Dag 123
Gefietst: 3528 km

In Ban Krut fietsen we naar een ander resort, 5 km verderop.
Onderweg zien we een man het gras onder de kokospalmen maaien, maar waarmee? Het lijkt wel een rolstoel! Nieuwsgierig stappen we af. De man is wel in voor een praatje en spreekt een beetje Engels. Hij heeft de grasmaaier zelf gemaakt, volgens ons van het onderstel van een rolstoel. Hij is 82 jaar en gras maaien is voor hem ‘exercise’. Hij lijkt erg lenig voor een man van die leeftijd. Blijven bewegen helpt!

Omdat we te nog vroeg zijn om in te checken, hangen we de hangmatten tussen de bomen op het strand. E-reader erbij en genieten maar. Dan horen we een brommer en een enthousiast ‘Hellooooo! Like some fruit?’ Moeder en dochter op de fruitbrommer kennen ons inmiddels. We kopen een bak keurig afgepelde pomelo (onze favoriet) en een tros bananen ‘from my own garden’. Nog even op de foto met de brommerdames en we duiken weer in onze hangmat. Hoe mooi kan het leven zijn?

Onze bungalow ligt pal aan zee. Alleen de rustige weg zit ertussen. Op het bijna lege strand kun je in een strandstoel genieten van de vissersbootjes op zee en van een koel eigen drankje.
Nog één luierdag en dan is het maar goed dat we weer gaan fietsen. Van niets doen word je steeds luier. We hebben besloten dat Ban Krut het zuidelijkste punt voor ons is en dat we terug fietsen in noordelijke richting.

‘s Avonds nog even lekker eten. We bestellen seafood en groente in groene curry. ‘One?’ vraagt de serveerster. ‘No, two’ en voor de zekerheid steekt Elly nog twee vingers de lucht in. Het gaat namelijk nogal eens mis omdat obers nauwelijks Engels spreken. Gisteren kregen we bijvoorbeeld garnalen in plaats van de bestelde inktvis.
Aha, daar komt het gerecht! Twee keer witte rijst, één keer het currygerecht. We denken nog dat het tweede nagebracht zal worden, maar nee. We seinen de serveerster in, die gebaart dat het eraan komt. Ik begin ondertussen te eten. Elly wacht liever haar eigen bordje af. Even later nogmaals de serveerster geroepen. ‘Five minutes’ zegt ze, schaapachtig lachend.
Ondertussen krijgen wel 20 andere mensen hun gerecht, maar Elly niet.
Bij onze buurman gaat ook iets mis: de serveerster gooit een glas rode wijn over zijn olifantenbroek. Nou is daar niet zo heel veel aan verloren en voor € 2,50 kan hij een nieuwe kopen.
Elly wordt boos op de serveerster omdat haar rijst koud is, ik het eten op heb en zij zit te verhongeren. ‘Five minutes’, klinkt het weer. Via de vertaalapp lezen we: ‘Het gaat bij ons per bord apart’, wat natuurlijk onzin is bij twee dezelfde gerechten. Wij nóg bozer. Uiteindelijk is daar dan het gerecht mét nieuwe warme rijst. Het smaakt heerlijk, dat wel!

We fietsen in noordelijke richting. Onderweg zien we weer veel zwerfhonden, die ons gelukkig met rust laten. Langs de kant van de weg staan grote borden, waar op gewaarschuwd wordt dat je je hond niet in het bos mag dumpen. Daar staat een flinke boete op. Bij navraag hoort Elly dat veel Thai een puppy aanschaffen, maar dat ze de volwassen hond minder leuk vinden. Verder zijn de kosten van voeding en dierenarts vaak een probleem. Daarom leven er veel verwilderde honden langs de bosrand.
We fietsen naar Prachuap, de plaats van de langur aapjes.
We kunnen het niet laten: we gaan de aapjes nóg een keer bezoeken. Gewapend met een zak pelpinda’s fietsen we het park in. Er staan veel mensen bij de apen, ze lijken zo vroeg in de ochtend (vóór 10 uur) al verzadigd te zijn en trekken zich weer terug, de berg op.
We verkassen naar een andere boom waar we nóg een groep apen zien zitten. Hier zijn we de enigen en de apen lusten graag nog wat pinda’s. Ineens zien we een aap die een bungelend babyaapje van een andere aap overneemt. De beentjes van het kleine aapje hangen slap naar beneden in plaats van om de grote aap geklemd. Het kleintje blijkt te zijn overleden. De volwassen aap klimt met het beestje de boom in en komt even later weer naar beneden nootjes eten. Het dode babyaapje wordt liefdevol vastgehouden.
Deze groep is afscheid aan het nemen van het overleden kleintje. Het komt niet eng over, het lijkt alsof ze een soort lappenpopje aan elkaar doorgeven. Triest, maar ook weer mooi om te zien. Apen rouwen ook. We zijn ervan onder de indruk.

