Dag: 28
Gefietst: 1031 km

Op de laatste dag van 2019 tikken we de 1000 km aan. Binnen een maand, vanaf Bangkok. We lopen keurig op schema.

Ik hoor wel eens zeggen: ‘Wat saai, de hele dag fietsen’’, maar zelfs op de wegen die als saai te boek staan, genieten we enorm. Ik zal zo’n fietsdag eens beschrijven:
Na een frisse douche, een kop Nescafé en een kleine, verse baguette mat Nutella, aardbeienjam en crunchy pindakaas vertrekken we. Kilometertellers op nul, helm op, handschoenen aan, zonnebril op en de Garmin op het stuur.
Na iets meer dan een kilometer komen we bij de ferry van Long Xuyên en steken we de Mekong over voor 2000 VD (nog geen 8 eurocent).
Aan de overkant zien we een bijzonder gebouw. Het is geen kerk en het is geen tempel. Nee, het is een mix van beide. Twee torens en een schip, Het is een Cao Dai tempel (Cao Dai betekent letterlijk “hoge toren” en zo wordt hiermee naar God verwezen); een relatief nieuwe religie (1926) ontstaan in een poging de ideale religie te creëeren van de Noord- en Zuid Vietnamese religies voor de hereniging. Het resultaat is een kleurrijke mengelmoes van boeddhisme, confucianisme, taoïstische, Vietnamees spiritualisme en het christendom. De religie kent zo’n drie miljoen aanhangers; ik had er nog nooit van gehoord.
We bekijken de goed verzorgde tempel even en fietsen weer verder.

Langs de kant van de weg liggen gekleurde matten te drogen. Het zijn van die matten die altijd naar stro ruiken en zoals je bij Xenos voor een paar euro kunt kopen. Uit de huizen klinkt het geklik van een weefgetouw. We stappen natuurlijk weer af.
In een donkere loods van golfplaten staan wel tien weefgetouwen achter elkaar opgesteld. Ernaast liggen bossen stro, rood, groen of paars gekleurd en naturel. De meisjes voeren in een buisje de strootjes in op een bepaalde kleurenvolgorde en het apparaat drukt het strootje aan. Zo worden complete matten geweven. Daarna naaien jongens met een naaimachine de rode bies rondom de mat. Het stro wordt in verfbaden gekleurd; de meisjes hebben vrolijk gekleurde handen. Het werktempo ligt hoog. Er zal een daghoeveelheid gehaald moeten worden. Kleine vrachtwagentjes rijden af en aan om de matten te transporteren naar een centraal punt vanwaar ze uiteindelijk als strandmatje verkocht zullen worden bij Xenos.

We zitten nog maar net op de fiets of er komt een lange stoet mensen aanlopen. Een begrafenis. Op gepaste afstand blijven we stil staan en bekijken we de in het wit en geel geklede mensen. Het zijn volgelingen van het caodaïsme. Twee mensen dragen een foto van een jonge vrouw. Mensen in de stoet zijn zichtbaar verdrietig. Het lichaam hebben we niet gezien; dat is al voorbij, maar een man legt ons met gebruik van handen en voeten uit dat de begrafenis vandaag moet plaatsvinden omdat (en hierbij knijpt hij demonstratief zijn neus dicht) het anders erg gaat stinken. De stoet daalt een pad af naar de Mekong rivier. We zijn nieuwsgierig, maar uit respect voor het verdriet besluiten we verder te fietsen.

Bij een druk kruispunt moeten we linksaf slaan. We hebben geleerd daar niet al te ingewikkeld over te doen: hand uitsteken en in een vloeiende lijn tussen alle brommers doorrijden en van dat ene ontstane gat gebruik maken. Een krappe binnenbocht nemen (in Nederland heet dat spookrijden) en dan snel weer aan de rechterkant van de weg gaan fietsen. We moeten dit straks in Nederland weer gaan afleren.om ongelukken te voorkomen.
We fietsen op een dijkje langs een aftakking van de Mekong. Links de bebouwing, rechts het water. Behendig om alle kuilen fietsend hobbelen we verder. We passeren een tiental zeer steile bruggetjes. Vaak stranden volgeladen brommers onderaan de bruggetjes en hebben zij een zetje nodig.
Als pauzeplek kiezen we een mooi plekje aan het water. We zetten onze stoeltjes neer en eten onze pasgekochte en waarschijnlijk pasgeplukte mandarijnen. Dan komt de overbuurman aanlopen en geeft ons ieder een guave, een groene vrucht met een harde schil. Marijke valt de vrucht aan met een mes. Maar de overbuurman neemt het al gauw van haar over. Handig maakt hij inkepingen in de harde schil. Zo, nu kan Marijke verder. We krijgen er ook nog een schaaltje bij met iets wat op gemalen pinda’s lijkt. De man gebaart dat we de vruchtenpartjes hierin moeten dippen en dan moeten opeten. Het blijkt een pittig gepeperd goedje te zijn, een chilimix met peper, zout en gemalen pinda. Ontzettend lekker.

We fietsen weer verder. Elke dag moeten we, ondanks het enorme zweten, toch ook een keer ergens plassen. Maar we vallen overal wel heel erg op en als we ergens willen stoppen zijn we nooit alleen. Dan maar ergens wat gaan drinken. Om de haverklap zijn er “café and WiFi” koffietenten. De nationale rode plastic tafeltjes en stoeltjes en een paar hangmatten zijn hier altijd standaard aanwezig. We bestellen koffie en krijgen een groot glas ijsblokjes met werkelijk heerlijke koffie! Dan wordt er een blikken theekannetje neergezet. De Vietnamees wil de koffiesmaak niet in z’n mond houden en schenkt, als de koffie op is, over de ijsblokjes een flinke scheut groene thee en drinkt dit op. Ondertussen arriveren er twee brommers met twee mannen en een vrouw in groen politieuniform. Ze duiken direct in een hangmat. De heren roken (waarbij de vrouw haar neus dichtgeknepen houdt en met haar rug naar de mannen gaat liggen) en bestellen een kokosnoot om te drinken. Koptelefoon op met waarschijnlijk slijmerige Vietnamese schlagermuziek en schommelen maar in de hangmat. Zo houdt de politie hier dus z’n pauzes.
De koffie is op en de blaas geleegd. We gaan weer verder. Marijke rijdt en passant nog even over een duimdikke slang die kronkelend de weg oversteekt. We weten niet hoe het met het dier is afgelopen.

Met een kleine veerboot steken we vandaag voor de laatste keer de Mekong over en komen we in Can Tho. Een grote stad in het hart van de Mekongdelta. We doorkruisen de stad samen met miljoenen toeterende brommertjes en vinden vrij snel de door ons vooraf geboekte homestay. We hebben 70 km gefietst vandaag. Geen meter daarvan was saai. Integendeel.

Iedereen een gezond, liefdevol en gelukkig 2020 gewenst!

Geschreven door De.Trappers