5828 km gefietst/172 dagen op reis

Het was een paar dagen echt ijskoud geweest! 's Nachts slechts een graad of 8 en overdag 16 tot hooguit 18 graden! Bij de receptie van het hotel vroegen we voor de koude nachten om extra blankets. Bleakfast? Neen blankets!
Een paar minuten later werden er drie dekens bezorgd op onze kamer. Nu zijn Thai gemiddeld wat kleiner en de blankets dus wat korter. We sliepen in foetushouding om goed onder de warme dekens te blijven. Bij het plaatselijke warenhuis was een run op de winterjassen. Voor 400 Baht (10 euro) een warme, gewatteerde jas! Daarbij een wollen muts en zo konden de Thai de kou een beetje weerstaan. Ook de monniken bleken bij hun oranje outfit een winterversie te hebben, compleet met oranje gebreide, wollen muts.

We hadden in het uiterste oosten gefietst, in de Isaan. Nu waren in het uiterste noorden, aan de grens met Myanmar. Een bijzondere ervaring! En straks zouden we ook in het uiterste zuiden komen. We zagen alle hoeken van Thailand.

De Golden Triangel bestaat uit een samensmelting van Laos, Myanmar en Thailand. De rivier de Mekong vormt de grens. Natuurlijk staat er een boog waaronder een herinneringsfoto gemaakt kan worden. In de rij dus maar, want ook wij wilden die foto hebben! We kregen weer veel aandacht van allerlei mensen. "Strong legs" en dikke duimen! Ook gesprekken met mensen die wat Engels konden spreken. En natuurlijk werden er weer foto's van ons gemaakt.
Kijkend naar Myanmar zagen we een groot gebouw met rode dakpannen. Dat bleek een casino te zijn. En ook op de oevers van de Mekong aan Laos' zijde stond een groot casino. In Thailand zijn casino's niet toegestaan, werd ons verteld. In deze streek wordt enorm veel gehandeld in drugs. De handelaren willen natuurlijk hun geld witwassen en daar zijn casino's ideaal voor. Zij geven hier en daar wat geld aan de autoriteiten en die knijpen dan een oogje toe. De drugsbarons kunnen even oversteken vanuit Thailand en in het casino hun zaken doen. Laos, Thailand en Myanmar zijn trouwens zeer corrupte landen met een enorm aantal drugsdealers!

Indrukwekkend was het bezoek aan de Opiumhall in de Golden Triangel. Het "Golden" betekent dat Opium gekocht werd en met zuiver goud werd betaald.
Haarfijn en met gebruik van de moderne techniek, heel onthais, werd ons de geschiedenis van opium getoond en hoe opium gemaakt wordt, waar het vandaan komt, waar het nog steeds, illegaal, gebruikt en verhandeld wordt en wat de gevolgen zijn van dit gebruik. In de laatste ruimte van dit museum hangen foto's van mensen die ernstig verslaafd waren. De bedoeling is dat dit het gebruik van drugs ontmoedigt. Tijdens ons bezoek was ook een grote groep jeugd aanwezig in hun schooluniform. Een prima educatief uitstapje natuurlijk, ware het niet dat de kinderen door het museum hollend al snel de winkel aan het einde hadden bereikt en zich tegoed deden aan chips en snoep en frisdranken. We vroegen ons af wat ze gezien hebben en vooral wat ze geleerd hebben van dit uitstapje.
Veel leuker nog was het kleinere en primitievere opiummuseum. Met schilderijen en tekeningen werd duidelijk uitgelegd hoe opium en heroïne gemaakt en gebruikt werd. Een kleurrijk geheel.

Na twee heerlijke rustdagen in de Golden Triangel fietsten we naar Chiang Khong, een plaatsje aan de Mekong rivier. Hiervandaan was het nog 10 km naar de Friendshipsbridge 4, de oversteek naar Laos. We lunchten in een restaurantje waarvan de eigenaresse, Jam, een gezellige gezette dame, ons gezelschap hield. Terwijl wij onze overigens heerlijke, Padthai aten, voerde Jam haar toneelstukje op. Met veel gebaren en drama vertelde ze dat vroeger de overgang naar Laos gewoon vanuit het dorp per boot kon. Nu moet iedereen nog 10 km verder reizen en moet iedereen in een pendelbus de 500 meter afleggen naar de Laotiaanse immigratie. En voor het gebruik van die bus moet betaald worden. Geldklopperij was de verontwaardigde Jam aan het uitbeelden! Allemaal bedacht door de dikke mannen met rokende sigaren in hun mond. Theatraal beeldde Jam deze mannen uit.
Tot de Friendshipsbridge in 2013 werd geopend kwamen er veel toeristen in haar restaurantje en sliepen mensen in haar guesthouse. Nu kwam er bijna niemand meer. Toeristen verbleven in de hotels dichter bij de brug. Wij moesten elke dag maar een brief aan de regering schrijven dat de bootjes naar Laos weer terugkwamen in het dorp volgens Jam. Dat zou misschien helpen.

