellen de eigenaar van de albergue en om 17.30 uur staan de fietsen binnen, hebben we een vierpersoonskamer met z’n tweetjes en kunnen we ons installeren.

Om 7.00 uur loopt de wekker af. We doen heel stil; de muren zijn van papier en er slapen overal nog mensen.
Na ons ontbijtje sluipen we naar buiten en starten met onze rit naar Oviedo. Het is nog droog.
We fietsen tussen prachtige, stoere bergen en komen door bijna verlaten dorpen. Het is een wintersportgebied en we zien de dragers van de sleepliften in het landschap staan. Vergane glorie. De hotels zijn onbewoonbaar en de dorpen worden nog slechts bewoond door een enkeling.

We klimmen tot 1378 meter en dan begint de afdaling. 15 Kilometer dalen. In het begin doodeng. De helling is 15-17% en er is veel zondagsverkeer. De eerste 17% lopen we maar even. Maar al gauw stappen we op de fiets en daar gaan we. Pompend remmen, de fiets onder controle houden, achteropkomende auto’s in de gate blijven houden en natuurlijk ook elkaar.
Het is doodvermoeiend. En koud! Regenjas, regenbroek en handschoenen geven een beetje bescherming, maar wat is de warme kop koffie in het eerste barretje na de afdaling een weldaad!

Het is gaan regenen. En flink ook. Maar we fietsen dapper door. In Oviedo maakt de nieuw aangelegde snelweg het ons even moeilijk. De navigatie kent dit nieuwe stuk nog niet en stuurt ons een weggetje in met een stikdonkere tunnel. Er zitten grote gaten in de weg waar ooit asfalt heeft gelegen, diverse lege flessen liggen verspreid over de weg. Waarschijnlijk is de tunnel nu het nachtverblijf van de daklozen van Oviedo.
We draaien om en rijden verder op ons gevoel en dat blijkt goed. Nog even een fikse klim om de stad in te komen. Waarom liggen de Spaanse steden toch zo hoog?
Bij de Carrefour Express doen we meteen maar wat boodschappen. Ik wacht onder een afdak bij de fietsen. De regen gaat echt heel hard en er vormen zich snelstromende riviertjes in de straten. Ik raak aan de klets met een stel dat ook onder het afdak komt schuilen.
“Is dit nou Spanje?”, vraag ik aan het stel. “Nee, dit is Asturië!” Trots klinkt in haar stem door. “Dit is normaal weer in Asturië”. Op mijn vraag waarom ze dan niet gaan verhuizen was het antwoord: we weten niet beter, we zijn hier aan gewend.

Het geboekte appartement is mooi. Echter: waar laten we de fietsen. We hebben gisteren al contact gehad met de host en er blijken absoluut geen mogelijkheden te zijn om de fietsen veilig neer te zetten. Terwijl het appartementencomplex een eigen parkeergarage heeft, die momenteel volkomen leeg is: 5 prachtige parkeerplekken voor slechts twee fietsen! Daarvoor moeten we online een code aanvragen en om dat te kunnen doen moeten we een kenteken van het voertuig invoeren. Dat lukt dus niet.
Dan maar even met het bedrijf bellen. Nee, de fietsen mogen niet in de garage. Nee, de fietsen mogen niet in de (zeer ruime) hal. Nee, de fietsen mogen niet in de kamer. Nee, er zijn geen andere mogelijkheden voor uw fiets. Uitgepraat.

Dan maar bij een openbare parkeergarage proberen, een kilometertje verderop. Via een intercom vragen we of we de fietsen in de garage mogen parkeren. Uiteraard tegen betaling. Nee, geen fietsen. Dat mag niet. We worden er wat moedeloos van. We laten onze dierbare fietsen natuurlijk niet buiten staan. We worden recalcitrant en burgerlijk ongehoorzaam. Verticaal passen de fietsen best in de lift, en stiekem brengen we ze toch in de kamer. Hier staan ze prima.

Oviedo is de hoofdstad van de provincie Asturië. Bij veel mensen nog volslagen onbekend, zoals bij mij ook het geval was. Maar het is een stad die zeker een bezoek waard is. Vanwege de prachtige gotische kathedraal, maar ook vanwege de talloze nauwe straatjes waar je je in een andere tijd waant. We bezoeken ook het prachtige San Francisco park, waar veel bronzen beelden en monumenten staan. Heel gevarieerd verhalen deze beelden een stukje geschiedenis. Zo staat er een holocaust monument, zit Malfada op een bankje (een meisje dat zich buitengewoon zorgen maakt over de mensheid en wereldvrede), en staat er zelfs een bronzen beeld van Woody Allen. Woody was gek op Oviedo.
Alleen het weer. Jaarlijks valt er gemiddeld zo'n 960 mm neerslag hetgeen de helft meer is dan in Nederland. Wij boffen vandaag. We krijgen slechts enkele kleine buitjes over ons heen.

We brengen de fietsen weer in verticale toestand met de lift naar beneden. Ongezien.
Het is druk en we fietsen Oviedo uit met ogen en oren wijd open. Al snel verlaten we de drukke provinciale weg en fietsen we de landerijen in. We stijgen en dalen continu. Soms hellingen van 15%. Gevolgd door zeer steile, enge afdalingen.
Bijzondere huizen staan hier. Houten, vierkante huizen op palen. Het blijken opslagschuren voor agrarische producten, zoals graan, te zijn. Beschermd tegen vocht en ongedierte omdat de schuur op palen staat. Een enkeling heeft er blijkbaar een woning van gemaakt.

Aan het einde van deze binnendoorroute moeten we nog een extreme klim van 18% gedurende 1,5 km overwinnen. We hijgen, vloeken en trappen. Maar dan zijn we boven. Helemaal leeggefietst, maar gelukt!
Gijon ligt in de provincie Asturië, aan de Golf van Biskaje. Een leuk stadje aan zee met een strand en een gezellig winkelcentrum. In de middeleeuwen was Asturië een koninkrijk, net als Galicië en Baskenland. Asturië is het als enige streek gelukt om christelijk te blijven en de moren weg te houden. En daar zijn ze tot op de dag van vandaag, nog steeds trots op.
Bij de kleine jachthaven staat een grote boom, gemaakt van 3200 lege ciderflessen. Dit staat gelijk aan het jaarlijkse glasgebruik van 100 gezinnen. Het is een monument om het recyclen van glas te promoten.
Cider is een streekproduct en we zien overal sidrerías, ciderhuizen.

Cider drink je rechtstreeks uit het vat óf je nuttigt een hele fles. Cider schenk je niet zelf in, daar heb je een getrainde escanciador voor nodig. Met rechte rug, gestrekte arm en serieuze gezichtsuitdrukking schenkt deze ober de cider van meer dan een meter hoogte in het glas. Er moet goed zuurstof bijkomen om de smaak te verfijnen. Cider drink je in één slok weg. Uiteraard stappen we zo’n ciderhuis binnen en bestellen twee glazen cider. Fout. Alleen per fles. Dus een fles. De ober schenkt in en we drinken het glas in één teug leeg. Best lekker. Volgende glas graag.
Er zit nog een piepklein slokje in de fles. Dit schenken we stiekem zelf in. En wat blijkt: het smaakt echt heel anders als er geen zuurstof bij is gekomen. We rekenen de gevraagde vier euro af en gaan, weer een ervaring rijker, terug naar ons hostel.

Geschreven door De.Trappers