Het resort in Munnar is ongekend luxe. Het personeel klikt nog nét niet met de hakken als we langslopen, maar het scheelt niet veel.
Dus we ploffen heerlijk in de infinity pool met uitzicht op de bergen, strijken neer op het balkon van onze bungalow en doen de was.
We eten in het hotel tussen de Indische upper class. Uiteraard nu niet voor 7 euro in totaal.
De receptioniste maakt een foto van ons vieren in de nieuwe flodderbroeken, zodat we deze op veler verzoek kunnen toevoegen.

Raj rijdt ons de volgende dag hoger de bergen in. Overal zien we theeplantages. Het is een populair uitstapje voor Indiase toeristen die een weekendje weg zijn. De temperatuur is hier aangenaam en het landschap onwaarschijnlijk mooi. De kleuren groen en de patronen van de theestruiken maken de bergen tot een schilderachtig plaatje. De plaats Munnar ligt op 1600 m boven de zeespiegel en was vroeger het zomerverblijf van de voormalige Britse regering in Zuid-India.
We bezoeken het theemuseum. We moeten in de rij voor een piepklein loket, waar een zuur kijkende dame ons kaartjes verkoopt nadat ze alles heeft ingetoetst op een tergend langzame computer.
Het museum bevat wat curiositeiten, zoals oude typemachines, meubilair van plantage-eigenaren, foto’s van jagende Britten in tropentenue en oude machines om de theebladeren te bewerken. Zoals gewoonlijk hebben de lokale Indiërs in die tijd het zware werk verricht. Ook nu nog zijn de theeplukkers straatarme mensen die in schamele huisjes wonen met een golfplaten dak.

Na een uitgebreid ontbijt verlaten we ons comfortabele onderkomen.
We rijden het bergachtige Kerala uit en komen het district Tamil Nadu binnen. Meteen valt op dat dit gebied veel armer is. Hier geen luxe villa’s in een weelderige omgeving, maar schamele huizen, veel afval, karren, fietsen met aanhangers en lopende mensen.
Raj stopt bij een koffiezaak, waar we zwarte koffie bestellen. Dat moet je in India goed verduidelijken, want koffie wordt standaard met melk en suiker geserveerd.
De koffie die we krijgen lijkt bijzonder veel op thee en heeft geen enkele koffiesmaak. Zie de foto. Let ook op de koffiesporen van andere klanten op het oortje.

Een uur later stoppen we alweer voor de lunch. Het restaurant serveert een standaardmaal, op een groot bananenblad. We krijgen een berg rijst en daar omheen worden uit metalen bakken met een lange juslepel allerlei bijgerechten op het blad geschept. De Indiërs eten met de rechterhand, waarbij niet alleen de vingertoppen het eten vastpakken, maar de volle hand in het eten grijpt. Alle bijgerechten zitten in sauzen, dus je begrijpt dat het een lekkere vette kledderboel wordt. Smakkend wordt het eten gekauwd, met open mond. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer. Als overduidelijke westerlingen krijgen wij een lepel aangeboden.

Madurai is een stad met twee miljoen inwoners. Onderweg naar het hotel bezoeken we een rotstempel en een paleis.
Ons hotel is weinig inspirerend en heeft sombere kamers, gordijnen met scheuren en een verouderde badkamer met douchegordijn. Het is afkicken na ons mooie resort in Munnar.
We ontdekken een restaurant in de buurt waar we weer heerlijk van een bananenblad eten. We drinken koffie ‘Indian style’: met melk en suiker. De koffie zit in een metalen beker met daaronder een metalen bakje. De ober schenkt de koffie met een lange straal over en weer: van beker naar bakje en vervolgens weer naar beker. Op de vraag waarom hij dit doet: ‘om de koffie sneller te kunnen drinken’. Koffie wordt altijd gloeiend heet geserveerd.

Vandaag is het weer tempeltijd. We bezoeken de Meenakshi tempel in het centrum. Het is een drukte van jewelste rondom de tempel. Het tempelbeleid is onverbiddelijk streng. Schoenen moeten in het schoenenhotel, tassen moeten ingeleverd en mobiele telefoons en camera’s mogen niet mee naar binnen. Wanneer we het advies krijgen om portemonnees en paspoorten wél mee te nemen, wordt dat lastig, zeker bij gebrek aan goede broekzakken in onze flodderbroeken. We besluiten om per set om de beurt de tempel in te gaan. Kees en Cornemieke nemen onze tassen mee en Elly en ik gaan in de rij staan. Het is een drukte en een geduw. Opeens zie ik, dat we door een scanner moeten, terwijl Elly haar mobiel weggemoffeld heeft in haar bh. C&K zijn al verdwenen, de mobiel zal zeker geconfisqueerd worden. Elly baant zich een weg terug, ik besluit toch maar te blijven staan. Al met al sta ik 20 minuten lang in een enorm gedrang in de vrouwenrij. Na de scanner volgt er nog een fouillering en daarna mag ik naar binnen. De tempel is enorm groot, donker met bewerkte zuilen, een grote vijver en kleurig geklede mensen. Er zijn vier hoge torens met toegangspoorten. Ik sjees er in een kwartier doorheen en kan maar de helft zien omdat we afgesproken hebben met C&K.
We besluiten om ‘s middags samen terug te gaan en alle spullen bij Raj in de bus te laten.
Op straat worden we door een man aangesproken die ons adviseert om bij een winkel vanaf het dak de tempel te fotograferen. Gratis en voor niets. We kunnen daarna nog even bij hem in zijn stoffenwinkel langskomen. Heel handig bedacht natuurlijk, want in de winkel worden na afloop de tapijten al uitgerold (‘alles kan naar Nederland verscheept’). Maar als we niets kopen, dringt men gelukkig niet aan.
Kees wil bij de stoffenwinkel een paar linnen hemden laten maken. Hij wordt aan alle kanten opgemeten en kiest voor drie hemden met een kek boordje. Die worden snel genaaid en kunnen drie uur later worden opgehaald.
We zijn blij om even in het hotel tot rust te kunnen komen. Alle zintuigen worden hier overprikkeld. Het krioelt van de mensen, bedelaars vragen om geld, verkeer rijdt overal dwars doorheen en iedereen toetert waarschuwend.

Eind van de middag dompelen we ons weer onder in de buitenwereld. We kregen de tip om via de noordelijke poort de tempel binnen te gaan. Daar is het rustig en we kunnen meteen doorlopen.
In de tempel zijn er voorbereidingen voor een ceremonie. We kijken toe hoe de hindoes hier met grote groepen samen hun geloof beleven. Ze verven hun voorhoofd met witte strepen, offeren bloemen, buigen voor allerlei beelden of vallen ervoor op de grond. Snerpende muziek en trommels maken het tot een voor ons ondoorgrondelijk ritueel.
Mogelijk zijn dit voorbereidingen op het Holi-feest van morgen, waarbij gelovigen gekleurd verfpoeder naar elkaar gooien. Dat is vast geweldig om te zien, maar we vinden het hélemaal niet erg dat wij morgen naar een rustig resort vertrekken!

Geschreven door De.Trappers