Dag 5, kilometerstand: 250.

De grenspaal was bijna onvindbaar, maar we fietsten onmiskenbaar België binnen. Alles was ineens anders: de huizen, de wegen en zeker de mensen.
Zelfs de eikenprocessierups respecteerde de grens en was hard in de remmen gegaan. De eerste 30 km waren alle eiken rupsvrij.
We volgen de St.-Jacobsroute, maar het leek meer op de Mariaroute. Van kleine tot grote Lourdesgrotten, soms zelfs tegen een huis aangeplakt. Een Mariapark mét grote grot en veel Mariakapellen.
Over die huizen gesproken: we zaten te pauzeren bij zo’n Mariakapelletje. Achter ons een gesloten uitziend huis. Raamkozijnen rot, half afgeplakt met zilverkleurige isolatiematjes. Alles dicht. We vroegen ons af of het nog wel bewoond was, we dachten van niet. Tot op het moment waarop een paar honden in het huis hard begonnen te blaffen. Vreemd, er ging iets lugubers van uit. In België gebeuren wel vaker vreemde dingen: er zitten mensen jarenlang opgesloten in geheime kelders, ongetrouwde zoons bewaren hun overleden moeder in huis en ga zo maar door. Met dit huis was ook iets vreemds aan de hand. Gauw stapten we op de fiets om uit die nare sfeer weg te rijden.
Even verderop: een half vervallen huis met een oude bouwkraan erboven. Wat was de bedoeling van die kraan? Het huis restaureren of afbreken?
Verder ontbreekt het de Belgen ook aan fantasie. We zagen twee houten ooievaars in een voortuin staan met een pakketje met babypop. Overduidelijk een tweeling geboren. Allebei met naam Fien. Wel zo gemakkelijk natuurlijk.

We sloegen onze tent op in Viersel. Een camping met verloederde stacaravans met ons als enige échte kampeerders. De eigenaar sloeg er wel nog een slaatje uit door een muntautomaat op te hangen waarin je 2 euro(!) voor warm water moest gooien. Natuurlijk hebben wij als armlastige pensionada’s met z’n tweeën voor 2 euro gedoucht.

Voor vandaag was er slecht weer voorspeld: zware buien en onweer. In Nederland code oranje en het gevaar van waterstraten (nieuw Nederlands woord). Voor de veiligheid liep onze wekker om 6 uur af, zodat we hopelijk vóór de buien de tent droog in zouden kunnen pakken. Maar wonder boven wonder: het was prachtig weer.
We hebben lekker gefietst vandaag, een korte afstand naar Mechelen. In de Bourgondische tijd was Mechelen de hoofdstad van De Nederlanden. Een verplichte bezichtiging dus!
In ons routeboekje stond geen camping vermeld, maar wel de mogelijkheid om bij sportpark De Nekker een fietstent op te mogen zetten. Bij de kassa wist men van niets. Een belletje bracht duidelijkheid: die mogelijkheid was er al twee jaar niet meer. We konden wel voor €37,- een trekkershut huren. Met een dreigende onweerslucht was de beslissing snel genomen.
Vanmiddag hebben we lopend de stad bezocht, tussen een paar kleine buitjes door ons tweede stempeltje in St.-Romboutskathedraal gehaald en veel Mechelse terrassen aangedaan.
Uiteindelijk wel zelf gekookt (opgewarmd), want we vonden de prijzen in de restaurants exorbitant hoog.
Nu zitten we voor ons huisje op een gigantisch recreatiepark waar wij de enige overgebleven bezoekers zijn. Het leven is zo verkeerd nog niet!

Geschreven door De.Trappers