Dag 271
Gefietst: 9621 km

Georgetown, Penang: een multiculturele smeltkroes van Chinezen, Indiërs, Maleisiërs en 'falang' toeristen.
We zijn hier 15 jaar geleden ook geweest en kenden veel wijken niet meer terug. De stad heeft een gigantische skyline gekregen en er rijgt zich een ononderbroken stroom auto's en brommers door de stad. Oversteken vergt het nodige geduld van voetgangers.
Gebleven zijn de prachtige oude wijken die onder Unesco Werelderfgoed vallen. Je zag spierwitte koloniale gebouwen met rode pannendaken en grote grasvelden met palmbomen. Het was er heerlijk dwalen langs de 19e eeuwse Chinese huizen met schaduwrijke arcades, Portugese tegelvloeren en bewerkte houten deuren. In Chinatown en Little India zagen we veel handelshuizen en oude winkels, we roken kruiden, wierook en heerlijke etensgeuren. In elke straat vond je wel een tempel.
Dit was een stad om een beetje verliefd op te raken. Hier zag je niets terug van de sobere sfeer van het vasteland.
Bovendien hadden we onszelf ook nog eens getrakteerd op een mooi hotel in een oud Chinees handelshuis. Pure luxe, midden in het centrum en toch rustig.
We zijn vijf dagen in Georgetown gebleven en konden via een enorm traag werkend internet een vlucht en reis naar Sumatra regelen. Het was last-minutewerk, maar het lukte! Sumatra ligt zo dicht bij Maleisië, dat we deze kans niet konden laten schieten. Voor € 100,- vlogen we met z'n tweeën op en neer. Bij de Indonesische touroperator EcoTravel stelden we een mooie reis samen.
Na de landing op Medan AirPort stond er keurig een chauffeur op ons te wachten. Het was 4 uur rijden naar onze eerste bestemming Bukit Lawang in de jungle. En zo reden we al snel over Sumatra. Het viel op dat het hier een stuk armer was dan in Thailand en Maleisië. Het verkeer was veel rommeliger. Nadat we de steden achter ons gelaten hadden werd het groener en heuvelachtiger. Helaas zag je overal palmolieplantages. De jungle was hiervoor gekapt, palmolie is het grote geld. Nederland werkt hier hard aan mee door de palmolie te verwerken en veel producten te produceren waar palmolie in zit, zoals chocolade, koekjes, cosmetica, biobrandstof, schoonmaakartikelen. Op Sumatra zie je als gevolg daarvan monocultuur. Eindeloze plantages. Hier leven geen wilde dieren, zelfs geen eekhoorns. De wilde dieren zijn teruggedrongen tot de nationale parken.
Bij aankomst in Bukit Lawang was de hemel net opengebroken en kwam er een tropische bui naar beneden kletteren, die gepaard ging met een pittig onweer. En dat, terwijl we nog een kwartier moesten lopen over een niet al te strak paadje, dat al snel veranderde in een stromend riviertje. We hadden gelukkig een plu gekregen, dus waren alleen onze broek en schoenen doorweekt toen wij bij de Eco Travel Jungle Lodge aankwamen. Hier werden we hartelijk ontvangen met een drankje en popcorn.
Daarna gingen we onder een tropisch afdak alle bijzonderheden bespreken met een teamlid én met de gids die ons morgen zou begeleiden richting orang oetans. Het leek ons geweldig, maar we zagen er ook wel een beetje tegenop: zes uur door de jungle lopen over paden die vaak modderig en steil zijn, rugzak op de rug. We kregen instructie om lange sokken te kopen, zodat we deze over onze broek konden trekken om te voorkomen dat bloedzuigers ons leeg zouden slurpen. Verder konden we rubberen schoenen met noppen en een wandelstok huren. Overnachten in een tent ergens aan de rivier. Erg avontuurlijk, maar hoe zou dat gaan? We voelden ons geen achttien meer!
De volgende ochtend was het dan zover. Na een fantastisch ontbijt aan de wild stromende rivier vertrokken we in een groepje van zes, waaronder een kind van zes jaar, onze gids Anthony Banderas (zoals hij zichzelf noemde) en twee bodyguards. Normaal zou er buiten de gids maar één extra begeleider meegaan, maar nu waren er een jong kind en twee oude taarten (wij) bij.
