De airco bij de 7-Eleven draait altijd op volle toeren, de caissières rekenen af in hun dunne bloesjes, maar wij kregen het tijdens het shoppen stervenskoud. Tenminste, tot gisteravond. In Chiang Rai, heel noordelijk in Thailand, was de airco bij deze drukbezochte supermarkt uit, de caissières stonden te blauwbekken met hun jassen aan en wij vonden de temperatuur binnen heerlijk. Het was namelijk extreem koud in Noord-Thailand. Overdag was het 14 graden met een gevoelstemperatuur van 11 graden. Uitzonderlijk, maar nu er zelfs sneeuw in de Sahara lag, viel dit nog wel mee.
Mensen droegen hier wintermutsen en liepen met sokken in de teenslippers. Zelf zagen we er heel charmant uit met fleecevesten, een sjaaltje en als kers op de taart: sokken in onze sandalen. Gelukkig onder een lange broek, zodat het iets minder opviel.
De weersvoorspelling voor de komende week was overigens goed: het zou warmer worden en over een week zou het zelfs 34 graden zijn.

Na oudejaarsavond maakten we in Chiang Mai nog een echt toeristenuitstapje. Via een klein reisbureautje hadden we een auto met chauffeur geregeld die ons naar een dorpje bracht waar diverse minderheidsgroepen leefden: Baan Tong Luang, een 'hill tribes village'. Het klonk als een mooi project om de stammen die daar wonen een betere toekomst te geven, handwerken en landbouw verder te ontwikkelen en verder om de andere Thai kennis te laten maken met de levenswijze van deze stammen. Op ons kwam het over als het geconditioneerd leven in een soort openluchtmuseum, waarbij de mensen gewend waren om te poseren voor de camera's van groepen toeristen.
Vooral de langnekvrouwen die zware koperen ringen om hun nek, armen en benen droegen, vermoedelijk als schoonheidsideaal, vonden wij heel triest. Deze mensen zijn gevlucht vanuit Myanmar en hebben in feite geen enkele status. Ze kunnen niet terug naar Myanmar omdat ze daar geen inkomen meer hebben en zijn afhankelijk van de Thaise regering, die flink geld verdient aan deze vorm van toerisme. Om het dorp binnen te komen, betaalde je per persoon 500 baht (€12,50). Voor hier een hoog bedrag. Daarna voelde het als aapjes kijken.
De langnekvrouwen krijgen vanaf 5-jarige leeftijd al een aantal ringen om hun nek. Deze ringen zijn zwaar en drukken de schouders naar beneden, waardoor het lijkt alsof de nek langer wordt. Hoe ouder de vrouwen worden, hoe meer ringen er bijkomen. Uiteindelijk weegt een setje al gauw 5 kilo. De vrouwen doen de ringen nooit af, zelfs niet als ze slapen. Ze voelen altijd pijn. Als de vrouwen de ringen lang dragen, kunnen ze niet meer zonder omdat hun nekspieren te zwak zijn geworden.
De vrouwen willen eigenlijk niet dat hun dochters vanaf 5 jaar ook ringen moeten dragen, maar de Thaise regering dwingt hen om dit toch te doen vanwege het toerisme.
Er was wel een schooltje in het dorp, maar wij hadden het idee dat vooral de meisjes als taak hadden om te poseren voor ons en handwerk te verkopen. Ze reageerden met standaardzinnetjes op onze vragen.
We gingen met een dubbel gevoel weg uit het dorp. Zeker nadat we wat achtergrondinformatie hadden gelezen, voelden we ons wel wat schuldig dat we hieraan mee hadden gewerkt.

