We zijn een kleine week in Tamil Nadu. Het is een arme provincie. Hoe verder we op het platteland komen, hoe armer het wordt. De landbouwarbeiders wonen regelmatig in kleine huizen van leem met rieten daken of in stenen huisjes zonder stromend water. We zien mensen met emmers naar watercontainers of naar putten lopen.
Midden in deze armoede gaat de ontwikkeling door. Overal wordt het land doorsneden om de wegen te verbreden tot vierbaanswegen. Hierbij worden de dorpen opgedeeld en de delen van de huizen die in de weg staan afgezaagd. We schreven hier al eerder over. In dit arme stuk is het nog veel ellendiger voor de mensen omdat ze alleen maar nadelen lijken te ondervinden van de weg; ze hebben zelf geen auto’s en kunnen hun familie en buren aan de overkant nauwelijks meer bezoeken. Daarvoor moeten ze kilometers verder naar een fly-over lopen of fietsen. Het schrijnende is, dat de stukken vierbaansweg waarover we rijden bijna leeg is.

Tamil Nadu omsluit het unieterritorium Puducherry. Dit is een stadstaat van een kleine 20 km2 die tot 1954 in Franse handen is geweest. Het is alsof we een ander land binnengereden zijn. De huizen zijn groter en alles is beter verzorgd. We zien meer scholen, ziekenhuizen en luxere winkels, waaronder grote zaken die alcohol verkopen.
De stad, die voorheen Pondicherry heette, heeft een klein centrum met nog wat koloniale huizen en Franse straatnamen.
Het is zondag en er flaneren veel Indiase toeristen door de lommerrijke straten en langs de boulevard. Ook zijn hier weer wat westerse toeristen te zien. We logeren in Villa Helena, een koloniaal gebouw in handen van een Française. Het lijkt luxe, maar de kamers zijn basic.
We verblijven maar één nacht in deze stad, voor ons genoeg.

Op weg naar Mamallapuram bezoeken we de beroemde ashram van Auroville. Dit is een spirituele gemeenschap waar zo’n veertig verschillende nationaliteiten leven en werken. Afkomst of geloof speelt geen rol. Sleutelwoorden: peace, relax, calm, power of soul, meditation. Een Franse ‘mother’ is de oprichter. We zien veel witte mensen in flodderbroeken op brommers rondrijden. De café’s en restaurants zijn gericht op de westerlingen die graag een café latte met havermelk drinken en een vegan pizza eten. We bekijken de Matrimandir (het centrale deel) van de buitenkant. Het is een grote goudkleurige bol die ons nog het meeste aan een een ruimteschip doet denken.

Na een tijdje rijden we het terrein op van Mahabs Hotel in Mamallapuram. Het geheel ziet er nogal shabby uit. De manager is een irritante man. Naar eigen zeggen: ongetrouwd om ‘s avonds lekker aan de boemel te kunnen gaan.
We lopen achter de kofferdragers aan over een onverzorgd terrein. Het zwembad heeft groene lagen alg op de bodem, de ligbedden zijn vies en liggen vol bladeren. In de gang stinkt het naar urine en naar natte dweil. We komen drie hoog terecht, waar een matras tegen de muur staat. Een oude afgetrapte deur leidt naar onze kamer. Het ziet er niet uit. We hoeven alle vier niet na te denken. Hier blijven we niet!
Het is de afsluiting van onze reis en we willen drie leuke dagen. We slaan driftig aan het zoeken op Booking en vinden een mooi alternatief aan het strand.
We sjouwen onze koffers naar beneden, waar de manager wanhopig probeert om ons nog een betere kamer aan te smeren. Raj loopt al in vrijetijdskleding, maar ziet meteen wat er aan de hand is en rijdt de bus voor. We vertrekken en rijden naar een fijn hotel, waar we een kamer met een groot balkon mét zeezicht krijgen, pal aan het strand. Heerlijk schoon, prachtig zwembad en een goed restaurant. We laten de reisorganisatie weten wat er aan de hand is. Zij pakken het goed op en zullen nog contact opnemen. Maar onze vakantie zal goed afgesloten worden!

We beginnen ‘s morgens met een begeleide fietstocht. Uit een rijtje fietsen van waarschijnlijk Chinese makelij, krijgen we van onze gids een fiets toegewezen. Elly heeft een fiets van redelijk formaat, maar haar stuur vertoont kuren en er zit een slag in het wiel. Kees komt met zijn knieën boven het stuur uit en Cornemieke en ik krijgen een kinderfiets. Bij geen van allen werken de remmen goed, maar ik kan de fiets tot stilstand krijgen door met de voeten af te remmen.
De gids loodst ons langs de bezienswaardigheden van Mamallapuram. Allereerst langs een rots waaruit allerlei figuren gehakt zijn, als deel van een tempelcomplex. Mooi is de kat, die rechtop in een yogahouding staat. Zij heeft de muizen verteld dat ze verlicht is en dat ze vegetarisch is gaan eten. Ze zal de muizen beschermen. De muizen geloven haar en worden allemaal opgegeten. Hadden ze maar niet zo dom moeten zijn.
Bijzonder is de ‘Krishna’s butter ball’. Krishna hield als kind veel van boterballen en heeft er een uit de lucht laten vallen. Zo ligt er nu een enorme ronde rots van 250 ton die op een mysterieuze wijze op een helling tot stilstand is gekomen en daar al meer dan 1200 jaar ligt, ondanks cyclonen, aardbevingen en de Tsunami. Of Krishna nu zo groot was of dat de boterbal op wonderlijke wijze aangegroeid is, is weer een van de raadselen van het hindoeïsme. We klimmen de gladde rots op voor wat foto’s en gaan op onze billen weer naar beneden.
We kijken bij de visverkoop, waar marktvrouwen volgens een veilingsysteem vis inslaan, die ze later op de markt verkopen. Een emmer vis kost tussen de 14 en 20 euro. Voor hier een heleboel geld.
Op het strand kijken we bij de vissers, die druk bezig zijn met de netten. We lopen een rondje door het vissersdorp. Bij de Tsunami zijn de huizen in dit dorp onbewoonbaar geworden. De mensen zijn weggetrokken, maar zijn inmiddels weer teruggekomen. De visvangst is tenslotte hun broodwinning.
We doen nog een paar mooie tempels aan en krijgen een lunch toe.
Een hartstikke leuke tour vandaag!

Vanmiddag zwemmen we in het lauwe water van de Golf van Bengalen.
Nog één dag hier luieren en dan rijden we naar Chennai voor onze laatste overnachting.
Het personeel van dit hotel is fantastisch en zelfs op het strand is de service top.
Een mooiere afsluiting hadden we niet kunnen bedenken.
Wanneer we na het strand nog even het zwembad induiken, zien we een hele groep mensen die onder begeleiding van een Indiër de opdracht krijgen om na een seintje het hoofd zo lang mogelijk onder water te houden. Een vreemd gezicht! Elly vraagt aan de assistente, of hier oefeningen in ‘suïcide’ gehouden worden. Maar nee, deze mensen doen aan ‘balancing’. Het blijkt een groep Russen te zijn die hier in balans proberen te komen. ‘s Avonds plunderen ze volkomen in balans het buffet leeg.

Geschreven door De.Trappers