Dag: 47
Gefietst: 1884 km

We fietsen weer verder in noordelijke richting. Gelukkig is de wind even gaan liggen en is er ‘s morgens regelmatig wat bewolking zodat we in redelijk fris weer kunnen starten. Regelmatig moeten we een stukje AH1 fietsen; we komen er niet onderuit. Maar als er een weg zichtbaar wordt op onze digitale kaarten verlaten we de hectische, lawaaierige weg direct. Zo komen we op een schiereilandje richting Nha Trang.
In de verte zien we een oud gebouw. Een koloniaal gebouw met prachtige arcades. Het moet een soort kerk geweest zijn. We stappen af en ik steek de weg over om een foto van wat dichterbij te maken. Maar dan word ik onmiddellijk gemaand een stap terug te doen. Een slagboom en twee bewakers. Verder rondom het gebouw prikkeldraad. Ik kan onmogelijk dichterbij komen. Ik gebaar dat ik een foto wil maken. Dat mag. Maar wel vanaf de plaats waar ik nu sta, minstens zo’n 100 meter van het gebouw af. Ik krijg geen antwoorden op mijn vragen ondanks Google Translate en laat het er maar bij.
Mysterieus allemaal.
In het resort hebben we WiFi en na geduldig googelen vinden we uiteindelijk iets over het gebouw. Het heet Đan Viện Citeaux en is gebouwd in 1934. Aan de buitenkant is het duidelijk een koloniaal Frans klooster. Er gaan verhalen dat het gebouw vol geesten zit uit die tijd, 100 jaar geleden. En die verhalen houden de bijgelovige Vietnamezen ver uit de buurt van dit gebouw. In de jaren ‘70 kwam het gebouw in handen van het communistische leger. Tien jaar geleden is het gebouw verboden terrein geworden. Er staan nu borden met “pas op: mijnen”. Volgens een bewaker wordt het gerestaureerd. Maar ik geloof dat niet zo. Waarschijnlijk is het nu nog steeds in handen van het communistische leger, maar ik kan nergens duidelijkheid vinden.
We hebben een korte etappe en om niet al te vroeg bij onze slaapplek aan te komen slaan we even rechtsaf om op een trap aan het strand een boterhammetje te eten. We zijn omringd door enorme veel-sterren resorts; klaar of in aanbouw. Een enkele Russisch toerist wandelt wat over het strand. Iets anders valt hier niet te toen.
Tomh komt naast ons zitten. Hij is 27 jaar en engineerder. Hij spreekt een paar woordjes Engels en bevestigt ons vermoeden dat hier alleen Russen komen. Russen die soms in hun blootje over het strand lopen. Hij giechelt wat en voegt eraan toe dat dat heel natuurlijk is. Op hetzelfde moment loopt een Russisch stelletje over het strand; de vrouw in haar blootje.
De enorme vuilnisbelten die nu nog op het strand liggen worden wel opgeruimd als alle bouw klaar is, vertelt hij overtuigend. We willen hem graag geloven.
Zijn pauze zit erop. Hij staat op en stapt op zijn brommer. Maar het blijkt de verkeerde brommer te zijn; zijn brommer staat wat verder weg. Oeps, toch even wennen aan de blote toeristen, Tomh?

Als we de volgende ochtend wegrijden stoppen we ook direct weer. Een jonge man is bezig inktvissen aan een hek te hangen in zijn tuin. Het hek staat op een kiertje en ik piep naar binnen. “Oké?” vraag ik terwijl ik mijn smartphone laat zien en het maken van een foto uitbeeld. Hij kijkt me aan met een blik van ‘Mens, doe wat je niet laten kunt’, hetgeen ik maar voor een ja aanneem. Een mooi gezicht, al die vers gevangen inktvissen aan een hek van kippengaas.

We fietsen vandaag strak langs zee. En het is prachtig. We fietsen door de stad Nah Trang, een grote badplaats vol hoogbouw en hotels voor ieders portemonnee. Een mooi breed strand aan een drukke boulevard waar, over een vierbaansweg, bussen vol Russen de hotels en stranden bevoorraden. We worden ingehaald door een vrouw met een fiets, volgepakt met wierook. Ze lacht ons guitig toe. Een mooi plaatje in het moderne Nha Trang.
We kiezen voor een omweg om niet al te lang op de AH1 te hoeven fietsen. Een mooie weg langs zee met een aantal klimmetjes. Het klimmen gaat ons verbazingwekkend goed af. Niks mis met de klimconditie. Fijn.

We rijden door een heel authentiek vissersdorp. De tegenstelling met Nha Trang is pijnlijk duidelijk te zien. Krotten en oude mannen in lompen die lege blikjes en plastic flessen verzamelen. Gelukkig ligt er veel afval, dus de mannen vinden vandaag vast wel genoeg om een maaltijd te kunnen kopen.
Langs de kant ligt een enorme berg lege oesterschelpen. Daarnaast hangen grote plastic zakken met een bruine vloeistof te borrelen. We hebben geen idee wat we zien. Vreemd.
In het dorp zien we vissers die enorme vissen aan de man proberen te brengen. Wat een kanjers! De stank in het dorp is bijna ondraaglijk: vis en rottend afval. Maar de plaatjes zijn zo mooi dat we dapper door de mond ademen en onze foto’s nemen.

