Dag 282
Gefietst: 10.084 km


Coast to Coast was de naam van onze volgende etappe. Van de westkust naar de oostkust van Maleisië. Oftewel van Georgetown, Penang naar Kota Bharu. Een tocht van bijna 600 km over een bergkam.
Na ons vroege, traditionele ontbijt, een bruine boterham met crunchy pindakaas en één met Nutella, weggespoeld met een beker Nescafé, stapten we weer op onze fietsen. Op weg naar de veerboot om op het vasteland te starten met de route. Een kaartje kopen was niet nodig. Iedereen mocht gratis het eiland verlaten blijkbaar.
Op het vasteland van Maleisië ervoeren we de enorme moslimpopulatie van het land. We zagen veel moskeeën en alle vrouwen droegen hoofddoeken. Ook hele jonge meisjes droegen een hoofddoek. We begrepen niet goed wat de reden is. Er is immers nog geen sprake van "mannelijk bezit". Het zag er een beetje sneu uit, zo'n dreumes met een hoofddoek.
We hadden via Booking.com het SP Central Hotel geboekt in het stadje Sungai Petani.
In het centrum, zoals de naam van het hotel al zegt. Met de coördinaten in de Garmin, Maps Me op de telefoon én een kaartje van Booking moest het toch lukken om het hotel te vinden. Nou, niet dus. We fietsten rondjes in het centrum en na diverse keren gevraagd te hebben en een uur later zagen we een bord met de naamsaanduiding van het gezochte hotel. Pffff eindelijk! We parkeerden de fietsen en liepen met onze verhitte koppen naar de balie om in te checken.
"Hallo, we hebben een kamer geboekt via Booking". In de "lobby" waren veel groepjes jonge mensen met een laptop in de weer. Op het moment dat wij binnenkwamen werd het muisstil en keek iedereen naar ons. Het voelde ietwat ongemakkelijk. Maar men ziet ons wel vaker aan voor aliens. Ik herhaalde nog maar eens dat we via Booking.com een kamer hadden geboekt. Er werd gegniffeld om ons heen. "But this is a college." We waren de hal van een opleidingsinstituut ingelopen. Het hotel lag aan de andere zijde van het blok, een verdieping hoger. Nog roder en warmer vluchtten we naar buiten, nagekeken door wel twintig giechelende pubers, en vonden daar eindelijk de ingang van ons hotel.
In de lobby werden we allerhartelijkst ontvangen door een jongeman van een jaar of 25. We schatten 180 kilo zwaar en een enorme nicht. Eén bonk vriendelijkheid.
Toen we naar buiten gingen om het stadje te verkennen, kwamen we langs de ramen van het "college". Zeker twintig paar ogen volgden ons met een brede grijns en zwaaiden ons allerhartelijkst na.
Het was weer de hoogste tijd voor een knipbeurt, dus stapten we een kapsalon binnen waarvan Marijke vond dat de kapper er modern en professioneel uitzag. Helaas was hij ook eigenwijs en negeerde Marijke haar aanwijzingen totaal. Gevolg: links langer dan rechts en een kalend achterhoofd. Ondertussen heb ik het lengteverschil al wat gecorrigeerd; de achterkant heeft wat meer tijd nodig.
Bij het hotel was een vriendelijke nachtwaker. Een eenvoudig geklede man wat ons deed vermoeden dat hij het niet breed heeft. Op de avondmarkt had hij wat gemarineerde stukken vis, geroosterd in bananenblad gekocht. Toen wij hem groetten stond hij erop dat wij ieder zo'n stuk zouden eten. Uiteraard sloegen wij dit af, de man had al zo weinig en dan zouden wij dat ook nog gaan opeten. Maar hij stond er op en zo aten wij waarschijnlijk zijn avondmaal op.

De volgende dag fietsten we naar een stadje vlak aan de Thaise grens, Penkalan Hulu. Een pittige tocht. Het was erg warm en bij een temperatuur van 48 graden klommen we 6 km omhoog met een stijgingspercentage van 8%. Er stonden hier en daar wat magere boompjes langs de kant die een klein plekje schaduw gaven. Op die plekken stopten we even om ons waterpeil aan te vullen. Het was na zo'n stop een hele toer om weer op de fiets te komen. Passerende auto's toeterden en staken een opgestoken duim door het raampje. Dat gaf toch weer moed om verder te klimmen. Maar zwaar was het.
