Dag: 20
Gefietst: 556 km
Hoogtemeters: 6315 meter

De route vanuit Cáceres naar Cañaveral, onze volgende pleisterplaats, is slechts 43 km lang. We fietsen over de hoogvlakte van de Extramadura en vangen alle wind die er is. Tegen natuurlijk. De wind is ijzig koud en vest en regenjack blijven aan, ondanks een uitbundig zonnetje.
We zoeken wat beschutting en zetten onze stoeltjes neer. Even pauze met koffie en een boterhammetje.
Een boer komt het pad oprijden, keert en rijdt weer terug. Naast ons gaat z’n raam open en hij vertelt vol enthousiasme dat hij even naar de “vaca bebé” gaat kijken. Hij trekt een heel blij gezicht en geeft met zijn handen een formaat aan. Ineens snappen we het: een baby koe! Na een kwartiertje komt hij tevreden teruglopen uit het weiland; alles is goed. En weg rijdt hij weer. We worden er blij van.

We passeren geen enkel dorp, café of wat dan ook. Wel een groot meer, met een “als in Avignon” ogende brug.
De weg is populair bij motorrijders. Tientallen rijden knetterend langs.
Maar in Cañaveral heerst serene rust. We overnachten in een hostel annex Albergue in een eigen mini huisje. Met alles erop en eraan. Toch wat comfortabeler dan op een slaapzaal in een stapelbed.

In Plasencia lezen we dat de Paus is overleden. Katholiek Spanje rouwt; er wordt devoot gebeden in de kerk en op een etalageruit zien we een foto van de paus met een zwart strikje. De semana santa krijgt hierdoor een turbulent vervolg. Vijf Spaanse kardinalen worden genoemd als mogelijke opvolger van de paus. Dan zou Spanje na bijna drie eeuwen weer een Spaanse paus leveren. De Nederlandse kardinaal Eijk is ook bij het conclaaf aanwezig, maar is geen topfavoriet om Franciscus op te volgen. We zullen moeten wachten op de witte rook.

De route naar Bejar gaat sinds kort over een oude spoorlijn: de Via Verde de la Plata. Heerlijk zonder auto’s, maar soms wel vlak langs de snelweg. Het landschap is prachtig! Snel stromende watertjes, besneeuwde bergtoppen en zowaar een schildpad midden op het fietspad. Waarschijnlijk de Moorse Beekschildpad, blijkt na overleg met een deskundige. We zetten het dier voorzichtig naast het fietspad om een ernstige aanrijding te voorkomen.
De route is pittig; het is bijna 40 km lang een stijging van ca. 2% over een gravelpad. Door de hevige regen van de afgelopen dagen zijn er verraderlijk gladde blubber stukken en moeten we soms door flinke plassen. Maar op een enkele mountainbiker na, helemaal niemand!
De bermen staan vol bloemen: klaprozen, kuiflavendel, wilde blauwe lupine en paars bloeiende distels! Prachtig! De vele paddenpoelen zijn buiten hun oevers getreden en de padden en/of kikkers hebben een paradijs op aarde, hetgeen ze ook luid laten horen.

In Hervás kamperen we voor de eerste keer. De tent staat snel en onze nieuwe luchtbedjes zijn snel opgepompt met de ingebouwde voetpomp. We doen een wasje, drinken een rosétje en warmen een diepvriesmaaltijd op in onze nieuw pannen met een spiritusbrander én anti- aanbak!
De nacht is ijskoud! Zo’n 6 graden! Dus extra kleding aan. Over de nachtkleding trekken we onze thermobroek aan, ons fleecevest en Marijke trekt ook nog haar donsjasje aan.
Maar het is een schitterende dag geworden: volop zon en een staalblauwe lucht!
We fietsen weer de Via Verde de la Plata. Aan het eind ligt het stadje Bejar, bovenop een berg. De Wahoo begint te piepen dat er een fikse klim aankomt, maar wij weten wat de Wahoo niet weet: er is een tunnel onder het stadje door! Fluitend fietsen we naar het eind van de Via Verde.
Het is heerlijk om weer op glad asfalt te fietsen. Maar er komen nog wel een paar flinke klimmetjes aan. Voor alle zekerheid maar even de accu’s opladen en meteen maar een huisgemaakt stuk tortilla bij de koffie.
We fietsen door een prachtig landschap. Besneeuwde bergtoppen tegen de staalblauwe lucht. Zo mooi!
Vlak voor Los Santos, onze bestemming van vandaag, fietsen we door een gebied vol enorme rotsblokken, verspreid door de weilanden. Los Santos is dé granietplaats van de streek. Op diverse plaatsen wordt graniet gewonnen. In het landschap staan zelfs kunstwerken van graniet. En dan te bedenken dat Los Santos echt een piepklein dorp is met een kleine Spar en een plaatselijk tapasbarretje. Na wat gegoogel kom ik er achter dat je in Nederland Black Santos graniet kunt bestellen.
In Aragón en Castilla y León is het een feestdag vandaag: San Jorge. De dag van Boeken en Rozen. Voor ons de dag van geen boodschappen kunnen doen. Enfin, de lokale tapasbar is gezellig en de tapas lekker. De buik vol tapas en ieder twee glazen goede witte wijn. We rekenen €13,70 af. Kom daar in Nederland maar eens om.

