Dag 296
Gefietst: 10.614 km

Ons laatste routeboekje. De eerste dag fietsten we via de rivierdelta en langs zee naar het zuiden. Leuk om door de kampongs te fietsen, waar het voortdurend "Hello" en "Where you go?" klonk.
We zagen vlak bij zee kleine, vervallen en armoedige huisjes. Tussendoor hier en daar protserige villa's met nét iets te glimmende balkons.
Er lag overal afval langs de weg en de openstaande vuilcontainers verspreidden een zurige, doordringende stank. Meestal zagen we mensen zitten of hangen bij de huizen. Blijkbaar hadden zij er geen last van dat er een complete vuilnisbelt om hun huis heen lag.
Vanuit een piepklein en drukbevolkt huisje hoorden we enthousiast: "Make photo?" Wij stapten af. Een huis vol pubermeiden, kleine kinderen en een paar moeders. Wij kregen allebei een klein kind op schoot gezet en er konden foto's worden gemaakt. Het duurde niet lang, of het kind op mijn schoot begon te huilen. Dat lukt mij vrijwel altijd binnen korte tijd.
Er werd ons drinken aangeboden en iets onduidelijks op een schaal: drellerige, leverkleurige stukken die waarschijnlijk eetbaar waren. Beleefd sloegen we alles af: "We just had lunch, nasi goreng!"
Na dit intermezzo belandden we op een grotere, saaie weg en op zo'n moment begin je ineens alles te voelen. Voor die gevallen hebben we de podcasts van Nieuwsweekend achter de hand. Een programma op niveau om ervoor te zorgen dat ons IQ niet al te hard daalt tijdens deze lange vakantie. Al fietsend hoorden we hoe de Nederlandse pensioenfondsen ons geld verkwanselen. Bezorgd vroegen we ons af of we als pensionada's nog verre reizen kunnen maken. Des te beter dat we daar nu lekker mee bezig waren!

Op dag drie en vier van de route zouden we tochten moeten maken met flinke klimmen. Dag vier zelfs 97 km met zware klimmen. Zo aan het einde van onze reis waren we echt klimmoe. In ons routeboekje stond het advies om een stuk per trein te overbruggen en dat gingen we doen. Treinen was altijd spannend: krijgen we die zware, bepakte fietsen erin en is er een plek voor onze fietsen? We hadden geluk. We konden de fietsen op aanwijzing van de stationschef in de trein rijden en in een open ruimte parkeren. We konden er zelfs dichtbij zitten. Voor bijna 4 euro inclusief de fietsen konden we meer dan 100 km overbruggen. We reden door een bergachtig junglegebied met helaas ook weer veel palmolieplantages. Na 2 1/2 uur kwamen we aan in Dabong, een dorpje met één guesthouse: Rose house van mr. Abe Din. We hadden dit telefonisch gereserveerd. Mr. Abe stond ons op het perron op te wachten en hielp ons de fietsen uit de trein te tillen. Hij reed ons voor op zijn brommer naar zijn knalroze geverfd huis. Hier kregen we een klein eigen roze huisje met terrasje, na eerst bij mr. Abe zoete thee gedronken te hebben in zijn keurige huiskamer. De wanden hingen helemaal vol met foto's van Europese gasten. Hij wordt genoemd in de fietsboekjes en liet ons trots de Lonely Planet zien waar Rose house ook in staat. Mr. Abe heeft het helemaal gemaakt in zijn dorp.
's Avonds aten we in het enige eethuisje van het dorp een van onze ontelbare variaties op nasi goreng ayam, waarna we op ons terrasje volop konden genieten van de twee uur durende gebedsdienst van de plaatselijke moskee, die luid over de daken van de huizen schalde.

