Dag: 67
Gefietst: 1864 km


We verlaten Kampot via de goed geasfalteerde 3. Een tweebaansweg met een hele brede zijstrook voor het langzame verkeer; voor ons dus. De app met de weersvoorspelling laat zien dat de wind uit het zuidoosten komt. Fijn, want wij gaan naar het noorden. Echter: er blijkt opnieuw dat de weerappjes uiterst onbetrouwbaar zijn en we buffelen de 80 km dus tegen een windkracht 3/4 in, richting Phnom Penh.
Het landschap is overwegend agrarisch, saai dus. Al gauw beginnen dan ook de pijntjes op te spelen door het gebrek aan afleiding. Dus de podcast maar weer op de oren.

Toen we de trein in Sihanoukville instapten, schuurde ik met mijn arm langs de draagriem van mijn tas. Omdat ik een erg dunne huid heb, sprong deze meteen open. Ik deed er een pleister op, maar tijdens het fietsen, in de warme zon, loopt het bloed steeds onder de pleister uit.
We stoppen bij een huis met een blauw kruis. Dit zijn een soort EHBO posten. Je ziet ze om de haverklap langs de wegen.
Ik word op het rijtje stoelen gewezen door de assistent en we nemen plaats in de ‘wachtruimte’. De assistent haalt de, tja, EHBO-er? Of gewoon een moeke met of zonder ervaring?
Ze neemt me mee naar buiten waar ik de pleister eraf pulk. Ik moet mijn arm boven de aardewerk afvalbak houden terwijl zij een flinke plons alcohol over de wond giet. Even op de tanden bijten.
De wond is schoon en er wordt nu een plens jodium overheen gegoten. Gaas (steriel! Is door ons gecontroleerd) erover en een half rolletje gaasverband om te fixeren. De andere helft krijgen we mee, evenals steriele gazen en een flesje jodium.
Klaar. Voor 5 dollar is de wond verzorgd.


Bijna halverwege zien we aan de overkant van de weg, twee enthousiast zwaaiende fietsers naderen. Frans en Yvonne van Deun! Niet geheel onverwacht, want we wisten dat zij gisteren richting Kampot zijn vertrokken.
We hebben Frans en Yvonne ontmoet tijdens onze fietsreis door Sri Lanka. We kletsen gezellig een half uurtje bij en fietsen weer verder, in tegenovergestelde richting. Een brommer met een kooi vol kippenkuikens gaat ons voor.
We stoppen bij een tempel waar allerlei beelden van mensen op dieren zitten. Op een varken, een haan maar ook op een konijn en een tijger. Heel bijzonder.

We hebben halverwege een homestay geboekt in Takeo bij Linda. Landelijk gelegen aan een onverharde weg. We navigeren de vooraf getekende route en komen bij wat boerderijen uit. We vragen een oude passerende man op zijn brommer waar Linda woont. Hij haalt zijn schouders op en rijdt verder. Bij een van de boerderijen lopen mensen buiten en we vragen ook hier naar Linda. Ze hebben geen idee.
En zo gaat het nog even verder, variërend van schouders ophalen tot een vage wapper met de hand naar (n)ergens. We zijn de wanhoop nabij; moe en warm zien we onszelf nog uren rondfietsen op zoek naar Linda.

We besluiten het weggetje, vol scherpe stenen, terug te fietsen naar de grote weg. Op de hoek is een stalletje waar we het nog maar eens proberen. “Waar woont Linda?”
Een vrouw in de hangmat spreekt zowaar een klein beetje Engels. Zij belt op ons verzoek het telefoonnummer dat we bij de boeking kregen. Linda neemt gelukkig op en het blijkt dat we maar een kilometertje bij haar vandaan zijn. Ze wacht ons op bij een zijweg en gaat ons op haar brommer voor naar haar mooie homestay. Een heerlijke rustige plek.

Linda studeert Engels en vertelt ons over het kleine textielbedrijf achter hun huis. De vrouwen uit het dorp komen daar weven en maken van de stof allerlei voorwerpen zoals kussenovertrekken en kleding. Deze producten worden naar diverse landen geëxporteerd. De vrouwen worden per product betaald. Ook mogen ze tussendoor naar huis om voor de lunch te zorgen en mogen de jonge kinderen mee naar hun werk. De oudere kinderen mogen naar school. Wat een pracht van een bedrijf!
De vader van Linda is met pensioen. Hij is pas 63, maar in de officiële papieren staat dat hij 66 is. Pol Pot heeft alle mensen die een studie hadden gedaan, uitgeroeid. Bij registratie na de oorlog, heeft haar vader aangegeven drie jaar ouder te zijn, zodat hij als leraar kon gaan werken. En nu dus lekker wat eerder met pensioen.
We eten heerlijk! Linda is een getalenteerde kok!