We fietsen weer een stuk verder en strijken neer in een appartement (dat heet hier condomium, maar daar krijg ik toch hele andere beelden bij). We knopen er nog een dagje hangmatteren aan vast op Sam Roi Yot Beach. Ondanks het feit dat het zondag is, blijft het mooie strand bijna leeg. Het toerisme is in deze omgeving heel kleinschalig en dat maakt het erg leuk.

We trappen verder naar de drukte van Hua Hin. We hebben een heerlijk hotel, waarin de 3 R’s de boventoon voeren: rust, reinheid, regelmaat. Een vriendelijk, doch strak regime zorgt voor duidelijkheid. Zo staat er een Zwitserse man bij de balie, die geen Engels spreekt. De baliemedewerkster wil hem de regels uitleggen, want alleenstaande mannen hebben een speciale aanpak nodig. Ze vraagt ons of we zijn taal spreken en inderdaad, we kunnen als tolk optreden. Regel 1: Als hij een vrouw meeneemt naar zijn kamer is dat toegestaan, maar dan moet zij zich met haar paspoort registreren bij de balie.
Regel 2: Eén vrouw is toegestaan, twee niet. Als dit toch zou gebeuren, moet er een hoge boete betaald worden.
De man is even een beetje verlegen met het feit dat wij dit aan hem duidelijk maken en voor ons is het ook nogal ongemakkelijk.
Uiteindelijk zegt hij tegen ons: ‘Nou ja, daar kom ik niet voor hoor, maar wie weet, neem ik wel een keer iemand mee.’
Als we ‘s avonds de vele bars met meisjes zien, begrijpen we de bezorgdheid van het hotel.

De ontbijtzaal kent helemáál een ijzeren regime. Een dame met luide stem en met haviksogen houdt werkelijk álles in de hand. Ze spreekt wat woorden Engels, maar kan geen zinnen maken, waardoor het lijkt alsof ze commando’s afvuurt op de gasten.
‘Goodmorning!! Black, black?’ Dit betekent: jullie drinken de koffie zwart geloof ik? ‘Sit there!’ Als je niet meteen luistert, pakt ze je resoluut bij de arm en dirigeert ze je naar een tafeltje. We krijgen zwarte koffie en moeten dan antwoorden: ‘Toast: one, two?’ Het brood wordt vervolgens voor ons geroosterd. Daarna is ons toegestaan om zelf uit de schalen gerechten op te scheppen. ‘You take food, now!’
Kortom: alles uitstekend geregeld. Alle gasten luisteren keurig en zo blijft de kleine ontbijtruimte netjes en overzichtelijk.

Het centrum van Hua Hin is erg druk. Er is op de nightmarket geen doorkomen aan en de restaurants zijn afgeladen vol. Wat een verschil met de plaatsen waar we vandaan komen!

We beëindigen de badplaatsenroute met een paar dagen Cha-Am.
Een groot gedeelte van Cha-Am bestaat uit hoogbouw hotels en appartementen, maar wij verblijven in het centrum in een klein boutique hotelletje, dat verrassend mooi en sfeervol verbouwd is. Alles klopt. We krijgen hier ‘s morgens een prachtig tropisch ontbijt en we blijken de enige gasten te zijn.
We fietsen naar de oude vissershaven vol gekleurde boten. Dit is de plek waar Cha-Am ooit begon.
Daarna huren we voor het eerst op deze fietsreis een bedje op het strand, lekker in de schaduw onder de parasols.
Lezen, in zee plonzen en slapen.
Vandaag herhalen we dit nog een keer. Het is drukker, want het is zaterdag. De Thai komen vooral ‘s middags naar het strand met grote groepen. Bergen eten mee en met de kleren aan het water in.
Het is opvallend: vooraan staan ligbedjes waar Europeanen in badkleding op neerstrijken. Zij gaan liggen, slapen of lezen. Daarachter staan strandstoelen met tafeltjes. Daar gaan de Thai met de hele familie kletsen en eten.
Voor de strandverkopers is het seizoen zo’n beetje voorbij. De Europeanen gaan naar de lente in Europa. We spreken een paar verkopers die in de Isaan wonen, in het noordoosten van Thailand. Het zijn eigenlijk boeren die vanwege gebrek aan water maar één rijstoogst per jaar hebben. In november t/m februari huren ze een kamer aan zee en hopen hier wat geld te verdienen met de strandverkoop. Goed ingepakt sjouwen ze de hele dag heen en weer over het strand in de hoop iets te verkopen. Hun sociale vaardigheden zijn top: aardige mensen hebben de gunfactor en verkopen méér.

Morgen komt er een einde aan het luieren en gaan we weer fietsen.

Geschreven door De.Trappers