Dag 208
7560 km gefietst

In Vientiane was geen andere reden te bedenken om lang te blijven dan COPE en de visumaanvraag. Voor de visumaanvraag waren twee dagen nodig. Wij wilden een visum voor 60 dagen; een visum voor 30 dagen is makkelijk en gratis aan de grens te verkrijgen.
We waren zo slim geweest om vanuit het consulaat in Hanoi de aanvraagformulieren mee te nemen. Deze konden we zo rustig van tevoren op onze hotelkamer invullen. We hadden gelezen dat het consulaat voor de aanvraag 's morgens vanaf 9 uur open ging. De volgende dag kon je dan je paspoort met het begeerde visum weer ophalen na 13 uur.
Het advies was vroeg te gaan want soms waren er meer dan 100 mensen en liepen de wachttijden fors op. Dus waren wij vroeg. De drukte viel mee. We hadden de dag van tevoren keurig de benodigde kopieën gemaakt. Zuinig, dus 2 kopietjes op een A4 en deze doorgeknipt, het formulier was al ingevuld en trots overhandigden we aan de dame bij het tafeltje onze documenten. Fout! Verkeerde formulier en de kopietjes moesten op A4 en niet op A5.
Gelukkig konden we ter plekke onze fouten herstellen en was de rij, waar we natuurlijk weer achteraan moesten aansluiten, niet heel erg lang. Binnen een half uurtje stonden we weer buiten met een volgnummer in de hand voor het afhalen, de volgende middag. Ook dat ging snel en we waren klaar om Laos te verlaten.
Deze Friendshipsbridge, de grensovergang naar Thailand, is zo'n 25 km van de stad gebouwd. Gelukkig mochten we hier wel zelf over de brug fietsen. We startten aan de rechterkant van de brug (in Laos wordt rechts gereden) en ineens merkten we, na een splitsing, dat de auto's aan de andere kant reden. Gauw oversteken dus en links verder rijden, want in Thailand wordt dus links gereden.
We fietsten naar Nong Khai voor de overnachting en hiervandaan begon onze volgende route: de Tweestromenroute naar Ayutthaya.
Het eerste wat direct opviel was dat Thailand toch comfortabeler reisde dan Laos. De accommodatie was over het algemeen beter, alles deed het en de wastafels hadden meestal een sifon, de wegen waren redelijk tot goed en de honden weer ontzettend blafferig. Gelukkig hielpen een terechtwijzing met luide stem en de munitie van Marijke (steentjes) uitstekend.

Tijdens het fietsen stapten we regelmatig even af om iets te bekijken. Dat kon een tempel zijn of een prachtig landschap. Deze keer stapten we af voor wel iets heel bijzonders! We zagen twee hele grote stenen fallussen die in een soort kapelletje stonden en vereerd werden zoals de boeddha's. Bloemenkransen, wierook etc. Er stopte een busje. Acht mensen stapten uit en tot onze grote verbazing gingen een paar vrouwen, die toch al over de 60 waren, de stenen piemels strelen en voor die monsterlijke beelden op de knieën. De fallussen werden vereerd gelijk de goden! Niet aan ons besteed!
We raakten in gesprek en deze mensen bleken gepensioneerde leraren te zijn. Toen wij vroegen wat de fallussen nou eigenlijk betekenden vertelde een man ons met pretoogjes dat dit een "Dick" was, een stukje van een man. We maakte deze man duidelijk, dat we tot zover nog wel op de hoogte waren. We begrepen dat er ooit een piemel van een god gevonden is. Waarschijnlijk nu een symbool voor vruchtbaarheid. Maar of de gepensioneerde leraren daar nog behoefte aan hadden? Uiteraard moest er een groepsfoto gemaakt worden voor we weer verder konden fietsen.

We fietsten door agrarisch gebied. Hier werd vooral tabak verbouwd, maar ook cassave- en rubberplantages zagen we veel. Het was leuk om even te stoppen bij een familie die de geoogste tabaksbladeren aan dunne bamboestokjes reeg waaraan ze te drogen werden gehangen om later tot tabak te kunnen versnijden. Mensen vonden het altijd leuk als we belangstelling tonen voor hun werk en lieten graag zien wat ze doen. Trots lieten ze zich fotograferen.
We zagen een kraampje waarop zakjes met een soort witte poeder. Ook hier lieten de mensen graag zien wat ze in hun kraam verkochten. Er bleek een zoutbron te zijn waar ze emmers water uit schepten. Dat water werd in grote ketels gekookt en zo bleef er zout over.