Al snel stonden we bij de rivier die we moesten oversteken. Er lag een rubberboot, die door onze begeleiders met veel spierkracht tegen de stroom in naar de overkant werd gezwommen en daar aan touwen werd vastgemaakt. Daarna werden wij in groepjes naar de overkant geduwd / de juiste kant op getrokken met de touwen om te voorkomen dat we de rivier af zouden drijven. Voor ons al een heel avontuur, maar later zou dit het rustige deel blijken te zijn.
We stopten even bij een voormalig voederplatform van de orang oetans. Een aantal orangs die om allerlei redenen in de opvang terecht gekomen waren, zijn later weer naar de jungle gebracht en aanvankelijk op dit platform bijgevoerd. Daarna is er steeds minder en steeds verder in de jungle gevoerd, tot de beesten zichzelf konden redden. Omdat deze orangs niet echt bang voor mensen zijn, worden ze 'semi-wild' genoemd. Twee orangs zijn heel bekend bij de gidsen: de vriendelijke Jacky en de agressieve Mina die snel bijt. We hoopten enorm dat we orang oetans zouden zien op deze tocht, want daar waren we voor gekomen!
Het lopen door de jungle was pittig: er was een smal pad tussen ondoordringbaar groen. Vaak zompig, soms zelfs echt nat. Het gebied was niet vlak, maar bergachtig. We moesten dus óf klimmen, óf afdalen. Elly en ik waren ontzettend blij met de wandelstok. Dit gaf houvast. Het lopen op onze geleende schoenen ging wonderwel goed en ook de rugzak die we op onze rug droegen gaf geen problemen (inhoud: wat kleding, slippers, sandalen, slaapzak en anderhalve liter water). Het klimmen ging redelijk goed, je moest goed kijken waar je je voeten plaatste: op een vlak stukje tussen boomwortels of op een steen. Vaak was het glad en glibberig. Het afdalen was moeilijker. Elly en ik hadden al snel door dat wij het beste achteraan konden lopen. De rest liep vele malen sneller: twee jonge mensen van dertig, een vrouw van net veertig die in de bergen woonde en haar zoontje die het fantastisch deed. De bodyguards konden zich dus volledig op ons bijna-zestigers richten en dat was regelmatig hard nodig. We kregen aanwijzingen op welke steen we onze voet konden plaatsen of we kregen een stevige hand bij afdalingen. Je kreeg dan bijvoorbeeld te horen: "old" en hij wees daarbij op een wortel of liaan. Eerst dacht ik dat de begeleider bedoelde dat er een oude wortel te zien was, maar later begreep ik dat hij bedoelde "hold the root". Bij steile stukken werden we begeleid, de makkelijke stukken liepen we zelfstandig. De groep wachtte telkens op ons, niemand vond het een probleem. Al snel moesten we stil verder lopen: de eerste orang oetan was in de buurt! Fantastisch om zo'n prachtig beest in het wild te zien! We kregen een brok in onze keel.
Even later zagen we de tweede met een kleintje. Dit bleek de vriendelijke Jacky te zijn. We moesten van de gids een stukje verder lopen waar we konden fotograferen, maar Jacky had blijkbaar zin in fruit en ze pakte de laatste in de rij bij de arm. Dat was Elly. Elly kreeg instructie om stil te blijven staan en de begeleiders gaven Jacky fruit. Blijkbaar werd Elly even in gijzeling gehouden tot Jacky genoeg gegeten had. Het kleintje ging ook nog even aan Elly's arm hangen. Spannend, een beetje eng, maar wel heel speciaal! Toen liet Jacky los en vertrok weer met haar kleintje. Pfff, wat een belevenis!
Later zagen we Mina, die volgens de gids soms mensen bijt. We moesten nu meer afstand houden. Ook Mina kwam samen met een kleintje om fruit bedelen, maar hield haar handen en tanden gelukkig thuis.
De eerste bergen bleken de minst hoge te zijn. Het werd steeds steiler en pittiger lopen. De fouragering was dik in orde: 's morgens allerlei soorten tropisch fruit en tussen de middag heerlijke nasi. Dit alles werd door de begeleiders meegesjouwd.
Het lopen was zo inspannend, dat onze kleding drijfnat van het zweet werd. Elly kon haar t-shirt zelfs uitwringen. We moesten veel blijven drinken.