De volgende dag fietsen we over de 2. Deze weg is iets rustiger, maar minstens net zo saai. Daarnaast stinkt het overal enorm naar vuilnis en liggen de bermen er vol mee. Zo erg hebben we het in Cambodja nog niet gezien.

Phnom Penh is een gekkenhuis: met open oren en ogen laveren we brutaal tussen brommers en auto’s door. We hebben geen idee hoe de voorrangsregels hier nu eigenlijk zijn, dus nemen wij maar overal voorrang.
We komen heelhuids aan bij ons hotel.

Het lijkt ons de volgende dag toch verstandig om nog even naar de wond te laten kijken.
We vinden op Google een International Skin Clinic met goede recensies én een Engels sprekende arts. We rijden erheen met een tuktuk.
Een man en een vrouw verwijzen ons echter door naar een andere kliniek, vlakbij. In de Skin Clinic worden diagnoses gesteld (acne, eczeem), lippen opgespoten etc. Maar zeker geen wonden behandeld.
We gaan dus maar een deurtje verder.

Een verpleegkundige (?) vraagt wat de bedoeling is en haalt de arts uit zijn kantoor. Het kantoor staat bomvol met stapels papier, waarschijnlijk dossiers. Allemaal genummerd. Niks geautomatiseerd blijkbaar. Maar dit werkt vast ook.
Ik word naar een behandelkamer gebracht en men verwacht dat ik ga liggen. Mooi niet!
Ik leg uit dat ik wil dat de arts naar de wond kijkt en opnieuw verbindt. Maar dan moet natuurlijk eerst het oude verband verwijderd worden.
De jonge arts vertelt dat hij arts is en klopt nadrukkelijk op zijn badge. Hij vertelt dat hij in Australië op school heeft gezeten, in Ho Chi Min arts is geworden en een overtuigend boeddhist is. “I never kill living beings unnecessarily.” Een hele geruststelling.
Er zit geen schot in de behandeling. Dus vraag ik: “Zal ik het verband er dan maar afhalen? Is dit de schaar?”
Hierop pakt de Chinese verpleegkundige (stekelhaar) een schaar en verwijdert hij vakkundig het verband.
De arts blijft kletsen over hoe moeilijk zijn studie was en dat hij binnenkort naar Canada gaat. Wat zal hij daar zijn ogen uitkijken.
Een vrouw komt binnengewandeld met een plastic zak met groenten. De ruimte naast de behandelkamer is een soort keuken. Er ligt een zak rauw vlees en de groenten worden er naast gelegd. Ik kijk er vanaf mijn plek op uit, net als op de wc, die naast de keuken ligt.
Mijn arm wordt gedesinfecteerd en verbonden en na ook hier weer 5 dollar voor betaald te hebben, zijn we klaar. Ik maak nog even een foto van alle behandeltarieven die aan de muur hangen.
Opnieuw realiseren we ons dat we toch maar flink mazzel hebben gehad met onze geboorteplek!

In ons hotel slaan we aan het rekenen. Als we Cambodja eerder verlaten dan de 30 dagen visum, moeten we in Phnom Penh naar de ambassade voor een 60-dagen visum voor Thailand welke dan eenmalig verlengd dient te worden met 30 dagen in Thailand. We moeten dan drie werkdagen wachten op het visum in Phnom Penh. Maar we zijn klaar met PP. Klaar met de stank en de viezigheid overal, klaar met het drukke verkeer en klaar met de smog die regelmatig onze ogen doet tranen.
Het oorspronkelijke plan was om ook Battambang nog een keer te bezoeken. Maar we lezen in diverse blogs dat we ons die moeite beter kunnen besparen. Het leuke dorpje zoals wij Battambang kennen, is er niet meer. Het dorp is uitgegroeid tot de tweede grote stad van Cambodja. We slaan Battambang over.
Dat betekent een routewijziging. Het nieuwe plan is om weer naar Siem Reap te fietsen en daar in een lekker hotel een weekje vakantie te gaan houden. Daarna kunnen we dan makkelijk naar de grens fietsen en op de laatste dag van ons visum Cambodja verlaten. Cambodja, een arm land waar de regering zeer corrupt is en waar de Chinezen landje pik spelen. Waar de boeren hun land hebben verkocht om geld voor eten te hebben in de Covidjaren en waar diezelfde boeren nu geen land én geen geld meer hebben. Waar de mensen altijd lijken te lachen en waar 30% van de kinderen werkt om te kunnen eten. Waar backpackers met hun iPhone 15 Pro Max de bustijden opzoeken en met een onwaarschijnlijk gemak geld uitgeven. Waar de Riel en de dollar betaalmiddelen zijn en waar het kleinste vouwtje of scheurtje elke dollar waardeloos maakt.
Nog twee weekjes. Dan verlaten we Cambodja. Waarschijnlijk voorgoed. Maar eerst nog de nodige kilometers langs saaie wegen fietsen.

Geschreven door De.Trappers