Vanuit mr. Abe fietsten we naar Gua Musang. Het was een mooie tocht en we startten in een goede mood met de vele klimmetjes. Ze gingen lekker, zeker omdat het de eerste 30 km bewolkt was. Vrolijk duwden we regelmatig de fiets de 10 tot 12 % hellingen naar boven, alle andere bergen fietsten we op. Daarna kwam onverbiddelijk de zon. Op ons metertje was het al weer snel boven de 40 graden. De hellingen werden langer. Dapper trapten we door. Gua Musang bleek een sfeerloos stadje te zijn. Al snel hadden we het hotel van onze keuze gevonden. Jammer genoeg was er alleen een driepersoonskamer vrij die geen raam bleek te hebben. Geen stoelen ook. Hier werden wij niet vrolijk van. De receptioniste was bereid om ons weer uit te checken en we gingen in de hitte op zoek naar een betere plek. Het hotel ernaast: één kamertje vrij, een bedompt klein hokje zonder ramen. Volgende hotel: de receptionist liet ons trots de kamer zien. We liepen door de gang met spinaziegroene muren, helblauwe vloeren en afgebladderde bruine deuren. Achter een van die deuren: een troosteloze kamer met twee zielige bedjes met lakens die ooit wit geweest waren, okergele wanden en een zeer treurige douche die boven de wc hing. Nee, hier werden we helemáál doodongelukkig van. Op naar het volgende hotel met een vrolijke oranje gevel. De ongeïnteresseerde receptioniste slofte ons voor en opende een deur: een klein kamertje met een kapotte kast die openhing, een kapot rood gordijn, paarse wanden, een slordig bed met grauwe lakens. De inrichting deed vermoeden dat zich in deze kamer regelmatig wilde taferelen afspeelden waar we maar liever niet aan dachten. Het werd steeds rampzaliger! Nog even verder kijken: de volgende twee hotels zagen er zo sjofel uit aan de buitenkant, dat we niet eens naar binnen gingen. Laatste hotel met de naam Gua Idaman: we kregen een benauwd hokje te zien met een doordringende rioollucht. We gingen terugverlangen naar hotel één. Die kamer had geen ramen, maar was wél schoon.
We gingen terug. Dat klinkt eenvoudig, maar we hebben nog niet vermeld dat wij tijdens deze hoteltocht telkens een zeer drukke vierbaansweg met een onafgebroken stroom auto's en brommers moesten oversteken. En dat met een brandende zon en temperaturen van boven de 40 graden. Gelukkig was de receptioniste uit hotel 1 bereid om ons opnieuw in te checken. En toevallig was er toch nog een grote familiekamer met vijf bedden én een raam vrij, die ze aan het einde van de dag voor een schappelijk prijsje aan ons kon geven. En nog twee harde houten stoelen om onze door het fietsen getergde billen wat rust te bieden ook nog. Wat kan een mens blij zijn met een beetje luxe.
De dag na Gua Musang kwamen we in een dorp terecht, waar de eigenaar van een reisbureau voor zeer eenvoudig onderdak kon zorgen. We stelden ons in op een nacht erg basic. Zeker omdat er gedeeld sanitair zou zijn. Maar wat een bof! We waren de enige gasten in het huis met drie slaapkamers. We hoefden dus niets te delen en hadden een huis voor onszelf met als enige extra gast de zwangere kat van de buren, die zich liefdevol bij ons installeerde. De keuken was een ruimte waar we liever niet kwamen: een ronduit smerige koelkast met onduidelijke inhoud die we niet nader geïnspecteerd hebben en een aanrecht met volle bakjes (etenswaar of schoonmaakmiddel?), vaat in een afdruiprek en zeven spuitbussen tegen kakkerlakken en ander ongedierte. Gelukkig waren we heel zelfvoorzienend en hoefden we niets uit de keuken te gebruiken. 's Avonds veranderde het interieur van het huis in een insectenwalhalla omdat er open ruimtes zonder gaas boven alle ramen zaten. Dik onder de DEET kropen we in onze eigen lakenzak en wonder boven wonder werden we niet lekgeprikt. Ook weer overleefd!

Intussen was de Ramadan begonnen. Alle restaurants waren overdag dicht. We moesten vooraf dus goed inkopen doen en voldoende drinken meenemen voor onderweg. 's Avonds op zoek naar Chinese restaurants, want die waren iets eerder geopend. Bovendien had je daar de kans op een koud biertje. Die zijn hier in supermarkten nergens te koop.