In Laos zagen we eigenlijk nooit dode slangen op de weg liggen. In Thailand zagen we dat regelmatig. Allerlei soorten. Grote, dikke, bruine slangen, dunne geeltjes, gifgroene slangen, echt vanalles. En "gelukkig" allemaal doodgereden. Meestal fietsten we achter elkaar. Ook de keer dat een tegemoetrijdende vrouw op een brommer hard iets schreeuwde naar ons. Ze stopte en gebaarde iets. Marijke reed voorop, ging volop in de remmen en zag dat ze bijna bijna over een dikke, bruine slang heen reed die ze voor een stok had aangezien. Bijna, gelukkig. De vrouw maakte ons duidelijk dat dit gevaarlijk was. De slang zou in een reflex kunnen bijten in de blote fietskuit en het ging hier blijkbaar om een giftig exemplaar. Goed afgelopen dus voor slang en Marijke!
Een paar dagen later gebeurde bijna hetzelfde. Ik keek naar de lucht die er dreigend uit begon te zien en zag ineens een gifgroene slang voor mijn fiets kronkelen. Ik kon onmogelijk stoppen of uitwijken dus hobbelde ik over de slang heen. Denkend aan wat de vrouw op het brommertje ons uitlegde deed ik onmiddellijk mijn benen omhoog, bang om gebeten te worden. Maar de slang was minstens zo erg geschrokken en flitste kronkelend de bosjes in. Waarschijnlijk met fikse rugpijn.

Ook een veemarkt was onderweg een goede reden om even af te stappen. Eigenlijk was de markt voorbij, maar er stonden nog drie auto's en er waren nog diverse koeien. Die koeien moesten nog ingeladen worden in de pick-ups. Ook hier weer vonden de mannen het geweldig dat we belangstelling hadden voor hun bezigheden en ze namen alle tijd om ons te laten zien hoe de koeien moesten instappen: een verhoging van zand en een fikse mep op de kont en hup, in de pick-up. Later, toen de veeboeren ons inhaalden met hun auto werd er luid getoeterd en gezwaaid naar ons. Onze vrienden in Thailand.

Soms ook moesten we ongewild stoppen. We fietsen langs de Chao Praya rivier. En zoals in zoveel landen in Azië, treedt ook deze rivier in de regentijd flink buiten zijn oevers. Dit gaat dan ten koste van dorpen die, al of niet illegaal, aan de rivier gebouwd zijn. Gelukkig is Thailand bezig met het verstevigen van de oevers. Een enorm project waarbij ook andere rivieren aangepakt worden. Maar natuurlijk is dat nog niet overal gebeurd. Ineens stonden we dus stil omdat de weg helemaal ingezakt was. Het zand was weggespoeld onder de weg en de betonnen platen waren naar beneden gezakt. Gelukkig konden we via een smal randje naar de overkant.

Thailand staat bol van allerlei tradities en ceremoniën. Fietsend door een dorp kwamen we een kleine stoet tegen. Voorop twee dansende paarden en daarachter dansende vrouwen, muziekboxen, een bandje (de Thaise Kleintje Pils), een kaalgeschoren jongen in het wit op een paard met daarvoor zijn ouders, lopend met schalen vol offers.
Stoppen dus en kijken. Onmiddellijk werd ik bij de arm gepakt en moest ik tussen de dansende vrouwen meedansen. Ook Marijke werd meegetroond. We kregen niet eens de kans om onze helm af te zetten en zo dansten we in onze fietskleding mee.
Het bleek te gaan om een jongen van een jaar of 18. Hij ging 15 dagen tot drie maanden als monnik leven en dat werd gevierd. Familieleden van heinde en ver kwamen daarvoor naar dit gezin. Er werd samen gegeten en gedronken, er werd gefeest en de volgende dag werd de jongen naar de tempel gebracht. Het kostte de familie enorm veel geld om de ceremonie te betalen en alle familieleden te eten te geven, maar tja, zo hoort het. De waanzin van traditie.
Wij kregen nog een flesje rode drank mee dat in een colaflesje zat. Met flink alcohol. Best lekker.

Nog een stopje. Nu omdat we in Ayutthaya waren. De tweede keer. De ruïnes hielden we voor gezien. We hadden een heerlijke plek waar we lekker een dagje rust namen. We hadden de afgelopen twee weken ruim 1000 km gefietst. Bijna 40 graden, vochtige warmte en soms een stevig briesje tegen. Die dag hadden we dus wel verdiend!

Morgen starten we met een verbindingsroute naar het zuiden. Richting witte stranden, eten met voeten in het zand en een verkoelende plons in zee. Weer goede redenen om af en toe te gaan stoppen.

Geschreven door De.Trappers