Dag: 41
Gefietst: 1239 km


Sa Dec is een charmant stadje. Een gezellig centrum met redelijk veel eetgelegenheden. Overigens niet allemaal voor onze magen geschikt.
We vinden een tentje dat er schoon uitziet, een belangrijk criterium. Ook belangrijk is dat er een paar locals zitten. Dan is het meestal goed eten en is de omloop groot, dus vers.
We persen de billen weer in een net te klein stoeltje en schuiven zover mogelijk aan. De knieën wijd omdat ze niet onder het blikken tafeltje passen.
Een giechelende jongen met sterk geblondeerd haar brengt ons de schaal met ingrediënten voor de springrolls. Behendig vullen we met onze chopsticks de rijstvellen met groente, tofoe en rijstnoedels. We rollen ze op, dopen ze in de saus en peuzelen ze heerlijk op. Heel bedreven allemaal, vinden wij. Waarom de geblondeerde puber steeds de slappe lach krijgt als hij naar ons kijkt? Geen idee.

Sa Dec heeft twee belangrijke bezienswaardigheden: bloemen én het huis waar de beroemde Franse schrijfster Marguerite Duras is opgegroeid. In 1984 publiceerde ze de autobiografische roman L’Amant, in het Engels vertaald als The Lover, die haar puberale affaire met een Chinese man beschrijft. In 1991 regisseerde Jean-Jaques Annaut de succesvolle film The Lover. De film was een van de eerste westerse films die in Vietnam zijn opgenomen na de oorlog in Vietnam. Veel van de scènes zijn gefilmd in Sa Dec, waar een aantal originele locaties uit het leven van Marguerite Duras nog steeds bestaan. In het bijzonder het familiehuis van haar Chinese minnaar, Huynh Thuy Le (zie foto). We mogen het slechts van een afstand bekijken; er wordt geschrobd.

Sa Dec is de Flower City van de Delta; de tweede bezienswaardigheid. Zelfs vanuit Ho chi Min, toch zo’n 200 km hiervandaan, komt men naar Sa Dec om planten en bloemen te kopen.
Kilometers lang fietsen we door een Intratuin-achtige omgeving. Planten in potten zover als je kunt kijken. Thuis ben ik met geen stok naar een tuincentrum te bewegen. Hier kan ik er niet omheen en fiets ik dapper langs alle planten achter Marijke aan.
De bloemen bloeien niet. Tenminste niet zo veel of uitbundig als wij het graag gezien zouden hebben. We krijgen het advies om eind december of met Tet terug te komen. “Not available now”.

De route naar onze volgende halte, Cai Be, is grotendeels langs de belangrijke Highway naar Ho Chi Min: de 1.
Dat betekent veel vrachtwagens en spookrijdende brommers. Zeer geconcentreerd fietsen geblazen dus. Gelukkig kunnen we ook regelmatig even de Highway verlaten voor een rustiger weg. Maar nu fietsen we tegen een ander probleem aan. Vietnam is in ontwikkeling. Er worden veel huizen gebouwd. Prima natuurlijk, maar die huizen worden gewoon midden op een doorgaand weggetje neergezet. De locals gebaren ons dat we niet verder kunnen, maar dat doen ze pas als we dat zelf ook heus wel zien. Een paar kilometer terugfietsendan maar weer en de Highway weer op.

We moeten over een grote brug. Net nieuw, zo te zien. Pal naast dit enorme exemplaar wordt een tweeling broer (of zus?) gebouwd. Naast het weggedeelte is een fietspad. We hebben dat niet direct door, en de auto’s toeteren dan ook als gekken dat we van de weg af moeten. Dan zien we het: er staat zelfs een bord dat fietsers en wandelaars op de aparte strook moeten, veilig gescheiden van de weg.
We klimmen de brug op (5-6%) en laten ons daarna lekker naar beneden rollen. Totdat we aan het eind komen. Een gemeen klein hekwerkje remt ons nogal abrupt af. We kunnen er niet langs, dus tillen we de fietsen eroverheen. Laverend met het voorwiel en de trappers, passeren we het obstakel.

We drinken een ijsthee in een tentje waar vooral ca phe gedronken wordt. Een met golfplaten overkapte ruimte met een betonnen vloer en vol hangmatten. Het is de bedoeling dat je lekker even in die hangmat kunt uitrusten. Wij kiezen voor een stoel bij een tafel, want de hangmatten zien er toch niet al te fris meer uit nadat er diverse mensen in hebben liggen zweten.

