Nadat verschillende lezers van ons blog vragen gesteld hebben over de vermeende kunstbenen van de fietser op de camping in Melick, willen we graag nog even wat verduidelijking geven. De fietser had spierwitte, haarloze benen zonder kuiten en hij droeg (volgens ons) aangepaste hoge schoenen. Hij zat stokstijf op een stoel en zijn benen staken wat vreemd weg. Wij waren er allebei van overtuigd dat de man twee kunstbenen had. Toen we hem daarna naar het toiletgebouw zagen lopen, bleek dat we het helemaal mis hadden. Hij had gewoon zijn eigen benen! Bijzonder hoe we zó misleid konden zijn.

We hebben een heftige klimdag van 60 km met enkele stukken van 10%. Dat betekent de zwaar beladen fiets naar boven duwen. De route eindigt met een stuk van 1 km lang boven de 10%. En dat bij een temperatuur van 30 graden.
Helemaal verhit komen we aan op camping Felserhof in Gerolstein (hoog gelegen uiteraard).
Onze buren (Nederlanders met een camper) ontvangen ons met een glas lekker koud water.
We besluiten er op deze camping een rustdag aan vast te knopen.
Terwijl ik mij de volgende dag aan mijn eerste aquarelletje waag (ik maak een aquarel reisboekje), hangt Elly de hangmat tussen twee bomen en gaat lekker lezen. In de tussentijd komt er een Nederlandse auto het veld oprijden. Zo’n anderhalf uur later gaan we lunchen. Normaal genomen staat dan de tent van de nieuwkomer allang, maar nu ligt er een zielig hoopje tentdoek op de grond. Er draait een compressor en de man staat met een handpomp verwoed bij te pompen. De vrouw kijkt op de uitgebreide handleiding. De opblaastent wil maar niet de lucht in. Het is een interessant gebeuren, zo tijdens het eten van ons boterhammetje. Het wordt er niet gezelliger op. “En jij dacht dat dit een handige tent was”, begint hij. Zij geeft wijselijk geen antwoord, vast bang dat zij de pomp in de handen gedrukt krijgt.
Ruim een uur later staat er een sneue en scheve tent. Vervolgens gaat de man vol goede moed met dezelfde pomp een groot tweepersoons luchtbed oppompen. Ik weet niet of het een fijne nacht gaat worden. Op zo’n bed schommel je alle kanten op als je partner een draaierig type is.
Op dit moment zitten ze zwijgend voor de tent. Jammer dat wij het vervolg niet meemaken.

We fietsen onder een strakblauwe lucht naar Kyllburg. Een makkie: het gaat over strak asfalt, keurige bewegwijzerde fietspaden en de route is redelijk vlak. We belanden op een camping waar we 13 jaar geleden ook gestaan hebben. Toen met vreselijk onweer, nu met zon en 30 graden. De Eifel is druk; mensen rijden niet door naar het zuiden omdat het daar regenachtig is. Als fietsers hebben we altijd wat extra belangstelling van andere campinggasten en de tamtam gaat snel. “O, ik hoorde van andere gasten dat jullie al met pensioen zijn?”

Het Kylldal is smal en de bergen er omheen steil. Om vanuit Kyllburg richting Trier te fietsen, moeten we een stuk route van 2 km van meer dan 10% afleggen. Dat stukje is eenvoudig met de trein te doen, dus we maken het ons gemakkelijk. We fietsen vervolgens naar Trier, waar we een dag extra willen blijven staan om de stad te bekijken. De camping van Trier heeft het hele terrein hermetisch afgesloten en de receptie is van 12 tot 15.00 u gesloten. Er staat een rijtje kampeerders al uren te wachten in de zon. Bijzonder klantonvriendelijk! Wij hebben helemaal geen zin om hier nog een uur te wachten en fietsen door naar de camping van Konz. Deze camping wordt begrensd door de Moezel, een snelweg en een drukke spoorbaan waar zware goederentreinen passeren. Ondanks het lawaai slapen we goed!

Vanuit Konz fietsen we langs de Moezel richting Schengen. We drinken koffie in Luxemburg en fietsen daarna Frankrijk binnen. ‘Alles is meteen helemaal anders’, roepen we bij het passeren van de grens. Duitsland is niet echt ons favoriete land, we zijn blij weer in Frankrijk te zijn!
We fietsen langs de vier grote koeltorens van de kerncentrale van Cattenom. Indrukwekkend. Onze camping is nieuw en we staan vlak bij een veld dat in beslag genomen wordt door een groep fietsers van Cycletours. Zij fietsen ook de Groene Weg, maar in groepsverband en mét bagagevervoer. We raken met verschillende mensen aan de praat en ontmoeten de broer van een oud-collega uit Arnhem. De wereld is klein!

Wij wijken af van de Groene Weg en fietsen naar Metz. Een sentimental journey. We zijn hier al eerder geweest en vinden Metz een leuke stad. We blijven hier lekker twee nachten staan.
Tegenover ons is een veldje gereserveerd voor de ANWB caravan-en-camperclub. Deze groep bestaat uit zeventig-plussers. Vanavond is er een borrel en een jeu-de-boules wedstrijd. Een groepje grijze vrouwen zit op Lalleman verstelbare campingstoelen met een half oog naar de sportieve clubgenoten te kijken. Wij genieten mee. Waar is Martine van Os voor de wat diepere achtergrondgesprekken?

Het weer is nog steeds fantastisch, maar de voorspellingen voor volgende week zijn een stuk minder goed!

Geschreven door De.Trappers