Hoe zorg je in de tropen bij een temperatuur van 34 graden (gevoelstemperatuur van 40 graden) op de fiets voor verkoeling? De zon brandde als een gek, de route bestond uit eindeloze wasbordwegen en we moesten lange afstanden fietsen. Om voor wat afleiding te zorgen hadden we podcasts op onze iPhone. En dan ineens: volop kippenvel! Een prachtig liedje van Claudia de Breij: Zin in sleur met jou.
Al vielen de routes ons soms zwaar, toch werd het fietsen nooit een sleur. Het landschap bleef ons verrassen: bergen, rijstvelden, koffieplantages, eenvoudige dorpjes met houten huizen, een stadje met wanstaltige villa's in de buitenwijken en overal zwaaiende kinderen. De mensen mochten dan arm zijn, maar de koeien, varkens en kippen hadden een fantastisch leven. Die liepen overal lekker los en scharrelden door velden en over straten. Ons Nederlandse vee zou eens moeten weten dat dit ook nog bestaat!
Na een recordafstand van 120 kilometer volgden er nog wat pittige tochten. De eerste etappe was 80 kilometer en ging over een deels onverharde weg. De eerste 14 kilometer over de zandweg waren nog wel te doen, maar daarna werd de weg slechter en vlak na een schoolplein, waar alle kinderen naar het hek renden om naar ons te zwaaien, schoof mijn fiets weg in een stukje mul zand en ging ik onderuit. Alle kinderen waren op slag muisstil. Gelukkig was er, behalve een kleine schaafwond op mijn knie en een pakje gebroken koekjes in mijn tas, niets aan de hand. Toch vielen ons de volgende 20 kilometer op deze weg erg zwaar. Er waren veel kuilen en je kon niet altijd zien waar het zand mul was. Bang om te vallen zaten we wat meer verkrampt op de fiets.
Gelukkig verder geen valpartijen meer meegemaakt.
In Pakxon in ons guesthouse was het ontzettend leuk om Kees en Cornemieke, andere fietsers uit Nederland te ontmoeten. We raakten maar niet uitgepraat en besloten om samen te gaan eten in het restaurant naast het guesthouse. Tenslotte was dit een aanrader uit ons routeboekje. In het restaurant klonk oorverdovende muziek, maar er was niemand te zien. Na wat rondlopen en roepen kwam er uiteindelijk een jongen aangesloft. Met gebaren konden we hem duidelijk maken dat wat ons betreft de muziek uit mocht. Dat gebeurde, dus wij installeerden ons aan een tafeltje. Heerlijk om ervaringen uit te wisselen, maar het genoegen was van korte duur. Er arriveerden enkele dames van bedenkelijk allooi in zeer blote jurkjes. De eerste bezigheid was het aanzetten van de karaokemuziek, waarop ze ook nog verveeld gingen meeschetteren. Opnieuw vragen of de volumeknop naar beneden kon had geen zin, want het gezang trok toch wel wat klandizie voor de meiden. Het wisselen van tafel, zo ver mogelijk bij de boxen en bij de dames vandaan, was voor ons de beste optie.
Na een goede nachtrust stapten we om 6.30 uur op de fiets om aan een nieuwe lange tocht van 100 kilometer te beginnen. Met behulp van podcasts hebben we die tocht volbracht. Onderweg kregen we nog een heftige tropische bui, maar een tempel bracht uitkomst. Na de bui koelde het gelukkig een beetje af. 's Avonds in Napong hebben we genoten van een typisch streekgerecht: platgeslagen gebarbecuede kip. De kikkers aan de spies hebben we maar niet uitgeprobeerd.
Vanuit Napong fietsten we de volgende dag over een mooie weg naar Salavan, richting het Bolavenplateau.
In Salavan kozen we ons inziens het minst beroerde hotel uit ons boekje. Op het eerste oog leek het een aardig hotel. De manager (?) van duidelijk Chinese komaf, liep met ons mee naar onze kamer in een bijgebouwtje. Voor de deur een trappetje en een ongeveegd terrasje. Toen de manager nogal achteloos een dode rat het tuintje in wilde schoppen, ontlokte dat een gil van afschuw bij ons. We draaiden ons om en maakten hem duidelijk dat we het voor gezien hielden. Daarop gebaarde hij dat we een andere kamer in een ander gebouw konden krijgen. Omdat er weinig andere mogelijkheden in de stad waren, liepen we mee. De kamer kon ermee door. Eerste verdieping en geen dode ratten of andere enge beesten. Ons stuurtasje binnen gezet, deur op slot en de rest van de bagage gaan halen. Helaas, de deur ging niet meer open. De manager weer opgetrommeld en nee, ook hij kreeg de deur niet meer van het slot. Hij wees ons de naastgelegen kamer. Prima, maar onze stuurtasjes stonden nog in de eerste kamer! Met wat gereedschap werd het slot geforceerd en hadden we onze tasjes terug.
Daarna konden we eindelijk lekker uitrusten op een verder prima terras vóór onze kamer.
Vanuit Salavan konden we genieten van een korte etappe (30 km) naar Tad Lo, een leuk toeristenplaatsje op het Bolavenplateau. Dit plateau is bekend vanwege de vele koffieplantages en de watervallen. Erg mooi. We vonden een hartstikke leuke bungalow met een prachtig terras waar we drie dagen hebben geluierd. We hebben bij de waterval gezeten, gekeken bij de olifanten die mochten badderen, het eten in guesthouse Palamei was heerlijk en we hebben ontzettend veel gekletst met onze fietsvrienden Kees en Cornemieke die we in Pakxong ontmoet hadden.
Na deze rustdagen mochten we weer aan de bak: klimmen van 340 meter hoogte tot 1320 meter over een afstand van 50 kilometer. Het was warm en we hadden de wind tegen. Er kwam wel een vette beloning: na een overnachting in een bungalow bij een prachtige waterval mochten we 50 kilometer lang afdalen naar Pakse, wat aantal inwoners betreft de tweede stad van Laos.
In Pakse heb ik eindelijk een nieuwe leesbril kunnen scoren. Elly heeft op de markt twee nieuwe broeken gekocht, waarvan ze er eentje kon passen in een ter plekke met een sarong gecreëerd pashok. De andere broek kon ze onder luid gejuich van de slagerijdames over haar eigen broek heen passen.
Morgen fietsen we naar Champassak, van waaruit we een uitstapje maken naar een mooi Khmer tempelcomplex, Wat Phou. Dit complex staat op de Unesco Werelderfgoedlijst.
Over vier dagen fietsen we Thailand binnen, ons vierde land. We zijn benieuwd naar de verschillen. Misschien treffen we hier wastafels met sifon?

Geschreven door De.Trappers