Dag: 17
Gefietst: 429 km

Het blijkt een goede keus te zijn om een dagje extra te blijven in het huisje, 4 km voor de grens met Cambodja. Er trekt een regenbui over die in de nacht gepaard gaat met onweer en aanhoudt tot een uur of 9. Een schoolvoorbeeld van een tropische regenbui.

Poipet is de bekendste en de drukste grensovergang van Thailand naar Cambodja. We hadden gelezen dat er veel nep kantoortjes zijn waar je voor heel veel geld een visum koopt. Maar er zijn in deze tijd van het jaar bijna geen westerse toeristen, dus die kantoortjes zijn er nu niet. We volgen keurig alle aanwijzingen en hebben al snel het Thaise uitreisstempel. Stukje Niemandsland en opnieuw gewoon alle aanwijzingen volgen van de geüniformeerde heren.
Die uniformen zijn overigens zeer goed gedecoreerd! Sterren, knopen, allerlei lintjes en onderscheidingen. Een generaal van de infanterie is er niks bij.
Er hangt gelukkig een duidelijk bord over de prijs van het visum: $30. Ook over die prijs lazen we uiteenlopende verhalen. Maar 30 dollar is netjes. Deze wordt nog wel verhoogd met drie dollar per persoon door de ambtenaar die ons consequent “mama” noemt. Voor de door hun gedraaide overuren. Het is vast zwaar werk; een paar ambtenaren liggen over een tafel te snurken. De drie dollar niet betalen kan betekenen dat je geen visum krijgt.
Nu nog even in de rij voor vier controlestempels, ons paspoort tonen bij een loket en dan zijn we in Cambodja.

Cambodja is hoofdzakelijk een agrarisch land en behoort tot één van de armste landen ter wereld. En dat zie je direct. De mensen zijn donker gekleed en hebben slecht schoeisel. Hun huid is erg donker omdat ze vooral buiten zijn; vaak dag en nacht.
De armoede in Cambodja is ook de reden dat meer dan 1,5 miljoen kinderen moeten werken om hun gezin te helpen onderhouden. Gelukkig zien we ook veel kinderen in schooluniform, uitbundig zwaaien naar ons.

De weg naar Siem Reap is lang en saai. We willen graag binnendoortjes fietsen, maar dat is niet te doen. Ten eerste zijn er bijna geen kleine weggetjes in dit gebied en als ze er wel zijn, dan zijn ze niet te fietsen; door de nachtelijke hoosbuien zijn die weggetjes veranderd in rode, vieze modderpoelen en staan de vele kuilen vol met water.
Dus fietsen we de National Highway. Drie dagen lang. Omdat er weinig afleiding is hebben we allerlei denkbare pijntjes, zoals pijn in de kont, pijn in de nek en pijn in de handen. Dus zetten we een podcast op de oren. Dat scheelt.
Toch is er veel te zien. Zo rijdt ons een brommer tegemoet met een aanhanger waar drie knalroze varkens op liggen. Op de rug en de poten gestrekt omhoog. Langs de weg ligt riet te drogen waar bezems van gemaakt worden en diverse keren worden we ingehaald door een open vrachtwagentje met een paar koeien erin.
We stoppen elke 10 km even om water te drinken, meestal bij een pompstation, vanwege de schaduw.

De accomodatie onderweg is even wennen. Zo overnachten we in Kralahn in een guesthouse aan de weg. Een bed, een douche met alleen koud water, een schoon toilet (maar ziet er niet uit door roest) en een tafel. Alles ziet er schoon uit, maar de kussens zijn knoerthard en het laken is gewassen, maar niet alle vlekken zijn eruit gegaan. Het losse dekje wat als dekentje dienst moet doen, leggen we maar even opzij. We gebruiken hier ons eigen opblaasbare kussentje met sloop en onze lakenzak.
Restaurantjes zijn niet op loopafstand. En fietsen hier doen we niet in het donker. Dus verorberen we ons noodrantsoen: instantnoodles. Beetje kokend water erop (ja, ook dé waterkoker is weer mee) en smullen maar. Het bijgevoegde zakje met de saus laten we lekker dicht: 🌶️. Overigens liep de noodlesoep er bij Marijke weer sneller uit dan dat deze erin ging.

