Dag: 31
Gefietst: 868

Het is tijd om Ella te verlaten. We weten al ongeveer wat ons te wachten staat. Vanaf Adam’s Peak hebben we immers de kronkelende weg al zien lopen. We gaan 20 kilometer dalen, tot bijna op zeeniveau. Ter ere van deze tocht hebben we de remmen van de fiets nog even extra gecontroleerd en afgesteld.
Het heeft behoorlijk geregend en als we vertrekken miezert het nog een beetje. Dat maakt de afdaling extra spannend: een natte dalende weg met haarspeldbochten.
Enfin, we vertrekken en met dichtgeknepen remmen én dichtgeknepen billen trotseren we de eerste steile haarspeldbocht. Gelukkig blijkt dit het meest spannende stuk te zijn zodat we kunnen genieten van de rest van de afdaling. Natuurlijk springt er tijdens zo’n afdaling, waar je toch graag beide handen aan het stuur wil houden, een paar keer een blaffende hond naar onze kuiten (die er overigens ook woest aantrekkelijk uit beginnen te zien: gespierd en bruin). Maar dankzij de wilde tarzanschreeuw van Marijke druipt elke hond onderdanig af.
We passeren de breedste waterval van Sri Lanka: de Rawana Ella Falls. Uiteraard stoppen we even om een foto te maken. Een kolkende watermassa stort zich vlak naast de weg, bijna 100 meter omlaag. Straatventers proberen hun waar te slijten aan alle toeristen. We hadden gelezen dat mannen proberen om edelsteentjes te verkopen tegen Europese munten. Zou je te weinig geven dan loop je het risico dat je fiets behoorlijk toegetakeld is als je bij de fiets terugkomt. De apen krijgen de schuld, maar de edelsteenverkopers zijn verdacht. Dus laten we de fiets niet onbeheerd en poeieren we de verkopers af.
We dalen verder naar Wellawaya waar we onze intrek nemen in The little Rose Inn, een hotel dat zijn beste tijd al lang achter zich heeft liggen. Met een tuktuk bezoeken we de archeologische vindplaats Buduruwagala, waar in een hoge rotswand zeven kolossale figuren in bas-reliëf zijn uitgehakt. De beelden stammen uit de 9e eeuw en stellen een Boeddha en een toekomstige Tibetaanse boeddha met bedienden voor. Ook Vishnu is afgebeeld. We zijn de enige bezoekers. Indrukwekkend!
We pakken hier ook nog even een cache mee waarvoor we flink over de rotsen klimmen en de struiken in moeten duiken. Maar gelukt. Een verbaasde toeroperator die hier net aankomt met een groepje toeristen, vraagt waar wij vandaan komen. Ik leg het geocachespel uit, maar de verbazing verdwijnt niet van zijn gezicht.

Ik slaap slecht. Ik tob over de route die komt: dwars door het Yale National Park. Met de mogelijkheid dat we wilde olifanten tegenkomen. Eerdere ervaring heeft geleerd dat we dit kunnen missen als kiespijn. Het alternatief is om een doorsteek te fietsen over de smalle strook langs een drukke weg. Ach, velen zijn ons voorgegaan. En wij zien vast geen olifanten.

We slaan extra water in voor we het park inrijden; in het park is niets te krijgen en de weg door het park is 20 kilometer. Eerst passeren we een politiepost waar een agent ons vriendelijk groet. We fietsen verder en ja hoor, na 100 meter staat de eerste kolos al voor onze neus! We stoppen. Het is erg rustig op de weg. In ons boekje staat dat we nu rustig moeten wachten tot de olifant weggaat of een local om hulp moeten vragen. Maar het is erg rustig en de olifant staat daar best. Gelukkig verschijnt er een local op een oud brommertje.Hij rijdt mee met ons richting de olifant en roept dan dat we er snel voorlangs moeten. We fietsen voor ons leven. Gelukt. Maar vertelde hij nu dat er nog zes olifanten op de weg staan?
Ineens komt er een tuktuk naast ons rijden. Hij vertelt dat hij Mahout (olifantentrainer) is en dat de agent bij de ingang hem heeft gebeld dat er twee fietsers het park in zijn gaan. Hij moet mee als beschermer. Ik ben zo blij!
De Mahout loodst ons veilig langs de olifanten. Hij gebiedt ons steeds om aan de andere kant van de tuktuk te fietsen, zodat de tuktuk tussen de olifant en ons is.
Ineens kruist een hele donkere, bijna zwarte olifant ons pad. Nu is ook de mahout extra op zijn hoede. Hij maant ons om heel hard te fietsen: “Go, go, go!”, roept hij. Nou, dat doen we graag.
Zo passeren we acht olifanten. We fietsen de 20 kilometer in 50 minuten.
We passeren de slagboom en zijn uit het park. Zonder kleerscheuren. De mahout nodigt ons uit om bij zijn hut wat te komen drinken (ons eigen water). We komen op adem en geven hem een veel te grote fooi voor we weer vertrekken.

Al gauw komen we bij een markt voor pelgrims. Pelgrims die naar de Sanaa Devale, een tempelcomplex, komen. Op deze markt wordt alleen maar speelgoed en snoep verkocht. Het is een zeer kleurrijk geheel wat doet denken aan onze kermiskramen met grote, felgekleurde beren en de nougatkraam. We kopen een stukje rood, kleverig snoepgoed dat een beetje aan gelatine doet denken. Maar het smaakt heerlijk!

We fietsen door een prachtig landschap. Rijstvelden, bananenplantages en langs authentieke winkeltjes. In deze streek wordt gurd gemaakt. Een dikke yoghurt van buffelmelk die heerlijk smaakt met palmsuikersiroop. Langs de weg staat om de 100 meter wel een kraampje waar je deze delicatesse in aardewerken bakjes, kunt kopen. Voor nog geen 60 cent kopen we twee aardewerken bakjes met gurd en smullen dit heerlijk op!

Het is lunchtijd en we duiken een klein lokaal restaurantje binnen. Er staan vier tafeltjes en er is een soort buffetje waar een paar schalen op staan met groentencurries. We bestellen een roti en eten heerlijk met onze handen onze lunch. Het laatste beetje schrapen we van ons bord met de lepel die door de giechelende puberdochter aan ons wordt gegeven. Ondertussen is het gaan regenen. Een echte tropische regenbui! Kort en hevig. Deze duurt precies even lang als onze lunch, dus we vertrekken. Oppassen nu, want het is glibberig. Zeker op het onverharde stuk waar we nu fietsen. Een weg met gaten en keien. Een kleine vrachtwagen staat stil voor hij in een lagere versnelling door het met water gevulde gat gaat rijden. Een meisje op een scooter remt, maar te laat en tevergeefs, en knalt achterop de stilstaande wagen. Ze valt en de scooter valt op haar. Ze gilt het uit. Wij proberen de scooter van haar af te tillen en krijgen gelukkig snel hulp van anderen. Ik hou haar hand vast en ze knijpt me bijna fijn. Kordaat pakken een paar mannen haar op en leggen haar op de achterbank van een passerende auto. Marijke geeft nog snel haar tas mee, en weg is ze. We denken en hopen dat de verwondingen meevallen.

Aan zee, in Dickwella checken we in bij een klein hotelletje (8 kamers), gerund door vier Bob Marley-achtige levensgenieters. Als er even niets te doen is (en dat komt vaak voor, vinden zij) hangen ze in hun zitzak en doen een dutje. We hebben een leuke frisse kamer, een zwembad, strand, zee en eten met de voeten in het zand. Wat een heerlijke reis hebben we!

Geschreven door De.Trappers