In Penkalan Hulu woonden veel Chinezen en er waren dan ook vooral Chinese restaurantjes. De menukaarten waren ook Chinees en de mensen spraken geen woord Engels. Lastig dus weer met eten bestellen. We gingen voor zekerheid en kozen nasi goreng, gebakken rijst, met stukjes kip. Wat heel erg fijn was in Chinese dorpen: bier! In de moslimgebieden was geen drup alcohol te krijgen. Nee, we zijn niet verslaafd maar het was bijzonder om te ervaren hoe een mens naar alcohol kan verlangen als het niet verkrijgbaar is! Bij de Chinees dus wel en zo genoten we weer eens van een heerlijk koud biertje bij onze nasi.
De volgende dag In de stad Gerik hadden we een zeer eenvoudig hotelletje en sliepen we weer eens in onze eigen lakenzak.
Op naar Pulau Banding, een eiland en slechts 42 km fietsen. Een mooie etappe langs palmolieplantages en jungle. En we hadden tijd genoeg om elke boom goed te bekijken want het was weer flink klimmen vandaag. We moesten 16,5 km lang klimmen. Met de zware klim van de vorige etappe nog in de benen zwoegden we naar boven. Eigenlijk ging het best goed en we waren trots op onszelf toen we boven waren. Een afdaling van 8 km bracht ons bij het Royal Belum Rainforest Resort, gelegen op een eiland dat begroeid is met jungle en waar wilde olifanten, tijgers en tapirs leven. Uiteraard kon er een excursie geboekt worden, maar dat hebben wij niet gedaan. Wij kozen er voor om de middag in de infinitypool door te brengen. Het hotel lag zeer eenzaam en we waren dan ook op het restaurant van het hotel aangewezen om te eten, helaas. Een muizenhapje gebakken rijst. Met knorrende maag gingen we slapen.
De volgende dag zou het klimmen nog veel heftiger worden! Een lange klim van 35 km, regelmatig behoorlijk steil. Daarna nog 55 km behoorlijk heuvelachtig. We zagen het niet zitten en regelden in het hotel een pick-up. De man die bij het ontbijt de eitjes bakte bracht ons met zijn pick-up naar de top van de berg, bij een bidplaats voor moslims die onderweg zijn. We maakten nog een klein ommetje door een dorpje, Kampung Chuweh waar Orang Asli woonden. Mensen die leven van de veeteelt en de landbouw. Zij worden gesponsord door het hotel. Als tegenprestatie mogen toeristen het dorp bezoeken en foto's maken, een onderdeel van elk excursiepakket. Het gaf ons een naar gevoel om mensen te bekijken die met hun dagelijkse bezigheden bezig zijn. De mensen reageerden verlegen en hadden er ook niet echt zin in. We spoorden onze chauffeur aan om maar weer gauw verder te rijden.
Weer op de fiets ging het voornamelijk dalend richting het plaatsje Jeli. Tenminste, dat stond in ons boekje. Maar de laatste kilometers waren zeer heuvelachtig. Weer een pittige dag dus. In Jeli was helemaal niks toen we aankwamen. Naast het hotelletje (weer erg basic) was een restaurantje, maar gesloten. Aan de overkant bleek een kleine supermarkt waar we een rolletje koekjes en een nieuwe voorraad water konden kopen.
Op onze kamer hebben we wat zitten lezen. Ineens zagen we activiteit aan de overkant. Uit zeer oude verroeste auto's kwamen partytenten die opgezet werden, barbecues, marktkraampjes, pannen en zakken. Er werd een ware foodmarket opgebouwd. Studenten van de nabijgelegen universiteit kwamen massaal op de markt af en kochten hun avondeten dat ze in plastic zakjes meenamen naar de campus om daar op te gaan eten. Ook de drankjes met een rietje gingen in een plastic zakje mee. Wij kozen toch maar voor het buurrestaurant dat ondertussen geopend was. Leek ons gezonder dan al die luxe en gefrituurde vette snacks op de markt.
Op naar Tanah Merah. Opnieuw een heuvelachtige route. We kozen voor een wat luxer hotel. Hadden we verdiend vonden we. Bij de balie bleek de inloopprijs veel hoger te liggen dan de online prijs. We vroegen dus de wificode en boekten onze kamer online in de lobby. Zo, 8 euro verdiend! Een tweepersoonskamer inclusief ontbijt.........voor één persoon! Maar we waren met twee personen. Tja, dan moesten we er maar een ontbijtje bijkopen (€ 1,70). We gaven nog de tip om de kamerprijzen iets te verhogen en gewoon twee ontbijtcoupons te geven, maar een schaapachtig lachje maakte al gauw dat we het geven van goede adviezen maar verder achterwege lieten.