Wat betreft de vuilnis is er in Vietnam nog veel werk aan de winkel. Alles wordt overal neergefl....... Vietnamezen eten veel vlees en vis en hebben dus ook veel vlees- en visafval. Dat verdwijnt in een plastic zak die ergens wordt neergegooid. Denk daar een lekker zonnetje bij die een omgevingstemperatuur van ruim 30 graden creëert, een paar honden die de zakken openscheuren en na een paar dagen is de geur drastisch verpest. Ook de afhaalvietnamees is hier populair. Een schepje van het een en ander in een tempex bakje, snel achterop de brommer even leegeten en hupsakee, weg met het tempexbakje. De stranden liggen er vol mee. Natuurlijk moet er ook gedronken worden. Frisdranken in plastic zakjes met plastic rietjes.
Er wordt veel gerookt in Vietnam. De wegen liggen dan ook bezaaid met lege sigarettenpakjes.

Het is bijna TET. TET, afgekort van TET Nguyen Dan luidt het begin van de lente in en valt meestal ergens eind januari, begin februari. De exacte data verschillen elk jaar omdat de Vietnamezen de maankalender volgen. Dit jaar valt TET op zaterdag 25 januari.
Het is een tijd om oude zorgen te vergeten, samenzijn met familie, offers brengen en nieuwe energie opdoen voor het aankomende jaar. Het hele land is in beweging omdat veel mensen in de steden werken en terugkeren naar het ouderlijk huis in de provincies. Hier horen ook felgeel gekleurde chrysanten bij. Overal worden enorme potten met deze bloemen verkocht en op de weg zien we steeds vrachtwagens volgeladen met chrysanten rijden. Brommers hebben een grote pot achterop gebonden en nemen zo een bloemetje mee naar huis. De meest armoedige krotten hebben een pot met de vrolijke chrysanten voor hun deur staan. Huizen worden opgeruimd, een soort grote voorjaarsschoonmaak. Ik hoop dat ze de stranden niet vergeten.

We vertrekken vroeg om naar Tuy Hòa te fietsen. Er staan ons 80 km klimmen en dalen te wachten. Maar de wind speelt vandaag niet echt een belangrijke rol. We fietsen eerst over de dagelijkse markt. Dat is altijd een gekkenhuis! Eenden hangen in plastic zakjes aan sturen te bungelen, (de kop steekt aan de bovenkant uit het zakje) en kijken kwakend van verontwaardiging om zich heen. Ze hebben geen idee wat ze overkomt. Aan datzelfde stuur hangt een zakje verse kruiden.
Een oude vrouw bedelt bij ons, rijke blanken. Ze wijst op haar rijsthoed die er versleten uitziet. Ik begrijp dat ze hard aan een nieuwe toe is en we doneren een kleinigheidje. Een stralende lach is onze beloning.

De etappe van Van Gia naar Tuy Hòa gaat eerst 10 km over weg 1. Maar dan wordt weg 1 een echte Express Road en daar mogen fietsers en brommers niet komen. De 1 gaat door een tunnel; wij mogen de bergachtige kustweg fietsen, samen met tientallen brommertjes met koffers achterop. Jongens die ver van hun hometown werken en nu, met TET naar het ouderlijk huis gaan om een weekje vakantie te vieren.
De kustweg is overweldigend mooi; misschien wel de allermooiste weg langs zee ie we ooit hebben gefietst! Rotspartijen, een azuurblauwe zee en spierwitte schuimkoppen benemen ons de adem. Zo mooi!
We klimmen en dalen en genieten enorm van deze prachtige tocht!

We mopperen regelmatig op de herrie en het idiote gedrag van de verkeersdeelnemers. We krijgen schoon genoeg van het “Hello” waarna we standaard keihard worden uitgelachen. We krijgen genoeg van de verwende kinderen die de hele dag lopen te gillen en te schreeuwen en steeds maar weer hun zin krijgen. We krijgen genoeg van het maar niet volwassen willen worden van veel jonge vrouwen. Mickey Mousehelmen, beertjessloffen en een kinderlijk zeurderig stemmetje. We krijgen genoeg van het jagen op een ontbijtje waarop we de hele dag kunnen fietsen. (Alhoewel we nu de banh mi hebben ontdekt: een pittig belegde pistolet. Heerlijk!) Van de stank overal, van de harde bedden, van de weigerende pinautomaten, van de vlooien van de honden die jeukende bultjes op onze ondernemen veroorzaken.
Maar de glimlach van de vrouw die nu waarschijnlijk met haar nieuwe rijsthoed loopt te pronken en de prachtige etappe van vandaag maken weer dat we ons realiseren dat we toch wel weer een prachtige reis maken en volop overal van genieten!Ondanks alle vreemde zaken in Vietnam.

Geschreven door De.Trappers