Dag: 39
Gefietst: 1486 km

En nu moeten we Ho Chi Minh City weer uit. Fietsend. We maken vooraf een route op onze app waarbij we niet al te vaak linksaf hoeven te slaan. Rechtsaf gaat makkelijker. De eerste oversteek is een enorme drukke straat. We staan al even te wachten maar durven het nog niet aan om tussen de enorme stroom brommers en auto’s naar de overkant te lopen. Dan ineens de redding: een oudere vrouw met een rijsthoed en in pyjama (veel Vietnamezen houden met grote regelmaat een pyjamadag) komt naast ons staan met een gammel blikken fietsje. Ook zij wacht even, maar dan begint ze langzaam naar voren te bewegen. Het verkeer komt van rechts aanrazen en wij blijven keurig links van haar lopen. Zo schuifelen we gedrieën naar de overkant waarbij we de vrouw als schild gebruiken. We bedanken haar maar ik weet niet of ze begrijpt waarom.
Om de stad heen zien we dat er gewerkt wordt aan een pretentieuze skyline; HCMC wil bij de groten der aarde gaan horen, economisch gezien, en daar wordt hard aan gewerkt. Er verrijzen compleet nieuwe steden om de stad heen. Swan City en Ho Chi Minh City2 bijvoorbeeld. De wegen liggen er al: grote, brede lappen asfalt waar nu hooguit een verdwaalde brommer rijdt en waar honden nog ongestoord midden op straat kunnen liggen.
Enorme industrieterreinen waar bouwmaterialen worden gemaakt zoals rioolbuizen en betonblokken zijn aangelegd naast de nieuw te bouwen steden; dat scheelt transport. We zien veel bedrijven die samenwerken met Japanse bedrijven maar ook, niet echt verrassend, met de Chinezen. Dapper dat Vietnam deskundige hulp vraagt voor deze enorme projecten.

We fietsen vele kilometers over de drukke QL 51; een soort A12. Gelukkig is er een brede strook voor langzaam verkeer waar wij onszelf wel toe mogen rekenen, net als een herderin met haar kudde runderen. Soms staat er een grote vrachtwagen op “onze” strook geparkeerd. Om er langs te kunnen moeten we even van de veilige strook af, de weg op waar de grote trucks toeterend waarschuwen dat zij er aan komen. We versnellen en halen de stilstaande truck zo snel mogelijk in. Liever halen we de stilstaande truck rechts in, maar dan worden we meestal geconfronteerd met een toeterende spookrijdende brommer die vindt dat hij voorrang heeft.
Wij worden soms ingehaald door een brommer met een roestige kooi achterop waarin dan één of meerdere honden zitten. Terwijl de hondenvanger ons inhaalt met zijn buit kijken bruine ogen dwars mijn ziel in. ‘Sorry jongens, ik kan niks voor jullie doen. ‘

We weten dat we twee dagen een minder mooie route moeten rijden, maar aan het eind van die tweede dag komen we aan zee en is de drukke route snel vergeten. We lopen moederziel alleen over het prachtige strand van Long Hai. Vissersboten liggen voor anker en wachten op zonsondergang om uit te kunnen varen. Pal aan het strand staat een Chinese tempel. Een imposante Maria kijkt over de zee uit. We maken wat foto’s. Een non komt op ons af en telt in het Engels: “Picture 1, picture 2, picture 3, picture 4”, en wijst daarbij op een houten kist met een gleuf. Betalen geblazen! We doen wat geld in de doos en lopen weg. “Money?, vraagt de non. “Yes, we put some money in the box.” De non lacht tevreden en gaat op haar mat zittend verder met waar ze mee bezig was.

De etappe van Long Hai naar La Gi is 81 km. We willen vroeg ontbijten zodat we kunnen vertrekken als het nog niet zo warm is. De hoteleigenaar vraagt hoe laat we willen ontbijten en schrikt als wij 6 uur zeggen. Tot nu toe zagen wij overal het leven al in volle gang om 6 uur. Maar deze meneer is blijkbaar een uitslaper. Een uniek geval in Vietnam. We sluiten een compromis: 6.30 uur.
Om half 8 fietsen we weg en de eerste 40 km gaan als een speer; lekker glad asfalt, niet druk en een mooie route langs zee. We zien enorme resorts verrijzen. Kilometers lang fietsen we langs bouwputten waar borden bij staan met “Coming soon”, en dan één of andere naam van een te bouwen exclusief vijf sterren resort. Op de schuttingen rondom de bouwput staan enorme foto’s van de kamers met privé zwembad, luxe Spa en de meest heerlijke gerechten, bereid door koks met hoge witte mutsen op. De afgebeelde mensen zijn allemaal westerse mensen hetgeen ons doet denken dat de resorts niet voor Vietnamezen zijn bedoeld.
Om een uurtje of 11 steekt er een straf windje op. Een windkracht van 27 km per uur en pal tegen. Voeg daar diverse klimmetjes van 4% bij en het resultaat is dat de laatste 40 km zwaar buffelen zijn. De weg is ook weer wat drukker en daarmee neemt ook het getoeter weer toe. Een irritante puber op een elektrische fiets, met zijn vriendje achterop, komt naast ons fietsen en slingert om ons heen. Een gevaarlijke situatie. Ik ben moe en raak enorm geïrriteerd. In onvervalst Nederlands roep ik hem dan ook toe op te duvelen, hetgeen hij gelukkig ook doet.
We stoppen en eten een Pho gà (kippensoep met noedels). De kip bestaat vooral uit bot en veel drellerige vel en de hond naast ons heeft een goede dag. Maar we knappen wel op van de soep en fietsen redelijk soepel de laatste kilometers weg.

Van La Gi naar Mui Né is opnieuw bijna 80 km. De eerste kilometers over een hobbelige weg met flinke gaten erin. Ik blijf me afvragen hoe het komt dat gaten in het asfalt bijna altijd rond zijn.
We zien weer veel resorts, alleen nu in volkomen verlaten toestand. Spookresorts staan aaneengeschakeld langs de kant van de weg. Vervallen en verlaten. Ook de huizen in de dorpen om de resorts zijn verlaten en de dorpen zien er dan ook desolaat uit.
In Phan Thiet zien we weer westerse toeristen. Nou ja, westers. Het zijn voornamelijk toeristen uit het voormalige Oostblok. In de stad worden we weer knettergek van het getoeter en het egoïstische verkeersgedrag van de Vietnamezen. En als we dan 10% moeten klimmen bij 35 graden en luid toeterende bussen, vrachtwagens en brommers, knapt er even iets bij mij. Een kleine instorting zullen we maar zeggen. Als we dan in een koffietent (door Tripadvisor genomineerd) ijskoffie bestellen en de ober snapt er ondanks ‘Google translate’ helemaal niets van, ga ik door het lint! Gelukkig blijft Marijke kalm en weet ze hem uiteindelijk met succes duidelijk te maken wat we willen.

We eindigen de etappe vlak voor Mui Né in een eenvoudig resort aan zee. Met een zwembad en een leuk terrasje. En, het allerbelangrijkst, lekker rustig!
We verlengen meteen met een extra dag. Vlak voor ons huisje staan twee prachtige palmbomen. Hier hangen we onze hangmatten op! Met uitzicht op zee, een goed boek en verse ananas is het goed toeven. We komen weer helemaal bij!

Geschreven door De.Trappers