Onze volgende stop met de chauffeur was spannend, maar zeker zo dubieus: het Tiger Kingdom, waar je met een tijger op de foto kon. Vooraf hadden we gelezen en ook gehoord van andere fietsers dat deze tijgers goed behandeld worden, niet verdoofd zijn en ook geen pijnlijke porren krijgen om vooral te brullen (leuk voor de foto). Het was dus een unieke kans om zo'n fantastisch beest aan te raken en te voelen.
Bij de parkeerplaats kregen we een bonnetje met een volgnummer. De chauffeur verwees ons naar de groots aangelegde entree, waar we een bordje voor onze neus kregen met de diverse mogelijkheden en de bijbehorende prijzen. Je kon kiezen voor de welpjes (het duurste), de small, medium, big of gigant tijgers. Allemaal behoorlijk aan de prijs, dus wij kozen voor de 'big tiger', de bijna goedkoopste optie. Prijs: 700 baht (€ 18,00). Voor een fotograaf van het park zouden we nóg dieper in de buidel moeten tasten. Wij zouden elkaar wel fotograferen. Daarna moesten we een verklaring ondertekenen dat wij het Tiger Kingdom niet aansprakelijk zouden stellen als het mis zou gaan, dus als de tijger ons op zou eten.
Vervolgens kregen we instructies te lezen: géén onverwachte bewegingen maken, géén flitser gebruiken, de tijgers stevig aanraken en goed naar de bewakers luisteren. Tassen en losse spullen mochten niet mee naar binnen. Heel verantwoord en doordacht allemaal.
Met wat spanning in de buik werden we naar de kooien verwezen. Daar moesten we op een bankje wachten tot ons nummer omgeroepen werd. Toen we aan de beurt waren, schuifelden we enigszins onwennig de grote kooi binnen, waar op drie plekken een grote tijger was. Wij werden door onze begeleider naar tijger 1 gestuurd, die op dat moment vrij was. De andere twee tijgers waren al bezig met een fotosessie. De bewaker wees met zijn stok naar de plek waar je kon gaan zitten. Daarvoor moest je de staart dan de tijger iets opzij duwen, het leek geen goed idee om daar bovenop te gaan zitten. Hand stevig op de flank van de liggende tijger en fotograferen maar! De tijger gromde lichtjes, dat was een beetje verontrustend, maar blijkbaar niet gevaarlijk.
Vervolgens konden de groepjes doorschuiven en kwamen we bij een zittende tijger op een verhoging. We kregen de instructie om over deze tijger heen te gaan hangen. Jeetje, het ademen van dit enorme beest voelde imposant!
Bij tijger 3 werd het helemaal spannend: we moesten 'lepeltje lepeltje' liggen met dit beest en onze arm op hem leggen.
Binnen tien minuten stonden we weer buiten, 36 euro armer en een ervaring rijker. Maar wederom met een zeer dubbel en ook wel schuldig gevoel. Gemakkelijk achteraf, met de foto's op zak, we weten het. Eigenlijk moet je niet meewerken aan dit soort zaken. Het is de verkeerde vorm van toerisme. De informatie die op internet gegeven wordt, is dat de tijgers nachtdieren zijn en overdag nogal sloom zijn. Verder zouden ze goed behandeld worden. Tijdens ons bezoek hebben we de bewakers geen vervelende dingen zien doen, maar wie weet?
We hebben in elk geval besloten om goed na te denken en ons te informeren voordat we weer een spectaculair uitstapje gaan maken.