's Middags zagen we ook nog een zwarte gibbon, ook wel siamang genoemd. Deze laten zich niet vaak zien, dus we hadden geluk.
Anthony vertelde dat we nog één berg moesten beklimmen, daarna nog een babybergje en na de laatste afdaling zouden we bij het kamp zijn. Maar goed ook, want we waren aardig vermoeid. De laatste klim was ontzettend steil en na het gemene babybergje zou het nog dertig minuten afdalen zijn en voor Elly en mij vijfenveertig minuten. Toen we zagen hoe we naar beneden moesten, begrepen we waarom: het was bijna loodrecht door de jungle naar beneden, via boomwortels, stukken steen, en modderige paadjes. Bovendien begon het een beetje te regenen. We hielden ons hart vast, want bij een tropische bui zou dit werkelijk onbegaanbaar zijn. Maar onze sterke bodyguards loodsten ons stap voor stap naar beneden. Ze wezen bij elke stap waar we onze voeten moesten plaatsen en welke wortels we moesten vastpakken als steun.
Halverwege was er in een andere groep een ongeluk gebeurd: een jonge vrouw had een diepe kniewond en zij zou opgehaald worden op een soort brancard. Eerst raftend over de rivier naar Bukit Lawang. Daarna met de auto naar Medan (4 uur rijden) om gehecht te worden. Nóg voorzichtiger gingen wij verder om uiteindelijk pas na een uur beneden bij het kamp aan te komen. Blij! We hadden dit behoorlijk onderschat. Het was een tocht van acht uur geworden. Fantastisch om mee te maken, maar wat een inspanning! En dat terwijl met onze conditie niets mis was na bijna 10.000 km fietsen. We waren vol bewondering voor Ole van 6, die deze hele tocht zonder problemen gemaakt had.
Het kamp was midden in de jungle. Aan de rivier, onder een afdak, waren tentjes opgezet. We konden even in de rivier verfrissen en ons omkleden. Er werd een kampvuur gemaakt en een fantastische maaltijd gekookt. Om ons heen de donkere jungle met al haar geluiden. Toen het om een uurtje of 9 begon te regenen, zijn we lekker allemaal ons tentje ingekropen om te gaan slapen.
De volgende ochtend was er bezoek van een orang oetan, die fruitafval kwam eten en met een ananasschil weer de boom in klom. Een paar grote varanen klommen uit de rivier aan land op zoek naar iets eetbaars. We voelden ons als Livingstone in Afrika.
Wij werden weer verwend met een lekker ontbijtje. Daarna gingen we met onze gids naar een kleine waterval waar je onder kon zitten. Wat een kracht! Al klauterend over de stenen gingen we later terug voor de lunch. Na de lunch kwam de spannende terugtocht: er werden grote tubes aan elkaar gemaakt. Alle bagage werd in plastic zakken gedaan, tenten etc. ook en daarna mochten we twee aan twee met bagage in een tube. Het was een soort wildwaterraft, met voorop en achterop sterke mannen met een lange stok, die ons veilig door het wild stromende water konden loodsen. We hebben ons eraan overgegeven en we vonden het te gek! Bij stroomversnellingen klotsten we wild op en neer en kregen we ladingen water over ons heen. We vlogen op rotsen af, maar de mannen met stokken duwden het raft op tijd de goede kant op. Wat een avontuur!
Na ruim een half uur kwamen we bij onze jungle lodge aan en konden we weer van alle westerse luxe gaan genieten, zoals een echt toilet, warme douche, een föhn en een wasserij voor de vieze, natte, stinkende junglekleding.
Al met al waren deze twee dagen toch wel een hoogtepunt in onze reis. Pittig, maar een prachtige ervaring om nooit te vergeten. De enorme spierpijn die ons tot drie dagen later nog steeds parten speelde, hadden we er voor over.
Die spierpijn was overigens wel heel erg heftig. Vooral in onze bovenbenen. Opstaan, gaan zitten, een klein drempeltje op of af: het was een drama. Zelfs toiletbezoek werd topsport.

Vanuit Bukit Lawang werden we door een auto met chauffeur via een toeristische route naar het Tobameer gereden, hobbelend over slechte wegen. Een tocht van acht uur met verschillende stops. We hebben op een bekende fruitmarkt ladingen fruit gekocht: mangostines, zure en zoete passievruchten, snakefruit en mango's. Voldoende voor de volgende twee lunches op ons balkon aan het Tobameer.
