Er staan twee dagen Mysore op het programma. De stad staat op de Unesco lijst, dus er valt ongetwijfeld veel moois te bekijken.
En dat blijkt te kloppen.

Op ongeveer 15 kilometer afstand van Mysore ligt Srirangapatnam, een eiland in de Kauvery rivier. Hier staan de ruïnes van de ommuurde hoofdstad van Hyder Ali en Tipu Sultan, die van hieruit de scepter zwaaiden over een groot deel van het hedendaagse zuidelijk deel van India.
Ook van het fort is, op de gevangenis kelder na, weinig over gebleven. We rijden er alleen maar even langs.
Wat wel bewaard is gebleven is het Zomerpaleis van Tipu Sultan. Gelegen in een mooi aangelegde tuin.

Helaas ligt het ticketverkoop systeem er vandaag uit, maar via een QR code op een groot bord, kunnen we online onze tickets kopen. Echter, wij hebben geen internet; data roaming staat uit. Maar Azië zou Azië niet zijn als er geen hulp komt.
Een groep studenten meldt zich en zij gaan voor ons aan de slag op hun mobieltje. Naam, paspoortnummer en verdere gegevens van Kees worden geduldig letter voor letter gedicteerd en door de jongen op de site ingevuld. Hij betaalt de gevraagde 1000 Roepie en wij geven de jongen cash geld terug. De tickets staan nu op zijn telefoon. Maar hoe komen wij nu zonder internet aan onze tickets? Natuurlijk! AirDrop! Waar zouden we zijn zonder de internetgeneratie!
We kunnen naar binnen.

In het paleis bewonderen we de eigendommen van Tipu Sultan, zoals zijn flodderbroek en enkele schilderijen. De sultan staat zelf op een levensgroot schilderij afgebeeld. Hij heeft een vriendelijke, zachtaardige maar trieste blik.
We bekijken de prachtige fresco’s op de muren waar de geschiedenis van de sultan staat afgebeeld; oorlog en vrede. Ook hier valt op dat mens én dier (vooral de olifanten) een uiterst vriendelijke blik hebben.

Dichtbij de rivier ligt het mausoleum van Tipu Sultan. Zijn vrouw en zijn moeder liggen gezellig naast hem begraven; zijn schoonmoeder heeft echter ‘slechts’ een plekje búiten het mausoleum.
Het is weekend, en grote groepen moslims, jong en oud, komen op het paleis en het mausoleum af; blijkbaar een belangrijk deel van hun locale geschiedenis.

Lunchtijd!
Raj brengt ons naar een leuk eettentje. Een parkeerwachter doet erg zijn best om, al fluitend op zijn fluitje, klanten binnen te halen en ze een parkeerplek te wijzen. We zijn de enige gasten, maar de man, ondertussen werkeloos zittend op een stoel, blijft blazen op zijn fluit. Met dit onafgebroken fluitconcert begeleidt hij onbewust onze hele maaltijd.

De roepies raken op en we willen de meegebrachte dollars wisselen
Raj belt iemand en vijf minuten later komen twee mannen op een brommer naar onze, ondertussen langs de kant van de weg geparkeerde bus, toe.
Door de open deur wisselen de geldbiljetten van eigenaar en wordt door beide partijen secuur geteld of alles klopt.
Het lijkt wel een illegaal drugsdealtje langs de kant van de weg.
We hebben weer roepies.

Na een korte pauze in het hotel brengt Raj ons naar het Ranganathittu vogelreservaat. We huren een roeiboot met een roeier die tevens als kundige gids optreedt, en we varen het reservaat in. Wat prachtig! Er leven zo’n 100 krokodillen en diverse kolonies lepelaars, painted storks, pelikanen en nog veel meer. We zien ook kleine zwaluwen, druk bezig met het bouwen van hun bijzondere nesten en zelfs het ijsvogeltje ontbreekt niet. De dieren worden niet gevoerd; alles wat we zien is de pure natuur en elk dier moet voor zichzelf zorgen.
We genieten met volle teugen van dit uur.

Na een bezoek aan de buitenkant van het Mysuru Paleis, waar van 19-20 uur 96.000 lichtjes een sprookjesachtige sfeer creëren, gaan we de stad in voor een heerlijke thali: een platte, metalen schaal met authentieke gerechten. De bedoeling is om met de rechterhand met een stuk roti de curry op te pakken en in de mond te steken. De linkerhand wordt als onrein gezien omdat deze bij het toiletbezoek wordt gebruikt. Met rechts dus. Het gaat ons niet makkelijk af en we gebruiken ‘stiekem‘ het kleine opscheplepeltje. Zo, dat gaat beter. Het is smullen.

Minstens eenmaal moeten we het er op ons blog even over hebben. Het beheerst namelijk nogal ons dagritme: de stoelgang.
Elke ochtend informeren we bij elkaar of het is gelukt en eventueel volgt een toevoeging over hoe.
Na de vliegreis zitten we hartstikke verstopt. Maar afgelopen nacht is die verstopping opgeheven. Het is flink wennen aan het Indiase eten: very spicy en enorme porties. Vannacht was het dan zover: meerdere malen rennen naar het toilet, Enfin. Even een dagje vasten en ook dat leed is weer geleden.

Het Mysuru Palace is na de Taj Mahal het meest bezochte Koninklijke gebouw in India. Het was de zetel van Wodeyar Maharadja’s, die Mysore van 1300 tot 1950 regeerden. Het originele paleis is in 1897 grotendeels afgebrand en was in 1912 weer opgebouwd.
We hebben het paleis al aan de buitenkant bekeken met al z’n lichtjes. Nu is dan het interieur aan de beurt. We betalen 100 roepie per persoon (een euro) entree. Alle tassen worden gescand en de schoenen worden in bewaakte rekken gezet. Dan maar weer de sokken aan, die zich overigens geweldig houden. Puike kwaliteit voor onze 50 cent.
Het is druk en we laten ons meevoeren in de mensenmassa. We raken niet erg onder de indruk. Op een paar zalen na. Die zijn een foto wel waard.

We vragen Raj om ons naar de Devaraja Market te brengen.
Deze enorme en zeer levendige bazaar dateert uit het bewind van Tipu Sultan en heeft lokale handelaren die traditionele artikelen verkopen, zoals bloemenslingers, wierook, specerijen en kegelvormige stapels kumkum (gekleurd poeder dat wordt gebruikt voor bindi-stippen). Er is ook een grote groente- en fruitafdeling waar het fruit prachtig opgestapeld ligt.
Natuurlijk wil iedereen iets aan ons verkopen. Met moeite lukt het om de zeer volhardende verkopers te weren.

We hangen nog wat op de hotelkamer en nemen een plons in het zwembad op het dak van ons hotel.
We zijn klaar in Mysore. Morgen trekken we verder. Nieuwsgierig naar wat we verder gaan meemaken.

Geschreven door De.Trappers