Salamanca. We zien de stad zo’n 20 km van tevoren al liggen in al z’n glorie. De kathedraal torent trots boven de stad uit.
We settelen ons op camping Don Quichot. We begrijpen niet waarom de camping hier deze naam draagt. Hij hoort toch in La Mancha thuis? Enfin, een prima camping en we installeren ons voor twee nachten.

Met de bus reizen we naar de stad en bewonderen de hoogtepunten. Een prachtig Plaza Major, de Universiteit en de Kathedraal. Prachtige bouwwerken met zeer verfijnde, gedetailleerde beeldhouwwerken aan de buitenkant! Hoe kregen ze het toch voor elkaar in de 12e eeuw.

De nacht is weer ijskoud: slechts 6 graden. Maar nu zijn we voorbereid. Bij een benzinestation kopen we twee van die voorruitbeschermers tegen de zon. Van die zilverkleurige, isolerende dingen met een uitsparing voor het spiegeltje. Hier een parasol coche genoemd. Ik peuter de zuignappen eraf en we leggen ze onder onze luchtbedden. Prima! Nu trekt het niet meer koud op en met alle eerder genoemde kleding aan, slapen we als roosjes.

De route richting Zamora hakken we in twee stukken van elk 40 km. Er is halverwege een herberg en verder helemaal niets. Dus boeken we twee bedden in de herberg. Het is een lange, saaie weg over de N630, pal langs de snelweg. Er waait een ijzige koude noordenwind, kracht 3. Met ons donsjasje aan trappen we gestaag door naar El Cubo de Tierra del Vino.
We checken in en krijgen de boodschap achter de herbergier aan te fietsen. Hij rijdt met zijn auto een paar straten verder, waar een huis staat met meerdere kamers. Wij krijgen een kamer welke duidelijk de huiskamer van zijn lang geleden overleden ouders is geweest. Alle persoonlijke spullen zoals foto’s, een aandenken aan een 80e verjaardag, een enorme collage met familiefoto’s en twee fauteuils, vol met dekens, staan in het kamertje. De deuren zijn van spiegelend glas, waar je dwars doorheen kunt kijken. Daar hangen we maar even een lap voor.
De zolder is omgetoverd tot slaapzaal met een stuk of acht bedden. Ook daar staat nog oude zooi. Een Australisch echtpaar krijgt de mooiste kamer; waarschijnlijk de ouderlijke slaapkamer. Hun bedden hangen met touwtjes aan elkaar.
De deur van de gezamenlijke badkamer/toilet kan niet op slot. Maar op de deur hangt een briefje: kloppen! Ik sta nog maar net onder de douche, of er wordt al op de deur geklopt. “Moment”, roep ik. Maar het genieten van de warme douche is er niet meer bij. Opgejaagd door het beeld van wachtende mensen voor de deur, droog ik me af en schiet ik m’n kleren aan.
Er blijkt niemand op me te staan wachten.
In Spanje wordt laat gegeten. Zo ook in deze herberg. We moeten om 20 uur aanschuiven. De herberg is volledig volgeboekt en de eetzaal is te klein. Samen met twee Nederlandse zussen en een Française eten we buiten. De wijn vloeit overtollig en de maaltijd is lekker en voedzaam. Het is een gezellige avond. Morgen fietsen we naar Zamora. Weer een nieuwe omgeving en nieuwe contacten.

Geschreven door De.Trappers