Dag: 70
Gefietst: 2901 km

Voor ik over het vervolg van onze reis verder vertel, wil ik even stilstaan bij ons verhaal over Ton.
Ton bleek zo zwaar gewond dat het medisch team en zijn familie hebben besloten om de behandeling te staken.
Ton is rustig ingeslapen.

Santiago laten we achter ons en we zetten koers naar het zuiden. Het is zwaar bewolkt en we krijgen tijdens de rit naar Pontevedra twee stevige buien over ons heen. Voor brildragers altijd extra vervelend; ik zie geen klap en als we afstappen om de bril te drogen, beslaat deze volledig.
Achterop onze helm knippert een rood lampje en dé fietsverlichting brandt. We willen goed gezien worden!

De etappe van Pontevedra naar de Portugese grens is een pittige: klimmetjes van 12%. Daar hebben we nu eigenlijk geen zin in. Laat nou ons hostel tegenover het treinstation liggen. We regelen een kaartje en reserveren een plek voor de fietsen: totale prijs: € 7,60. Voor 30 kilometer naar Vigo.
Wat een mooie stad! Een ontdekking aan de Spaanse kust. De stoere, romaanse stad ligt tegen de heuvels aan de Atlantische zee. In de baai liggen de Cíes eilanden. We zijn er niet geweest, maar het schijnt een paradijs te zijn met kristalhelder water, witte stranden en een groene omgeving.

In de smalle straatjes van Baiona vinden we een klein hotelletje. De fietsen mogen binnen staan wat altijd een veilig gevoel geeft. Het hotel is recent helemaal gerenoveerd en heeft moderne kiepramen. Het is warm in de kamer, dus ik zet het raam op de kiepstand. Onze nachtrust wordt behoorlijk verstoord door volle terrassen; het is vrijdag, dus het weekend wordt ingeluid. Ik wil het raam dichtdoen om de herrie buiten te sluiten, maar daar is geen beweging meer in te krijgen. Staande op een stoel probeer ik het raam dicht te doen; vergeefs.
Heb ik nou een mooi, nieuw kunststof kiepraam vernield? We laten het maar zo.

We moeten over de Rio Miño om in Portugal te komen. Het alternatief is 30 km om de baai heen fietsen. De ferry die normaal deze overtocht verzorgt, vaart niet in 2022 vanwege Covid. Een paar handige Portugezen zien hun kans waar om wat bij te verdienen en zetten mensen (veel pelgrims) over voor € 7 p.p.
Onze fietsen worden door de veerman in de boot gezet en daar gaan we. De grens loopt precies over de lengte van de rivier, en zo varen we ongemerkt Spanje uit en Portugal in.
We geven de boots een lekkere fooi en met een kushand verdwijnt hij weer met zijn volgende vracht naar Spanje.

In Portugal liggen veel fietspaden, de zogenaamde Ecovia’s. Maar soms gaan deze paden ineens over in hobbelende koppelstones. Dan worden we volledig door elkaar geschud en vrezen we voor de banden. Maar het went.

Het is werkelijk prachtig fietsen langs de Atlantische oceaan! Soms komen we door toeristische badplaatsen waar de Portugezen hun weekenden doorbrengen. Families flaneren langs de kust, gezellig kwebbelend. Onze fietsbellen hebben hier dan ook totaal geen effect en we wachten geduldig tot de kwebbelaars opzij springen.

Wat een fantastische ervaring om fietsend Porto binnen te rijden. Porto: een imposante stad aan de Douro en geheel tegen de heuvels aan geplakt. Uiteraard bevinden zich hier de porthuizen: kelders waar de Port ligt te wachten tot het prijskaartje hoog genoeg is.
We fietsen over de ijzeren brug, door Gustav Eiffel gemaakt. Indrukwekkend! Een soort liggende Eiffeltoren.

De camping die we op het oog hebben blijkt vol; ook voor fietsende pelgrims met slechts een tentje. Drie straten verder blijkt er nog een camping te zijn. We melden ons en krijgen een plek toegewezen. Naast een tent van, we vermoeden, een zwerver. De camping staat vol met vieze, groen uitgeslagen caravans. Caravanbezitters hebben hier de rare gewoonte om over hun caravan een grijze hoes te trekken. De voortent is ook grijs en het keukententje, een hoog, vierkant ding, is ook grijs. Zolang de grijze massa nieuw en schoon is, gaat het wel. Maar als ze groen gaan uitslaan, gaan schimmelen en inzakken, wordt het een treurige bedoening.
We willen vandaag stroom bij de tent om telefoons en Garmin op te kunnen laden. Om in aanmerking te komen voor een plek bij de stroompaal moet onze tent minstens twee kamers hebben. Die hebben we natuurlijk: één om te slapen en één voor de tassen.

We genieten van de fietstochten. De mensen zijn aardig en behulpzaam en wijzen graag de mooiste routes aan. Zo komen we dankzij een ons tegemoet fietsende Portugees ongepland door Costa Nova. Een sprookjesachtig mooi dorpje. We wanen ons in Scandinavië met een straat vol huizen met gestreepte voorgevels.

Met windkracht 4/5 uit het noorden, zoeven we voort en belanden we op een camping aan zee. Een zandbodem! De harde wind trekt de haringen eruit en de tent wil de lucht in. In het hele dorp is geen grote, stormbestendige tentharing te koop! Marijke bindt de tent vast aan de stroomkast en zet alle scheerlijnen uit. We blijven bij de tent en hopen dat de wind iets gaat afnemen. Maar morgen mag de wind weer z’n best doen, vanuit het noorden!

Geschreven door De.Trappers