Dag 48
Gefietst: 1483 km

We verlaten onze mooie bungalow en fietsen over Ben Tre eiland. Dit vinden wij het mooiste eiland van de Mekong: het is weelderig groen en staat vol met hoge kokospalmen. Het mooie is dat van een kokosnoot alles gebruikt kan worden: de melk, het vlees, de vezels en de schillen. We zien onderweg bergen vezels liggen, die weer worden verwerkt tot touw, matten en borstels. De schillen worden gedroogd en verbrand en vervolgens worden er briketten van gemaakt.
We fietsen over smalle betonnen weggetjes, deels zelfs onverhard, richting een klein houten pontje. We steken de brede rivier over en komen op An Binh eiland. Dit ziet er meteen heel anders uit. We fietsen kilometers lang door uitgestrekte tuincentra. Elly ‘boft’ weer!

In Tra Vinh slapen we in een eenvoudig, maar schoon hotel. We zijn nu in een omgeving waar veel Khmer tempels staan. De Khmer zijn in de 12e eeuw vanuit Cambodja Vietnam binnengekomen, op zoek naar vruchtbare grond. De tempels zijn allemaal erg goed verzorgd.

Vanuit Tra Vinh fietsen we deels over kleine weggetjes langs rijstvelden. Het lukt in de Mekong om jaarlijks drie rijstoogsten op te halen. We zien dan ook diverse stadia: geoogste rijstvelden, de eerste prille lichtgroene plantjes in velden die onder water staan en de rijpende rijstplanten.
Na de oorlog in de jaren zeventig heeft de Universiteit van Wageningen geholpen om de verzuurde bodem in dit gebied geschikt te maken voor de rijstbouw. Omdat nu het gevaar van verzilting en verzakking speelt, helpt Wageningen met een deltaplan, waarbij meer aandacht is voor garnalenkwekerijen en voor mangroves. Deze beschermen het land tegen de zee.

Via twee veerponten komen we weer op het zuidelijke stuk ‘vasteland’ dat aan Cambodja grenst. Het valt op dat het hier een stuk armoediger is dan op de eilanden. De huizen bestaan vaak voor een groot deel uit golfplaat.
We bivakkeren weer in een mooi bungalowtje met heerlijk zwembad.
Dit deel van de Mekongdelta is druk. Fietsen kost veel inspanning.
De smalle weggetjes met betonplaten zijn het leukste, maar we moeten ook vaak over grotere wegen fietsen.
We zijn inmiddels ervaren Vietnam-fietsers geworden en we laveren tussen duizenden brommers en vrachtauto’s door. De brommers vervoeren de meest onmogelijke dingen: van karretjes met complete kledingwinkels tot een grote doos met een koel-vriescombinatie, die gevaarlijk heen en weer schommelt, maar nét niet omkiept.

Bij voorrang geldt dat het sterkste voertuig eerst mag.
Dat betekent, dat wij iedereen voorrang moeten geven, behalve voetgangers. Die geef je nooit voorrang, ook niet op zebrapaden. Toch proberen we brutaal maar voorzichtig onze plek in te nemen in het chaotische verkeer, anders komen we er nooit.
Het wegdek is vaak slecht: hobbelig, met los grind en veel gaten. Dit maakt fietsen erg vermoeiend en zelfs pijnlijk wanneer we weer eens door een kuil stuiteren.
Soms is het wegdek afgeschraapt, wachtend op nieuw asfalt. Dat betekent voor ons: kilometers over een stenige en stoffige weg hobbelen en oppassen voor scherpe stenen.
Een populaire Vietnamese verkeersregel voor brommers is: bij het linksaf slaan mag (of misschien wel moet) je de binnenbocht nemen. Daarna baan je je al spookrijdend een weg naar de rechterbaan, tegen het tegemoetrijdende verkeer in. Aan de rechterkant voeg je in zónder om te kijken of het wel kan.
Die binnenbochten nemen wij op dit moment ook al steeds vaker. Dat zullen we thuis weer moeten afleren! Wij kijken uiteraard bij het invoegen altijd wél om én in ons spiegeltje.

We arriveren in de hoofdstad van de Mekong: Can Tho. Deze stad is beroemd vanwege de drijvende markten in de vroege ochtend. Deze excursie hebben we al twee keer gedaan, dus wij mogen uitslapen! We nestelen ons tussen westerse én Vietnamese toeristen in de Can Tho Eco Lodge. We genieten van alle luxe en van het heerlijke zwembad.

Het valt ons op dat Vietnamese kinderen erg verwend worden, met name de kinderen van ouders die wel wat te besteden hebben. Ze vertonen dan ook vaak dreinend gedrag. Verder zitten ze vanaf peuterleeftijd tijdens het eten aan hun mobiele telefoons vastgeklonken.
In warenhuizen en supermarkten draait alles om de kinderen. Het is één groot walhalla met ballenbakken, speelgoed, personeel dat kinderen bezig houdt enzovoorts.
Tussen de van oorsprong slanke Vietnamezen zien we steeds meer jonge kinderen met obesitas.
Vietnam is een bijzonder land. Enerzijds speelt het leven zich hier af zoals in het westen honderd of tweehonderd jaar geleden, anderzijds speelt de ‘westerse’ maatschappij hier doorheen.
De supermarkten zijn up-to-date. Een handige Vietnamese tip voor onze AH en de Jumbo: hang rijen geurflacons op bij de wasmiddelen. Zo kunnen klanten even ruiken of de geur aanspreekt. Om te voorkomen dat deze flesjes verkeerd terecht komen, klink je ze vast aan het schap.

Langzaam maar zeker rukt het moderne wonen op: er komen steeds meer nieuwe huizen met airco en modern sanitair. De traditionele woningen zijn meestal open en het leven speelt zich vooral buiten af. Hoe zou het hier over een jaar of vijftig zijn?

Op de drukke veerponten trekken wij vaak de belangstelling van andere mensen. Ze wijzen dan naar onze armen en gebaren dat we die zouden moeten bedekken vanwege de zon. Zelf dragen ze warme hoody’s, waarvan de capuchon tijdens het brommerrijden op gaat (onder de helm). En dat terwijl het stoofheet is!

Nog een paar dagen en dan moeten we Vietnam verlaten vanwege het (foutieve) visum. Om ingewikkelde toestanden met het Thaise visum te voorkomen, hebben we onze KLM-vlucht naar voren geschoven. We gaan nog één maand door Cambodja fietsen en twee maanden door Thailand. Op 17 maart zullen we naar huis vliegen.

Geschreven door De.Trappers