Dag 14
Gefietst 343 kilometer


Natuur en cultuur

Om klokslag 5.45 uur rijdt een safari-jeep voor; een pick-up met een stuk of tien stoelen onder een zonnekap. We klimmen, gewapend met een hobbybox met een take-away ontbijt, het stalen laddertje op naar de lege voorste zitplaatsen. Vanaf deze plek hebben we prima zicht op alles om ons heen. We rijden naar het Wilpattu National Park; het grootste van Sri Lanka. Tijdens de burgeroorlog met de Tamils zijn veel dieren hier gedood, maar heel langzaam begint het park weer te herstellen. Inderdaad heel langzaam, want wij krijgen de in het vooruitzicht gestelde ontmoeting met een luipaard en een lippenbeer niet. We zien al snel een imposante olifant vlak voor onze auto verschijnen. Verder zien we veel herten en hun soortgenoten, wilde pauwen, apen, wilde buffels en veel vogels. In de verte iets bruins: een krokodil volgens onze chauffeur. We geloven het graag.

Na dit avontuur weer gauw op de fiets en op weg naar Anuradhapura, een oude kloosterstad en pelgrimsplaats. We vinden een leuk hotel en na een goede nachtrust laten we een tuktuk komen om het enorme terrein met vele archeologische bezienswaardigheden te gaan verkennen. Een vrouwelijke chauffeur! Dat hebben we nog nooit meegemaakt! Mevrouw Tuk (haar echte naam is niet te onthouden) spreekt drie woorden Engels, heeft veel pijn aan haar knie en is 58 jaar. Met haar tasje stevig in de hand brengt ze ons overal. Waar veel gelopen moet worden, slaat ze het gidsen over en wacht ze trouw in haar tuktuk.
We zijn onder de indruk. Het is de laatste volle maan van het jaar en honderden boeddhisten, allemaal in het wit gekleed, komen offeren en hun geloof belijden op de heilige plaatsen van het complex. Om de enorme stoepa’s, hier dagoba’s genoemd, worden een soort sjaals gewonden in fel oranje en rode kleuren. De grote rollen stof worden afgewikkeld en steeds meer mensen dragen zo de “sjaal” naar de dagoba waar monniken de stof om de enorme witte koepel draaien. De ceremonie wordt begeleid door typisch Indiase muziek: toeter en trom.
In India heeft Boeddha tegen een boom gezeten waar hij in een staat van opperste verlichting kwam. Van die boom zijn stekjes naar Sri Lanka gebracht en hier uitgegroeid tot een grote boom; uiteraard nu een heilige boom. Ook hier zijn weer honderden mensen die biddend tegen de boom praten en hun offers achterlaten.
We vragen mevrouw Tuk om op weg naar ons hotel langs een supermarkt te rijden zodat we water en brood kunnen inslaan. En dan ook direct maar even langs de beershop voor een blikje Lion. Maar het is een boeddhistische feestdag: niet aan alcohol te komen. In hotels is geen alcohol te koop. Er wordt behoorlijk gezopen in Sri Lanka en we vermoeden dat de regering het gebruik aan banden heeft gelegd door alcohol zwaar te belasten en het moeilijk te maken om eraan te komen.

We zijn nog niet klaar met cultuur happen. We laten mevrouw Tuk bellen om ons om vier uur naar Mihintale te brengen. Maar ze kan niet; wel om twee uur. Wij willen echter de zonsondergang zien, dus dan moet er maar een andere tuktuk komen. Ineens kan mevrouw Tuk toch!
Heel lang geleden ontmoette een koning in Mihintale een monnik. De koning was zo onder de indruk van het boeddhisme geraakt dat hij het boeddhisme in Sri Lanka invoerde. Mihintale wordt dan ook gezien als dé bakermat van het boeddhisme in Sri Lanka.
We beklimmen de 1840 traptreden op weg naar het uitzichtpunt op een hoge rots. Het laatste stuk is steil en heeft afgesleten gladde treden, in de rots uitgehouwen. Op blote voeten klauteren we naar boven. Precies op tijd komen we boven om een sprookjesachtige zonsondergang mee te maken. Fantastisch!
De zon is onder en de grote witte Boeddha en de dagoda worden sfeervol verlicht.
In het aardedonker gaan we de 1840 treden af; de lamp van onze iPhone is op dat moment onze allerbeste vriend.
Mevrouw Tuk is blij dat we er weer zijn en we rijden weg. Al snel begrijpen we waarom zij liever om twee uur wilde gaan: ze vindt het niet fijn om in het donker te rijden! Onzeker rijdt ze ons in een slakkengangetje terug naar Anuradhapura. Vanaf de stad nog een paar kilometer naar het hotel. Hé, deze rotonde kennen we; hier reden we net ook. Mevrouw Tuk vraagt toch maar even bij een kraampje de weg. Waar is nou ook alweer dat hotel? Uiteindelijk komen we veilig aan. Bij het afrekenen geeft mevrouw Tuk aan dat het toch een heel eind was. Zeker de terugweg. Maar dat laten we voor haar eigen rekening.

We gaan op weg naar Dambulla, waar we rotstempels gaan bezoeken. De route is ongeveer 90 km over vreselijk slecht wegdek. Kuilen en gaten in het asfalt, gravel met gaten of een wegdek met grove stenen. Dat schiet niet lekker op. We besluiten dan ook om halverwege te overnachten. We komen aan bij een homestay. Deze homestay is anderhalf jaar gesloten geweest vanwege Corona. Een leuke patio met een overdekte huiskamer waar de vier logeerkamers op uitkomen. Onze kamer stinkt enorm naar mottenballen! Het slaat ons onmiddellijk op de keel. De douche is zeer authentiek met een Spartaanse koude straal, en het bed is keihard. We slapen slecht en met pijn in ons lijf staan we op.
Het ontbijt maakt alles goed! We kunnen er weer tegen en we hobbelen verder naar Dambulla. De weg blijft slecht en op diverse plaatsen wordt aan de weg gewerkt. Maar het landschap is prachtig!

We arriveren bij The Calm Cabana. Een prettige plek. In dit land is pleasen blijkbaar gebruikelijk. In elke homestay blijven de gastheer of gastvrouw naast ons staan tijdens het eten om direct aan al onze wensen te kunnen voldoen. In The Calm Cabana hetzelfde liedje: ik wil de kop koffie die vlak voor me op een tafeltje staat pakken en direct komt de gastheer naar me toe rennen om deze aan te geven. De gastvrouw van gisteren noemde mij Queen Elisabeth (we hadden uitgelegd dat Elly van Elisabeth komt). Nou, zo voel ik me dan ook: Queen Elisabeth.

Geschreven door De.Trappers