Daar kwam bij dat we deze mensen te vriend moesten houden want hier zouden we over een weekje nog een keer terugkomen als we richting het zuiden zouden gaan fietsen.
We waren klimmoe. De afgelopen etappes hadden we als heel zwaar ervaren. Wat waren we dan ook blij dat de laatste etappe van deze route geheel vlak was! Het einddoel voor deze tocht was Kota Bharu, een grote stad die bekend staat als een moslimstad waar het geloof streng wordt nageleefd.
Onderweg kwamen we langs een Thaise Boeddhistische tempel. We gingen even een kijkje nemen bij de grote liggende Boeddha. Vreemd om hier een groepje vrouwen met hoofddoeken rond te zien lopen. Op het tempelterrein waren wat eetgelegenheden en we besloten hier te lunchen. Raar om te ervaren dat de sfeer toch wat vrijer voelde hier.
En toen was het zover: de mijlpaal waar we al een paar dagen naar uitkeken! We bereikten de 10.000 km! Natuurlijk moesten we dit moment vastleggen. In een rustig zijstraatje parkeerden we onze fietsen en legden het getal 10.000 met steentjes op het asfalt. Klik, een foto en het moment was vereeuwigd. Het zou Azië niet zijn als er niet direct een paar mensen om ons heen kwamen staan en honderduit vroegen wat we aan het doen waren. Ook zij namen de nodige foto's van ons stenen monumentje en wij moesten met oma en moeder op de foto. De overbuurvrouw plukte wat vruchtjes voor ons uit een boom en we moesten ons e-mailadres achterlaten. Het was een mooi feestje.
Op onze hele route hebben we duizenden vlaggetjes gezien van de drie belangrijkste politieke partijen. Op woensdag 9 mei waren er verkiezingen in Maleisië. Het ging tussen de zittende regeringspartij (weegschaal), de conservatieve moslimpartij (groen met witte stip) en de sociaal democratische oppositiepartij (twee halve manen, lichtblauw). De hoeveelheid vlaggen van een partij die in een dorp of stad waren opgehangen gaven een indicatie van de politieke voorkeur in die plaats. Overal waren tenten waar politieke campagnevergaderingen werden gehouden. Je voelde de spanning in elke plaats. Wij vroegen regelmatig aan mensen hoe de verkiezingen zouden moeten verlopen en de meeste mensen wilden veranderingen. De huidige regeringspartij is enorm corrupt. De premier werd ervan verdacht miljarden achterover gedrukt te hebben. De oppositiepartij werd geleid door een charismatische man van 92 jaar, voormalig premier van de zittende partij. Hij had een andere politicus, een tegenstander, op laten sluiten wegens o.a. homoseksualiteit. Beiden hadden nu de de strijdbijl begraven om als oppositiepartij de sprong naar het parlement te kunnen maken. Na negen jaar vast te hebben gezeten, riep de oppositiekandidaat vanuit de gevangenis op om op zijn partij te stemmen. Als die partij zou winnen, dan kwam hij vrij en mocht hij zelfs premier worden! De derde partij bestond uit conservatieve moslims. De kans dat zij zouden winnen werd niet erg hoog ingeschat. Veel mensen hoopten dat de oppositie zou winnen want dan waren veranderingen en verbeteringen waarschijnlijk gegarandeerd.
(De volgende morgen bleek de oppositie inderdaad gewonnen te hebben. De oude man gaf iedereen direct twee vrije dagen om dit te vieren. En nu maar hopen dat de oppositie alle mooie beloftes gaat waarmaken).
Toen we Kota Bharu binnen fietsten was het enorm druk. Vanuit het hele land en vanuit Singapore kwamen de mensen naar hun hometown om te stemmen. Van mensen die gestemd hadden werd de wijsvinger in een pot inkt gedoopt zodat ze niet twee keer konden gaan stemmen. Ik betrapte mezelf erop dat ik woensdag de hele dag naar vingers heb lopen kijken.
We waren gewaarschuwd dat de verkiezingen veel onrust in de stad zou kunnen geven. We kozen er dus maar voor om niet in de stad te gaan overnachten maar in een, door Nederlanders gerund resort, net buiten de stad. Hiervandaan hebben we nog een leuke tocht gemaakt die de kampongroute werd genoemd. We fietsten door een rivierdelta met authentieke dorpen waar de vrouwen batikdoeken maakten en waar iedereen ons nariep en welkom heette.
Het was weer tijd om verder te gaan. We zouden nog mooie dingen zien en beleven. Nog zes weken. Nog zes weken heerlijke vrijheid in een prachtig land.

Geschreven door De.Trappers