De accommodatie in Cai Be is heerlijk luxe! Een vrijstaand bungalowtje met een heerlijke buitendouche en een fijn, groot terras. Elke avond om 18 uur komt de dame van housekeeping de klamboe installeren. De badkamer hangt dan nog vol met waslijnen waaraan onze druipende fietskleding hangt. Ach, ze zijn hier wel wat gewend.
Er is een fantastisch, groot, zwembad met ruim voldoende ligbedjes, pal aan de Mekong. Onweer met een hoosbui jaagt ons echter helaas het bad uit. Morgen een nieuwe poging.

Vietnam is niet echt een diervriendelijk land. Daar worden we dagelijks mee geconfronteerd. Op weg naar onze volgende locatie zien we kooien vol met kippen en eenden, wachtend op hun levenseinde op de bbq.
Een hard gemekker trekt onze aandacht: een brommer passeert ons met aan beide kanten van het stuur een tas waar de kop van een geit uitsteekt. De geiten protesteren mekkerend, terwijl hun oren wapperen in de wind. Helaas is de brommer te snel voorbij om een foto te kunnen maken.
Als we langs een markt fietsen, zien we knotsen van padden, de achterpoten met een kleurig roze lintje bij elkaar gebonden om springen te voorkomen. Een lekkernij hier.
Langs de weg liggen vaak nog spartelende vissen. Dat spartelen duurt meestal maar even. Een scherp mes maakt al snel een bloederig eind aan hun wanhopige gespartel.

Naast het dierenleed zien we gelukkig ook veel fruit. Jackfruit bijvoorbeeld. Grote, groene vruchten die enorm groot kunnen worden. De nangka of jackfruit is een tot 30 m hoge groenblijvende boom uit de moerbeifamilie. De vruchten, die aan de stam ontspringen, kunnen tot 55 kg wegen en zijn daarmee de grootste boomvruchten ter wereld.
We staan even te kijken hoe kleine keuterboeren hun opbrengst naar de tussenhandelaars brengen. Bomvolle tassen met de grote vruchten hangen aan weerszijde van de achterkant van hun scooter. De zoete geur is overal waar te nemen in de streek waar we doorheen fietsen, rondom Ben Trê. De handelaar ziet onze interesse en wil ons zo’n groot, groen ding geven. We slaan het beleefd af; 55 kilo achterop? En hoe slachten we dat ding?

We hebben ontzettend genoten van de luxe in Cai Be, dus boeken we opnieuw een luxe plek. La Villa de Coco, een homestay, tien kilometer van Ben Tre. Een heerlijke kamer met terras en een heerlijk zwembad. Er wordt voor ons elke avond heerlijk gekookt.
De homestay verzorgt een excursie naar een kokos snoepfabriekje. Maar wij hebben onze fiets bij ons, en doen het uitstapje zelf. We fietsen langs de Mekong en bezoeken twee Candy factory’s: de eerste waar suiker verwerkt wordt in de snoepjes, de tweede, waar geen suiker wordt toegevoegd. In het eerste fabriekje, de drukste, komt tegelijkertijd met ons, een groep Nederlanders. Alsof Marijke en ik het afgesproken hebben, zeggen we niets. Vooral niet laten merken dat we Nederlands zijn.
De groep graait de gratis aangeboden snoepjes en zelfs graaien een paar landgenoten snoepjes van de werktafel van de inpakkers. Soms schamen we ons voor onze medelanders. Zo ook nu.

Op de terugweg naar onze homestay ontdekken we een grote hal waar zo’n 15 vrouwen kleine stukjes vis uit elkaar trekken en op grote ingeraamde stukken gaas leggen, keurig gesorteerd en zoveel mogelijk vis op een raamwerk. De raamwerken worden buiten in de zon gelegd om de vis te laten drogen. Volgens ons raken deze vrouwen nooit meer de sterke visgeur kwijt.

We vinden de mensen hier in ZO-Azië vaak irritant hard praten. Nu lezen we, heel toevallig, op Nu.nl dat er een nieuw taalonderzoek is geweest naar dat harde praten. Hoe warmer de temperatuur, hoe harder mensen praten. De lucht in de omgeving bepaalt hoe ver een stem komt. In de warme lucht gaat het geluid een stuk minder ver dan in de koude lucht, dus moet er harder worden gepraat. Ook weer verklaard. Nu nog graag een onderzoek naar het harde vals zingen bij de zeer veel voorkomende karaoke!

Geschreven door De.Trappers