Die grens over vonden wij toch wel een dingetje. Eerst de 10 km afleggen naar de bridge: met de fietsen in de songthaew. Dat liep gesmeerd! We werden bij de Thaise immigration afgezet en haalden een stempel waarmee ons Thaise visum ongeldig werd. Nog even hielden we ons van de domme en vroegen of we de brug over konden gaan fietsen. Een zeer duidelijk nee maakte dat we niet verder aandrongen en snel tickets voor de pendelbus gingen kopen. Twee mannen tilden onze fietsen hoog achterin de bus, bagage in het ruim van de bus en wij voorin. Ook weer geregeld. De 500 meter werden afgelegd over een brede stille asfaltweg door niemandsland en alles kon weer uit de bus. Op zoek naar de Laos immigration. De benodigde formulieren hadden we al in ons hotel ingevuld. We betaalden de 35 dollar per persoon (Duitsers hoefden maar 30 dollar te betalen), kregen een visum voor 30 dagen en we waren in Laos! Nu naar de pier waar de boot ons naar Pakbeng zou brengen. De route naar Pakbeng viel niet te fietsen, vandaar de boot over de Mekong. De pier lag 10 km terug. We regelden een tuktuk, fietsen, bagage en wij erin en daar ging het weer.
De boot lag precies tegenover ons hotel van de afgelopen nacht, alleen op de andere oever van de Mekong.
We hadden tickets voor de public boot gekocht. Er gingen ook wat luxere boten, maar die waren veel duurder. De public boot was een grote boot waar zo'n 100 mensen op konden. De boot vulde zich met backpackers (met enorme rugzakken en hun flesje bier; het was tenslotte ook al 10 uur). De fietsen konden niet in de boot helaas en werden op het dak van de boot gelegd. De kapitein verzekerde ons dat het goed kwam.
De boottocht over de Mekong was prachtig. Maar wel een hele zit op net iets te kleine stoeltjes en ingeklemd tussen een Japanse zwijgende monnik en een oude Ier met een Zuid-Afrikaans verleden en een heel vies en slecht gebit. We vonden het heel spannend dat de fietsen op het dak van de boot lagen en bij elk geluidje zagen we in gedachten de fietsen het water in glijden. Op een gegeven moment stopte de boot, draaide en draaide. Een bootsman stond met een visnet in de aanslag klaar om iets (?) uit het water te vissen. Onze fietsen? Het bleek een enorme, witte vis te zijn. De bootsman pakte de levenloze vis uiteindelijk uit het water en de boot kon weer verder.

Pakbeng was ons eindstation. Alle andere mensen gingen na de overnachting in een guesthouse de volgende dag weer op de boot om verder te varen naar Luang Prabang, een leuk stadje waar het goed toeven was voor de backpackers. Ook wij gingen naar Luang Prabang, want ook voor fietsers was het daar goed toeven, maar wij gingen er fietsend naartoe. Een tocht van zes dagen door een stuk van Noord-Laos waar geen toeristen kwamen, waar niemand Engels sprak en waar de accommodatie overal erg eenvoudig was. Dit stuk van Laos is erg arm en dat was de eerste fietsdag ook goed zichtbaar. Bamboe huisjes, armoedig geklede mensen op blote voeten maar altijd een enthousiast "sabaidee", hallo!
We vertrokken vroeg en het was mistig en fris. Langs de kant van de weg zaten de mensen bij hun ochtendvuurtjes een ontbijtje te maken of zich te warmen. Het voelde of we door een film fietsten!

Indrukwekkend was te zien hoe de expansiedrift van China hier zichtbaar is. We hadden al verhalen gehoord over het opkopen van energiecentrales en plantages door de Chinezen. En die verhalen werden onderweg rijkelijk geïllustreerd. We kwamen langs een elektriciteitscentrale welke duidelijk van Chinezen was. Ook de iets verder gelegen dam stond vol met Chinese tekens. Bij de centrale waren woningen, barakken, gebouwd waar de Chinese werknemers verbleven. Ook de grote bananenplantages waren gemerkt met Chinese karakters. Enorme vrachtwagens met Chinese kentekens vervoerden de producten; er kwam geen Laotiaan aan te pas. Dat betekende wel dat de bananen van de lokale bevolking geen cent meer waard waren. Er was geen afzetgebied meer voor, de Chinezen bedruipen zichzelf volledig. En met de electiciteitscentrales in Chinese handen hebben de Chinezen de macht over dit deel van Laos. Gaat Noord-Laos straks ook een provincie van hebberig China worden?

Geschreven door De.Trappers