Na zes pittige fietsdagen kwamen we bezweet en vermoeid aan in Jerantut. Vooral de laatste etappe was moordend: 60 km zeer heuvelachtig, waarvan 10 km met hellingen tussen 10 en 15 %. Dat betekende vaak afstappen en de fiets over de steilste stukken naar boven duwen, terwijl het zweet in stralen van ons afgutste. We zijn er goed doorheen gekomen en waren best wel trots op onszelf. Als beloning mochten we een paar dagen uitrusten in Taman Negara, het oudste oerwoud ter wereld. Géén trekking dit keer. Na een tocht met een bootje van bijna 3 uur kwamen we aan in een mooi resort. Ons huisje zag er prachtig uit, met een terras aan de rand van jungle. Na enkele reparaties door techneuten van het resort (kapotte koelkast, wc die niet doorspoelde, niet werkend slot van de voordeur) waren we helemaal tevreden. Zeker na het diner! We hadden ons de luxe veroorloofd van half pension. Het diner overtrof onze verwachtingen: vier gangen heerlijk eten en prachtig opgediend! Op het terras van ons huisje genoten we na, temidden van de junglegeluiden.
Kikker- en krekelconcerten in een vrolijke meerstemmigheid met voor ons onbekend dierengeroep luidden de tropennacht in. Daarna lekker naar bed. Het matras rook wat muf, maar dat is inherent aan een donker huisje in een vochtige tropenomgeving. Nog even lezen, terwijl er enkele kikkers dermate hard kwaakten dat het leek alsof ze naast ons bed zaten. En ineens sprong er een kleine gedaante in de schemerlamp en daarna op het bed van Elly, naast haar hoofd. Een kikker! Elly schoot uit bed. Enthousiast sprong de kikker op haar kussen. We bleven allebei redelijk koelbloedig. Elly ging op zoek naar een bekertje terwijl ik de kikker in de gaten hield. Met een klap kon ik het beest vangen onder het bekertje. Het kussen oppakken en hopsakee, buiten weer het oerwoud ingegooid. Helemaal safe voelde het nog niet. Er klonk nog een luid gekwaak achter onze bedden. Kwam dat geluid van binnen of van buiten? Met een zaklamp speurden we de smalle ruimtes achter de bedden af. Behalve dikke vlokken stof was er niets te zien. Na een tijd afgewacht te hebben, besloten we dat het beest vast en zeker buiten zou zitten en zijn we in slaap gevallen.
In Taman Negara hebben we heerlijk geluierd. Erg veel gelezen, zeker omdat er in de huisjes geen WIFI was. Een mooie wandeling met veel trappen door de jungle bracht ons bij de Canopy Walkway: de langste touwbrug van Azië hoog tussen de bomen. Het was extra genieten omdat wij zo aan het einde van de dag de enige toeristen waren ter plekke. Erg mooi om de apen onder ons door de bomen te zien slingeren.
De apen kwamen overigens wel erg dichtbij toen wij de volgende dag op ons terras zaten met een pakje frisdrank en een knabbeltje. Er sprong een aap op het balkon. We konden nog net de knabbels en onze e-readers in veiligheid brengen voordat het beest er vandoor ging met een pakje mangosap.

Na ons jungle-avontuur moesten we weer aan de bak. We wilden het land doorsteken op weg maar Melaka. Dit week af van ons routeboekje.
Via Maps.me stelden we de route vast, van plaats naar plaats. Vooraf even speuren op internet naar hotels hielp ons aan prima overnachtingsadressen. Geen kikkers meer in bed!

De afgelopen week hebben we weer aardig wat kilometers weggetrapt. In gesprekken met voorbijgangers was het erg prettig dat onze kennis van het Nederlandse voetbal nog helemaal up-to-date bleek te zijn. Als ze vroegen waar we vandaan kwamen, begonnen de ogen al te glinsteren. "Ahhh, Belanda (Maleis voor Holland). Good football, Roed Goellit, very good!" Wij konden dan aanvullen: "Ruud Gullit is grandpa now. Dutch women play very good football, Dutch men not any more." Of dit helemaal overkwam is niet altijd duidelijk. Zo konden we meestal ook niet echt duidelijk maken welke route wij helemaal afgelegd hebben. De afstand vanuit China naar Maleisië leek de mensen niet veel te zeggen. Als ze dan hoorden dat wij naar Melaka fietsten (voor ons een kippeneindje van 60 kilometer) zeiden ze: "Wow, to Melaka on the bicycle, you are very strong!"
Morgen komen we aan in Melaka. Een erg leuke stad met nog veel Nederlandse overblijfselen. Daar gaan we een paar dagen heerlijk genieten!

Geschreven door De.Trappers