Zo’n tien km voor Siem Reap verlaten we de Highway. We slaan rechtsaf en klunen even door de blubber. Maar het pad gaat al gauw over in gravel en we fietsen door een sprookjesachtig mooi Cambodja. Rijstvelden, kippen, koeien en overal groetende mensen. Hier krijgen we weer energie van.
in Siem Reap checken we in bij een leuk, kleinschalig hotelletje. We moeten rustig aan doen, want we mogen 26 november pas Vietnam in. Dus boeken we hier vijf nachten.

Pubstreet is de place to be. Tenminste, voor veel anderen. Aan ons is de straat met de vele bars en vol jonge mensen van allerlei pluimage niet echt besteed. Echter, er valt wel een leuke lab cache te doen. Maar daar hebben we internet voor nodig. We overwegen een simkaart te kopen. Maar om nou €10 uit te geven, alleen voor deze cache… We gokken erop dat er public WiFi is. En we krijgen gelijk. De cache moeten we even onderbreken voor een enorme stortbui, maar na een uurtje hebben we alle vijf de vragen in de pocket.

We eten op een bijzondere plek, die we nog weten te vinden van de voorgaande keren. We eten bij Tevy’s Place.
Tevy is in de jaren ‘70, ze was pas 8 jaar, haar vader en haar drie zusjes verloren in de oorlog die gevoerd werd onder leiding van Paul Pot. Tevy woonde destijds in Phnom-Penh waar Pot met het Rode Khmerleger in 1975 binnenviel. De geschiedenis van Cambodja is complex en triest, maar het gaat te ver om hierover in ons blog verder uit te wijden.
Tevy vluchtte naar Siem Reap, en begon daar een etenskraampje. Een Ierse man, Cecil, vond dat zij een restaurant kon beginnen en hielp haar daarbij. In het restaurantje werken naast Tevy, alleen meisjes die uit zeer moeilijke situaties komen. Zij krijgen hier een toekomst aangeboden. Nergens eet je lekkerder en nergens voel je je meer welkom dan bij Tevy’s Place.

Uiteraard zijn we ook even de echte toerist. We boeken een tripje naar de drijvende dorpen in het Tonle Sap meer. Hier staan de huizen op houten palen, soms wel 10 meter hoog, in het water. Als het water hoog staat, lijkt het net of de huizen op het water drijven.
Er zijn vijf drijvende dorpen; wij bezoeken Kampong Phluk. De dorpelingen, veelal afstammelingen van gevluchte Vietnamezen, zijn vrijgesteld van belasting wat het wonen hier aantrekkelijk maakt.
De mannen zijn vissers en verdienen 35 dollar per dag. Hiervan gaat 20 dollar op aan benzine en van de overige 15 dollar moet een groot deel gespaard worden om eens in de paar jaar de palen, waarop de huizen gebouwd zijn, en het dak te vervangen. Daarnaast krijgen de dorpen zo’n 40% van het geld dat het toerisme naar hun dorp opbrengt.
Liefhebbers kunnen zich ook nog door de mangrove laten roeien tegen betaling van 5,50 dollar per persoon. Zo brengen ook de vrouwen geld in het laatje.
We bezoeken nog de krokodillenfarm; een drijvend restaurant waar twee krokodillen zielig in een kooi zitten. Ik vraag aan onze gids waarom dat is. Het antwoord was choquerend: “Leuk voor de toeristen om te zien én er worden handtassen van gemaakt. Hier leven helemaal geen wilde krokodillen.”

Na een blik op de zonsondergang, die overigens niet echt zichtbaar is door de wolken, varen we terug naar de bus en worden we weer keurig bij ons hotel afgezet.

We poetsen nog even de fietsen, brengen nog een laatste was naar de laundry (1 kg voor 1 dollar), bepalen de route voor morgen en ploffen neer bij het zwembad.
We verlaten Siem Reap na een paar leuke dagen. Het is maar de vraag of we hier ooit nog terugkomen.

Geschreven door De.Trappers