Na vier dagen rust in Chiang Mai hadden we weer voldoende energie om te gaan fietsen. Al snel kwamen de heuvels en de bergachtige etappes. Werken dus!
Onderweg viel er genoeg te zien: enorme tempelcomplexen (héél Chinees met busladingen Chinese toeristen), karstbergen, rijstvelden, koffie- en mandarijnenplantages, kortom: mooie routes.
De accommodatie onderweg varieerde nogal: van een enorm resort mét zwembad en restaurant waar wij de enige gasten waren, tot een klein bungalowtje bij de Hollandse Cees en zijn Thaise vrouw. Cees voldeed weer aan het prototype westerling dat hier zo graag neerstrijkt: dikbuikig en bepaald geen schoonheid.
De fietstocht naar Cees was nogal kort: 35 kilometer, dus wij hadden voldoende tijd om de toerist uit te gaan hangen in Chiang Dao. Er was een grot met tempel die wij overgeslagen hebben vanwege een overdosis aan grotten.
Omdat we nog niet tempelmoe waren, zijn we naar een beroemde tempel op een berg gefietst (weer klimmen!), waar we na 500 traptreden de tempel zouden bereiken. De trap stond vol met spreuken, zodat we toen we boven waren een spoedcursus mindfullness achter de kiezen hadden. Eenmaal boven wachtte ons een kleine teleurstelling: tóch weer een kitscherige grot, gewijd aan een beroemde monnik. Enkele golfplaten afdaken maakten het geheel nog lelijker. In een kast lagen allerlei gebruiksvoorwerpen van de monnik tentoongesteld, waaronder zijn kunstgebit.
Het uitzicht was mooi, maar zware bewolking en later ook lichte regen verhinderden een wijdse blik.
Op de terugweg naar ons bungalowtje zagen we grote beelden bij tempel Wat Mae Ead staan. Dichterbij gekomen bleek dat er gruwelijke folteringen uitgebeeld werden, zoals het uitrukken van een tong of het doorzagen van mensen. Het ene beeld was nog sadistischer dan het andere. We lazen later dat het een waarschuwing was voor 'ondeugende' boeddhistische jongens en meisjes: dit staat je in het hiernamaals te wachten als je je niet gedraagt. We vonden het nogal bizar en enigszins ontdaan verlieten we het terrein. En wij maar denken dat het boeddhisme zo'n vredelievende godsdienst is! Er schijnen op meer plaatsen in Thailand 'waarschuwende' beelden in tempels te staan, maar deze waren wel héél erg bloederig en gruwelijk. De monniken die zich hier op hebben uitgeleefd, waren wat ons betreft iets te ver doorgeschoten.

Onderweg kwam je vaak de mooiste verrassingen tegen. Zo zagen we in een dorp een feestelijke bijeenkomst met Lahu-mensen in klederdracht die aan het dansen waren. Deze minderheidsgroep komt oorspronkelijk uit China of uit Myanmar. We werden uitgenodigd en we kwamen uitgebreid op de foto, zelfs midden in de ruimte onder het portret van de koning. Daarna ging het dansen en trommelen weer verder.

Heel speciaal was de overnachting in een bamboe hut in een Karendorp. De Karen is ook een minderheidsgroep, oorspronkelijk afkomstig uit Myanmar. Fantastisch om een dag mee te leven in zo'n dorpje en 's avonds met de familie mee te eten wat de pot schaft. De eigenaar was iemand die graag praatte. Hij was erg kritisch op de huidige regering van Thailand omdat deze vooral op de hand is van de rijke stedelingen. Thailand bestaat voor 80% uit boeren en plattelandsbevolking. Deze mensen voelden zich gesteund door de uit het land verbannen premier Taksin. De eigenaar was erg bezorgd over de macht van China. De corrupte regering verkoopt voor veel geld dammen en electriciteitscentrales aan de Chinezen. De Chinezen krijgen steeds meer in handen en houden geen rekening met de belangen van de inwoners. We hoorden overal in Zuid-Oost Azië hetzelfde verhaal. De eigenaar vertelde dat hij opgepakt zou kunnen worden als dit soort uitspraken van hem bekend zou zijn bij de overheid. Een verhaal dat indruk maakte op ons!

Vanuit het Karendorp vertrokken wij een eindje verder per boot over de Mae Kok rivier naar Chiang Rai. De fietsen konden mee op de boot. Helaas was het koud!! De omgeving was prachtig en we maakten een paar mooie stops in een dorpje en bij hotsprings, maar we waren blij dat we na vier uur in Chiang Rai aankwamen, waar we lekker warm konden worden in ons hotel.
In Chiang Rai zelf was niet veel te beleven. De stad was erg Chinees: winkels, restaurants, alles.
We bezochten de Wat Rung Khun: de witte tempel. Dit is de belangrijkste bezienswaardigheid van Chiang Rai. Deze tempel is in 1997 gebouwd. Hij is helemaal wit om de puurheid van Boeddha te benadrukken. Op ons kwam hij erg kitscherig over. Blijkbaar dachten de busladingen Chinese toeristen daar heel anders over. Het hele tempelcomplex is waarschijnlijk pas in 2070 afgebouwd en zal dan uit negen gebouwen bestaan.

We hadden nog enkele fietsdagen te gaan in Thailand en zouden via de Gouden Driehoek naar de grens met Noord-Laos gaan. Weer een mijlpaal!

Geschreven door De.Trappers