We reden langs de nog actieve vulkaan van Sumatra, via een Batakdorp en een waterval.
Het Batakdorp was een leuke stop. We kregen uitleg over de traditionele huizen met een dak in de vorm van een schip.
De geschiedenis van zo'n huis was hartstikke boeiend. Leuk detail was, dat een oudere man in het dorp redelijk goed Nederlands sprak en bijzonder pakkend kon vertellen. Hij had nog nooit één voet in Nederland gezet, maar zijn opa had hem de taal geleerd.
In een groot Batakhuis wonen soms wel acht families, in totaal tot vijftig mensen. De ouders slapen achter gesloten deuren, de kinderen liggen in de grote middenruimte. Vanaf 17 jaar worden de jongens het huis uit gezet en moeten ze in een speciaal mannenhuis slapen, tot ze getrouwd zijn. De meiden vanaf 17 jaar slapen in de buurt van het raam. Voor de jongens is het erg belangrijk dat ze op een bamboe fluit leren spelen. Op die manier kunnen ze in het donker onder het raam proberen contact te leggen met het meisje van hun dromen. Dat meisje heeft dan de keuze: naar beneden gaan en 'de band verstevigen' of bijvoorbeeld een emmer water over het hoofd van de jongen gooien. Dat het maar duidelijk mag zijn. Wie geen fluit speelt, zal de grootste moeite hebben om aan een vriendin te komen. Afspraakjes maken via een mobiel is 'not done'.
We vonden het bijzonder mooi dat Bataks van verschillende geloven in één huis kunnen wonen. Bataks zijn katholiek, protestant, moslim of animist (geloof waarbij geesten huizen in mensen, planten, dieren, stenen, donder, bergen of rivieren).
Er kan onderling getrouwd worden, maar man en vrouw moeten dan samen afspreken welk geloof ze kiezen. Dus geen twee geloven op één kussen. Het belangrijkste is dat de familienaam blijft voortbestaan. Mensen met dezelfde familienaam mogen niet met elkaar trouwen in verband met het risico van incest. Hoe dat uiteindelijk uitwerkt met maar vijf familienamen in dit dorp, is ons een raadsel.

Na acht uur hobbelen over Sumatraanse wegen kwamen we aan bij de haven van Parapat aan het Tobameer. Met een boot staken we over naar het eiland Samosir. Het Tobameer is het grootste kratermeer ter wereld. Het is ontstaan door grote vulkaanuitbarstingen. In dit meer is 30.000 jaar geleden ook als gevolg van een vulkaanuitbarsting het eiland Samosir ontstaan, een prachtig bergachtig eiland. Samosir wordt bewoond door de Toba-Batakmensen.
Ons hotel bestond deels uit Batakhuizen. Onze kamer bevond zich in een moderne versie van zo'n huis.
We hebben niet het hele eiland verkend, tenslotte hadden we geen fietsen bij ons. Aangezien wij niet zo van de huurscooters zijn, hebben we vooral lopend het een en ander gezien. Zo kwamen we bij een oud bewaard gebleven Batakdorpje, waar onder een oude boom stenen stoelen stonden. Dit was de plek waar in het verleden recht gesproken werd. De boef zat met zijn been vast in een schandblok onder in een Batakhuis. Het oordeel werd uitgesproken door de koning van de clan die in dit dorp woonde. Hij had ook zijn adviseurs. Als de boef de doodstraf verdiend had, moest hij daarna naar de executieplaats. Daar konden alle toeschouwers de onthoofding meemaken. Die vond plaats op een stenen hakblok door een beul. Ja, en wat doe je dan met de rest van het lichaam? Dat hak je ook in stukken en verdeel je natuurlijk onder de dorpelingen! Die waren tenslotte allemaal kannibaal.
Het had in die tijd zo zijn voordelen om een boef te vangen!

Morgen worden we vanuit Samosir naar Medan gebracht, waar we dinsdag 1 mei het vliegtuig nemen naar Penang en naar onze fietsen. En dan wordt het de hoogste tijd om na al die kleine vakanties weer eens aan het werk te gaan: trappen in de tropen en 'back to basic accommodation'!

Geschreven door De.Trappers